Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Qupperneq 31

N.Kv.
UPPRISA
17
— Leggstu niður! Heyrirðu það, leggstu
niður! Það á að jarða þig á morgun. Klukk-
an hálfþrjú. Og það koma áttatíu og fimm
gestir.
Bertha tók í handlegginn á Ellen til að
róa hana og byrjaði með kisulega vingjarn-
legri röddu að tala við Meg:
— Leggstu nú heldur útaf aftur, Meg,
þú getur hvort eð er aldrei orðið meira en
hálflifandi. Þú getur alls ekki lifað neinu
lífi eins og þú ert í blöðrunni og nýrunum.
Og ef við förum frá þér, hver á þá að sjá
um þig? Þá lendir þú bara á fátækraheim-
ilinu. Lífið er alls ekki þess virði að lifa
því, kæra Meg. Það er reglulega sorglegt
og andstyggilegt, og það verður enn miklu
verra í framtíðinni. Leggðu þig nú fallega
út af og deyðu, þá komum við fljótlega á
eftir. Það geturðu sannarlega treyst á. Þér
kemur til með að líða miklu betur í öðrum
heimi en þessurn hér.
— Finnn pund bara fyrir kistuna þína
eina, greip Ellen fram í ræðu systur sinnar,
en heppnaðist ekki að hefja sig svo hátt yfir
hina jarðneskari hluti. — Hefurðu séð,
hvað hún er falleg. Gljáfægð eik. Leggðu
þig nú fallega útaf og deyðu, þá ertu góð
stúlka. Leggðu þig útaf og vertu dauð!
En augun í Meg beindust að brauðhleifn-
um hálfa, sem Bertha hélt enn á í hendinni.
Ofurlítill lífsglamjsi kom í þau.
— Brauð, umlaði hún. — Brauð, og hún
rétti fram titrandi höndina og andvarpaði
feginsamlega.
Nú höfðu systurnar loksins fengið vissu
sína fulla og æptu upp af skelfingu og
reiði. Gauragangurinn dró þangað nokkra
af nágrönnunum. Tvíburarnir froðufelldu
og stömuðu, en nokkrar kynsystur þeirra,
sem höfðu meðaumkun með þeim, reyndu
að hugga þær, og hinir stóðu umhverfis
kistuna í hæfilegri fjarlægð af virðingu fyr-
ir dauðanum. Enginn hafði tilburði til að
lyfta máttvana konunni upp úr kistunni né
gefa henni þá lífsnæringu, sem hún bað um.
Frú Williams,sögul og myndugleg matróna,
kvað upp úr og lýsti yfir því, að það yrði
að sækja lögregluna, áður en nokkuð ann-
að yrði tekið til bragðs. Eftir nokkra stund
birtist Johns lögregluþjónn niðri og spurði
með hárri vanþóknunarröddu: — Hvað er
hér á seyði með þetta lík, sem hefur lifnað
við á ný, Bertha Evans?
— Það er uppi, kjökraði Bertha. En er
hún leit á lögregluþjóninn, tók sjálfsöryggi
hennar að aukast á ný. Hún gerði sér ljóst
hið einstæða tækifæri til áhrifamikilla at-
burða, sem hér bauðst.
Lögregluþjónninn þrammaði þyngsla-
lega upp. Ellen var nú búin að ná sér og
skýrði frá því aftur og aftur, hvernig Meg
hefði þegar setzt upp tvisvar sinnum. Meg
lá nú og hallaðist aftur á bak milli fjólu-
blárra satinfellinganna, máttvana af árang-
urslausum tilraunum sínum að öðlast mat
og drykk. Enginn vafi var þó á því, að hún
var í þann veginn að fá á sig lífslitinn aft-
ur. Lögregluþjónninn virti hana fyrir sér
með tortryggnislegu og ásökunarfullu
augnaráði, svo sem hæfði stöðu hans og
stétt. Þegar Meg sá hann, gaf hún frá sér
veikt hljóð, eins og hún væri hrædd. Eitt
sinn á sínum ungu og glöðu dögum hafði
hún verið tekin föst fyrir ölvun ....
— Læknirinn verður að líta á hana, til-
kynnti Johns lögregluþjónn eftir nokkurra
mínútna nákvæma íhugun. — Ég hef ekk-
ert hér að gera! Og svo fór hann.
Nokkur stund leið, áður en náðist í lækn-
inn. Það var nú liðið á kvöld, og ekki var
Meg tekin úr kistunni. Eftir að fréttirnar
höfðu náð að berast út, streymdi fólkið
hvaðanæva að allan tímann. Bertha og Ell-
en sem báðar höfðu nú náð sér að fullu,