Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Qupperneq 32

18
UPPRISA
N.Kv.
þurftu nú sízt að kvarta ura skort á áhuga og
athygli annara.Fólk var óspart að láta með-
aumkun sína í ljósi. Hvað áttu þær nú að
gera við svörtu fötin? Og kistuna? Og ekk-
ert yrði úr ökuferðinni í kirkjugarðinn á
morgun. Einhver varð til að stinga upp á
því, að þær skyldu dveljast vikutíma niðri
á ströndinni sér til uppbótar og huggunar.
Miskin læknir, sem var að venju dálítið
rykaður af viskýi, gaf Meg svo illt auga, að
áhorfendur héldu helzt, að hann ætlaði að
berja hana. í fyrstu vildi hann alls ekki
trúa því, að hún væri lifandi. Harðhentur
lyfti hann öðru augnaloki hennar, sem hún
var þegar tekin að depla, potaði í hana hér
og þar og tók með reiðilegum svip um ann-
an úlnliðinn á henni. Að lokum gaf hann
þann úrskurð, að hún væri svo sannarlega
lifandi, skýrði Bertu frá því, að annað
eins kæmi oft fyrir, og gaf fyrirmæli um,
að Meg mætti ekki fá annað en vatn og
mjólk í þrjá daga. Þetta sagði hann á þann
veg sem það væri refsing fyrir það, er hún
hafði gert sig seka um. Bertha blíndi illsku-
lega á hann.
— Þér sögðuð, að hún væri dauð, og
skrifuðuð undir dánarvottorðið. Við viljum
fá skaðabætur. Jafnmikið og það, sem við
höfum eytt í sorgarbúning og í kistuna. Ég
skal sleppa matnum til jarðarfararinnar á
morgun.
Læknirinn rumdi hæðnislega og fór án
þess að segja stakt orð. Bertha og Ellen fóru
að grenja af bræði, nokkrar af nágranna-
konunum felldu og tár af hreinni og skærri
samúð. Grafarinn kom þjótandi, kófsveitt-
ur og tilkynnti, að búið væri að gera samn-
ing um jarðarförina á morgun .... hann
vildi engin undanbrögð, og klukkan tvö
myndi líkvagninn og bílarnir stanza fyrir
utan húsið. Það skipti hann engu máli,
hvort lík væri í kistunni eða ekki. Hann
var mjög æstur. Viðskiptin höfðu gengið
illa allan veturinn. Bertha og Ellen, sem
þegar voru viti sínu fjær vegna framkomu
læknisins, æptu og ógnuðu, þangað til hann
hrundi niður stigann. Við hliðið snerist
hann á hæl og hrópaði: — En þetta með
kistuna er ykkar eigin vandamál. Hún er
gerð eftir pöntun, og hana tek ég ekki aftur.
Bertha og Ellen urðu að viðurkenna ó-
sigur sinn. Ein af nágrannakonunum reyndi
að hughreysta þær og stakk upp á því, að
það mætti geyma kistuna undir einhverju
rúminu, þar til not yrðu fyrir hana. Og það
var líka ágætt að hafa í henni teppi og því
um líkt.
Og svo reis Meg enn á ný upp í hinni
þröngu hvílu sinni. — Má ég elcki fá svo-
lítið koníak? sagði hún. — Og fáið þið
mér tennnurnar mínar, ætlið þið ekki að
gera það?
Bertha og Ellen horfðu hræddar hvor á
aðra. Tennurnar var þegar búið að selja
hjá veðlánaranum, en það kærðu þær sig
ekki um að viðurkenna í viðurvist nágrann-
anna. Þær gengu til systur sinnar og
þröngvuðu henni aftur ofan í kistuna.
— Vertu nú stillt, kæra Meg. Liggðu nú
róleg, og hvíldu þið svolítið. Hjartað í þér
er ekki í sem beztu lagi ennþá. En það nær
sér fljótlega.
— Tennurnar mínar, hvíslaði Meg, —
fáið þið mér tennurnar mínar ....
Rétt í þessu kom inn hvatskeytslegur,
ungur maður og bjargaði tvíburunum frá
frekari útskýringum. Það var Tommy
Thomas, starfsmaður við staðarhlaðið.
Þegar hann hafði litið sem snöggvast á
Meg, tók hann upp minnisbók og óskaði
eftir nánari upplýsingum.
Bertha og Ellen tóku að segja frá hver í
kapp við aðra. Augu þeirra ljómuðu af
hrifningu. Þær höfðu aldrei áður komizt í