Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Síða 30

16
UPPRISA
N. Kv.
hafði ekki bundið traust við banka og því
um líkt, og dætur hans þá ekki heldur.
Hann var orðinn ekkjumaður, er hann dó
fyrir fimm árum, og frá þeim tíma hafði
ekkert gerzt, sem orðið gat til að vekja at-
hygli á tvíburunum og tilveru þeirra. —
En nú hafði allur veikleiki yngri systur
þeirra uáð lágmarki sínu í dauða, sem þó
bar allt of seint að. Þær höfðu alltaf litið
á hana sem hvern annan húskross. En þær
töldu hvor annari trú um, hve heitt þær
elskuðu hana, og stundum höfðu þær svo
sannarlega búið til eftirlætismatinn hennar,
eplagraut með rjóma, og sýnt henni ofur-
litla hugulsemi. Daginn, sem hún lagðist
aftúr á bak í rúminu og stirðnaði, fannst
þeim, að þegar öllu væri á botninn hvolft,
væri þetta það bezta, sem gæti gerzt. Þær
tóku þegar að skreyta sig og tensa sig til,
því að dauðsfall er mikilvægur viðburður,
sem hefur í för með sér ærinn hátíðleika
og margvíslega viðhöfn og veitir auk þess
ágætt tækifæri til að sýna sig.
— Stöku sinnum var hún svo sem ekki
svo afleit, auminginn, hafði Ellen sagt,
milli þess að hún skældi. —- Það var nú
samt sorglegt, að hún skyldi burtkallast á
svo ungum aldri.
— Já, sagði Bertha, — hún hefði fyrst
átt að reyna að koma einhverri reglu á líf-
erni sitt. En það er nú um seinan ....
— Já, víst er það.
Og eftir að hafa nokkra hríð notið í rík-
um mæli dásemda sorgarinnar, tóku þær til
starfa og gerðu sér þess ljósa grein, að
þeirra beið nú óviðjafnanlegt ævintýri.
Þær mundu aka í skrúðfylkingu, eins og
þær væru tiginbornar manneskjur, fullar
tvær mílur út í kirkjugarðinn, og á hverju
götuhorni myndi fóllc þyrpast saman og
teygja úr sér til þess að sjá.
Og svo leit út fyrir, að þetta ætlaði allt
að fara út um þúfur. Svo sem klukkutíma
síðar þennan seinnipart settist Meg upp á
ný og horfði í kringum sig með þessum
hræðilega augnsvip, og bleikar varirnar
innfallnar, svo að skein í bera góm-
ana .... Því að systur hennar höfðu tekið
úr henni gervitennurnar, sem kostað höfðu
tíu pund. Og aftur bað hún svo góðlega um
svolítið vatn.
Ellen var ein í herberginu, því að Bertha
var farin niður til að matbúa handa gestun-
um, og þegar hún varð þess áskynja, að í
þetta sinn væri eitthvað mjög óvenjulegt að
gerast um líkið, skjögraði hún fram að dyr-
unum og æpti á systur sína. Bertha kom æð-
andi upp með hálfan brauðhleif í hend-
inni.
— Hvað er það nú? sagði hún hvasst.
Grunurinn um það, sem væri á ferðum,
hafði búið um sig og bólgnað í henni.
— Nú er hún þarna aftur og biður um
vatn! kveinaði Ellen og bætti við í örvænt-
ingu: — Hún er bara alls ekki dauð!
-—- Bull og vitleysa! Bertha stóð í dyrun-
um og fnæsti eins og fælin hryssa. — Hef-
ur læknirinn kannske ekki sjálfur skrifað
dánarvottorðið hennar? Og hann sagði, að
hún væri dauð.
En hún gat ekki í kringum það komizt,
að þarna sat Meg, stirð eins og stytta, og
leit í kringum sig með hjálparvana og
aumkunarverðu augnaráði.
— En ef hún er ekki dauð, hélt Bertha
áfram, — þá skal læknirinn fá að borga
skaðabætur ....
.... við höfum eytt næstum því tuttugu
pundum í þig! hrópaði hún allt í einu og
benti ásökunarfingri á hið þögla lík.
Systurnar urðu samferða í áttina að kist-
unni, reiðar, en ekki að sama skapi hug-
djarfar. Nú tók Ellen einnig að hrópa í ör-
væntingu: