Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Blaðsíða 41

N. kv.
HÚN ÞAGÐI YFIR ÞVÍ
27
ar; til þess var of þröngt um hana, en bæn-
irnar gátu verið eins áhrifaríkar fyrir því,
ef þær komu frá hjartanu. Og ungfrú
Bracegirdle beygði sig í baki, spennti greip-
ar guðræknislega við andlit sér og tautaði
bænirnar svo lágt, að ekki heyrðist.
„Faðir vor, þú sem ert á himnum ....
og fyrigef oss vorar skuldir ....“.
Skuldir! Já, vissulega var þetta hennar
skuld, að svona var komiÖ, en Guði mundi
skiljast það. Henni hefði ekki átt að yfir-
sjást, en þetta var þá óviljasynd. Þegjandi
þuldi hún bænirnar í huga sér og bætti við
í lokin: „Guð, varðveittu mig frá hættu og
háska á þessari nóttu.“
Þarna lá hún þegjandi og grafkyrr, frið-
uð af krafti bænarinnar. „Þegar að er gáð,“
hugsaði hún, „er ekkert undir stellingunum
komið, heldur því, sem inni fyrir býr.“ í
fyrsta sinn á ævinni fór hún að hugsa urn
og spyrja sjálfa sig um kirkjusiÖi og trúar-
setningar. Ef vissar stellingar voru ekki
nauðsynlegar, hvað mátti þá segja um bygg-
ingar, kirkjusiði og kirkjur yfirleitt? Að
sjálfsögðu gat bróður hennar ekki skjátlazt;
kirkjan var svo gömul, svo afar gömul;
frumvísir hennar lá falinn langt aftur í
sögu mannlegs lífs; það var aðeins þetta,
að . . . . ja, hvað það nú var — að ytri at-
hafnir gátu leitt afvega. Þannig var t. d.
ástatt um hana sjálfa. I augum heimsins
hafði hún með einu smávægilegu ógætnis-
tilviki gert sig sanna að sök um brot á öll-
um boðorðunum tíu.
Hún reyndi að finna eitt, sem hún yrði
ekki ásökuð um. En svo var ekki — jafnvel
að vanvirða föður og móður, bera ljúgvitni,
siela, girnast .... eiginmann .... það tók
úl yfir allt! Veslings maðurinn. Ef til vill
lifði hann í heiðarlegu hjónabandi og átti
börn, og hún — hún var komin á flugstig
með að gera honum hneisu! Hvers vegna
hafði hún ekki æpt! Nú var það um seinan.
Hún fór að kenna óþæginda; loftiÖ var
þungt og þurrt og gólfið hart. Hún mjakaÖi
sér hægt til og hélt niðri í sér hóstanum.
Hjartað barðist hratt. Hvað eftir annað rifj-
aði hún upp í huga sér hvert smáatvik, sem
gerzt hafði, síðan hún fór lit úr baÖher-
berginu. Þetta hlaut auðvitað að vera næsta
herbergi við hennar, og það var auðvelt að
villast, þar sem ein tuttugu herbergi — öll
alveg eins — voru öðrum megin við löng
göng. Hvernig var líka hægt að muna með
vissu, hvort talan á hurðinni var 115 eða
116?
Svo hvarflaði hugur hennar til skóladag-
anna. Henni hafði alltaf verið ósýnt um
teikningar,og henni leiddist flatarmálsfræði
og allar þessar setningar um horn og líking-
ar, sem voru svo lítilvægar og gerðu hvorki
til né frá. Henni þótti gaman að mannkyns-
sögu og grasafræÖi og að lesa um einkenni-
leg, fjarlæg lönd, þó að hún hefði alltaf
verið of kjarklítil til að ferðast þangað.
Hrifnust var hún þó af ævisögum mikilla
manna. Oliver Cromwell, Beaconsfield lá-
varður, Lincoln, Grace Darling — þar var
nú kvenhetja í lagi — og svo Booth hers-
höfðingi, sem var mikill og góður maÖur,
jafnvel þótt hann væri helzt til almúgalegur
. . . .; hún minntist þess, þegar gamla frú
Trimming var að tala um hann á samkomu
í St. Bride; hún var svo skemmtileg. Hún
.... Guð almáttugur!
Óafvitandi hafði Millicent Bracegirdle
lznerrað hátt!
Þá var leikurinn á enda. 1 annað sinn
þessa nótt fann hún, að hjarta hennar ná-
lega stöðvaÖist, og hún var svo lömuð af
skelfingu, að hún missti allt vald á sjálfri
sér. Nú var hún sannfærð um, að maðurinn
ryki fram úr rúminu, gengi fram að dyrun-
um, kveikti og lyfti upp kögrinu. Hún sá í