Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Qupperneq 34

20
N. kv.
Stacy Aumonier:
IIiiii þag'ðl yfir því
— Smásaga ■—
„Hérna er herbergið, madame.“
„Þakka yður fyrir .... þakka yður fyr-
ir.“
„Er madame ánægð með það?“
„Já, þakka yður fyrir .... alveg.“
„Er nokkuð, sem madame óskar eftir?“
„Ja — ef það er ekki of seint, gæti ég
ekki fengið heitt bað?“
„Parfaitement, madame. Baðherbergið
cr við enda gangnanna á vinstri hönd. Ég
skal undirbúa það fyrir madame.“
„Svo er eitt enn .... Ég kem úr langri
ferð og er mjög þreytt. Viljið þér gera svo
vel að sjá um, að ég verði ekki ónáðuð fyrr
en ég hringi í fyrramálið?
„Sjálfsagt, madame.“
Millicent Bracegirdle sagði satt; hún var
þreytt. I drungalegum dómkirkjubænum
Easingstoke, þaðan sem hún kom, voru allir
vanir því að segja satt. Það var meira að
segja venja þeirra að lifa einföldu og ósér-
plægnu lífi og temja sér háleitar hugsjónir
cg fagra breytni. Ekki þurfti annað en líta
á ungfrú Bracegirdle til að sjá, að hún
var ímynd dyggðanna og hugsjónanna í
Easingstoke, og það var skyldurækni henn-
ar, sem olli því, að hún var stödd í Hótel de
l’Ones í Bordeaux þetta sumarkvöld. Hún
hafði farið frá Easingstoke til London, það-
an beint til Dover og yfir sundið til Calais
og svo með eimlest til Parísar, þar sem hún
hafði orðið að bíða í fjórar klukkustundir;
það var hræðileg bið, en loksins hafði hún
þó náð til Bordeaux undir miðnættið. Á-
stæðan til þessa ferðalags var sú, að ein-
hver þurfti að fara til Bordeaux til þess að
talca á móti ungri mágkonu hennar, sem átti
að koma þangað daginn eftir frá Suður-
Ameríku. Mágkonan var gift trúboða í
Faraguay, en þoldi ekki loftslagið þar og
var því á heimleið til Englands. Hjartkær
bróðir hennar, prófasturinn, hefði viljað
fara sjálfur, en hann var svo önnum kafinn,
sóknarhörnin hefðu saknað hans .... og
þá var það skylda hennar að fara.
Hún hafði aldrei áður ferðazt til útlanda,
liafði ímugust á ferðalögum og rótgróið
vantraust á útlendingum. Hún talaði ofur-
] ítið frönsku — nóg til þess að geta ferðazt
og rekið nauðsynleg smáerindi, en ekki nóg
til þess að taka þátt í verulegum samræð-
um. Hún lét sér það í léttu rúmi liggja,
enda var það skoðun hennar, að Frakkar
væru fólk, sem ekki væri vert að tala mikið
við; yfirleitt væru þeir eklci „viðkunnan-
legir“, þrátt fyrir stimamjúka framkomu
þeirra.
Prófasturinn hafði gefið henni ótal leið-
beiningar, varað hana alvarlega við að gefa
sig á tal við ókunnuga og spyrjast eingöngu
fyrir hjá lögreglunni og farstjórunum,þ.e.a.
s. opinberum, einkennisklæddum starfs-
mönnum. Hann kvaðst harma það, að hann
væri hræddur um að í Frakklandi ættu kon-
ur helzt ekki að vera einar á ferð, þar væri
talsvert um varasama lausingja, sem sífellt