Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Blaðsíða 37

N. kv.
HÚN ÞAGÐI YFIR ÞVÍ
23
á eitt; menn mundu þyrpast að og finna
hana þarna í svefnherbergi ókunnugs manns
i'm hátnótt — hana, systur prófastsins í
Easingstoke!
Sýnir frá Easingstoke hvörfluðu að
henni. Hún sá og heyrði í huga sér ósköpin,
sem á gengju, þegar fréttirnar bærust þang-
að. Kvenfólkið sæti við teborðin og hvísl-
aðist á. „Hefurðu heyrt það, elskan? ....
engum hefði getað dottið það í hug! Vesl-
ings bróðir hennar! Hann verður auðvitað
að segja af sér .... gefur að skilja, elskan.
Fáðu þér ögn meira af rjóma, blessuð
vertu.“
Mundu þeir setja hana í fangelsi? Verið
gat, að hún hefði ætlað sér að stela eða
.... Verið gat jafnvel, að hún hefði ætlað
sér að brjóta öll boðorðin tíu. Hún gat ekki
afsakað sig á neinn hátt, og það væri alger-
lega úti um mannorð hennar, ef henni tæk-
ist ekki að opna hurðina. — Reykháfurinn?
Átti hún að reyna að klifra upp eftir hon-
um? En til hvers væri það? Hún bjóst við,
að maðurinn mundi draga hana niður á fót-
unum, alla ataða sóti — og hann gat vakn-
að á hverri stundu.
Hún þóttist lieyra þernuna ganga eftir
göngunum. Ef ráðlegt var að æpa, þá hefði
hún átt að gera það fyrr. Stúlkan hlaut að
vita, að hún hefði yfirgefið herbergið fyrir
nokkrum mínútum. Gat verið, að hún ætl-
aði inn í herbergið hennar? Þá mundi hún,
að hún safði sagt þernunni að ónáða sig
ekki fyrr en hún hringdi morguninn eftir.
Það var betra en ekki, því að þá var engin
hætta á, að riokkur færi inn í herbergið
hennar og sæi, að þar væri hún ekki.
Allt í einu flaug henni sannkallað neyð-
arúrræði í hug. Klukkan var að nálgast eitt.
Maðurinn var að líkindum alveg meinlaus
verzlunarmaður eða erindreki. Hann mundi
k’afalítið fara á fætur klukkan sjö til átta,
klæða sig í snatri og fara út. Hún mundi.
geta falið sig undir rúminu hans þangað til
hann færi; þetta skipti ekki nema nokkrum
klukkutímum. Karlmenn voru ekki að líta
undir rúmin sín, þó að það væri barnsvani
hennar. Þegar hann færi, yrði hann að opna
hurðina; þá lægi handfangið á gólfinu, rétt
eins og það hefði dottið af um nóttina.
Mundi hann þá annað hvort hringja í þern-
una eða opna hurðina með pennahníf; karl-
rnenn voru svo leiknir í þeim efnum. Þegar
hann væri farinn, ætlaði hún að skríða út
og læðast inn í herbergi sitt, og þá hefði
hún ekkert að afsaka. Drottinn minn, en sú
raun! Ef hún kæmist inn undir hvíta kögr-
ið á rúminu, væri hún örugg til morguns.
Gætin eins og köttur kraup hún niður á
fjóra fætur og skreið að rúminu. En hvað
þetta breiða, hvíta kögur kom sér vel! Húni
lyfti því upp við fótagaflinn á rúminu og
skreið undir það. Þar var rétt nægilegt rúm
íyrir grannan líkama hennar. Til allrar
hamingju var ábreiða á öllu gólfinu, en þar
var mjög loftþungt og rykugt. Hugsa sér, ef
hún nú kóstaði eða hnerraði! Allt gat kom-
ið fyrir. Auðvitað yrði enn þá torveldara að
gera grein fyrir vist hennar undir rúminu
en ef hún hefði staðið rétt innan við hurð-
ina. Hún hélt niðri í sér andanum í óvissu.
Ekkert hljóð heyrðist ofan frá, en undir
þessu kögri var líka erfitt að heyra nokk-
urn hlut, og það tók líka enn þá meir á taug-
arnar en að heyra eitthvað, úr því að hún
var að hlusta. Henni hafði tekizt að forða
sér í bráð og gafst nú tóm til að íhuga að-
stöðu sína. Allt til þessa hafði hún ekki get-
að gert sér fulla grein fyrir athöfnum sín-
um og í rauninni verið ráðþrota, eins og
skepna, sem hugsar um það eitt að forða
sér; mús eða köttur rnundi hafa hagað sér
á sama hátt — leitað fylgsnis og kúrt sig
Framh. á bls. 26.