Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Qupperneq 35

N.Kv.
HÚN ÞAGÐI YFIR ÞVÍ
21
væru á hnotskóg .... Hann var alveg í
vafa um, hvort hann ætti að þora að sleppa
henni. Hún hafði þó með naumindum sitt
mál fram með því að gera helzt til mikið úr
frönskukunnáttu sinni og kjarki gagnvart
óþægindum og ferðahnjaski.
Hún tók upp úr tösku sinni, raðaði dót-
inu á sinn stað í herberginu og reyndi að
bæla niður heimþrána, þegar hún setti sér
herbergið sitt á prófastssetrinu fyrir hug-
skotsjónir. En hvað þessi útlendu gestaher-
Lergi voru óvistleg og óviðkunnanleg —
sviplítil og dapurleg; ekkert rósaléreft,
enginn blómailmur eða ljósmyndir af ....
íjölskyldunni, prófastinum eða bróðurbörn-
unum og kirkjunni, engir útsaumaðir kodd-
ar eða reflar og engar litprentanir af mál-
\erkum Marcusar Stones. Hamingjan góða,
hvað hún gat verið flónsleg! Við hverju
hafði hún búizt?
Hún afklæddist og fór í morgunslopp,
greip svamp og handldæði og læddist hægt
og hljóðlega eftir göngunum til baðher-
bergisins, þegar hún hafði slökkt ljósið og
lokað hurðinni. Henni fannst herbergið
snoturt og þægilegt. Hún bylti sér makinda-
lega í ylvolgu vatninu og horfði á granna
fótleggi sína í þögulli ánægju. I fyrsta sinn
síðan hún fór að heiman, greip liana vellíð-
unarkennd — gleði í ævintýri hennar, því
að, þegar á allt var litið, var þetta ævin-
týri, sem ‘hún hingað til hafði alveg farið á
mis við um ævina. En hvað það hlaut að
vera skrýtið að ferðast um og reyna ýmis-
legt! Hvað var hún gömul? Fjörutíu og
tveggja eða fjörutíu og þriggja? Hún hugs-
aði næstum því aldrei um, hvað aldurinn
gilti, en hún hélt sér vel eftir aldri, og ein-
ialt líf í sjálfsafneitun, holl hreyfing og
hreint loft hafði haldið henni unglegri en
venjulegt er um flasfengna og kveifarlega
borgarbúa.
Ást? Ójú, einu sinni, þegar hún var ung
stúlka .... Hann var skólakennari, einstak-
lega góður og virðingarverður maður. Þau
voru aldrei heitbundin — svona verulega,
en það var samdráttur af beggja hálfu; og
þessi unaðslegi samdráttur og vinfengi stóð
í þrjú ár. Hann var svo prúður, fyrirmann-
legur og nærgætinn. Glöð hefði hún viljað
halda þessum kunningsskap áfram, en eitt-
hvað vantaði á. Það fór að bera á einkenni-
legu eirðarleysi og afturkippum í Stephen.
Hún hafið beyg af hjúskaparskyldunum í
hjónabandi, jafnvel þótt um Stephen væri
að ræða, og þó var hann prúðmennskan og
góðsemin sjálf. Og svo einn góðan veðiu:-
dag .... einn góðan veðurdag var hann
farinn, horfinn og kom aldrei aftur. Henni
var sagt, að hann hefði kvænzt einni af
sveitarstúlkunum — stúlku, sem vön var að
vinna í mjólkurbúðinni hjá frú Forbes, ekk-
ert laglegri stúlku, hélt hún, einni af þess-
um léttúðugu, snotru, fávísu drósum. —
Ojæja, hún hafði komizt yfir það, þó að það
væri ónotalegt áfall í bráðina. Fólk sættir
sig við allt með tíð og tíma. Alltaf var nóg
að gera — vinna í annarra þágu, og svo var
trúin og skyldurnar. Um leið gat hún kennt
samúðar með því fólki, sem bar raunir sín-
ar með jafnðargeði.
Hún hafði heilmikið að segja prófastin-
um í fréttum, þegar hún skrifaði morguninn
eftir, t. d. mn það, þegar hún var nærri bú-
in að týna gleraugunum í gistihúsbílnum,
um skemmtilegt orðatiltæki amerísks barns
í lestinni til Parísar og þær matartegundir,
sem henni liöfðu verið bornar. Þá mátti ekki
gleyma ensku frúnum tveimur í gistihúsinu
í París, sem höfðu sagt henni, að föður-
bróðir þeirra væri nýdáinn; veslings mað-
urinn Iiafði snöggveikzt á föstudag og dó á
sunnudagskvöld — rétt áður en teið var
drukkið. Svo liafði gestgjafinn sjálfur vak-