Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Qupperneq 42

28
I-IÚN ÞAGÐI YFIR ÞVÍ
N. Kv.
huga sér þetta svipharða, skeggjaða andlit
stara á sig og hreyta út úr sér einhverju á
írönsku; svo mundi hann seilast eftir henni
og draga hana fram. Og svo? Guð almátt-
ugur, hvað svo? „Eg æpi upp, áður en hann
gerir það. Ég ætti ef til vill að æpa undir
eins; ef hann dregur mig fram, skellir
liann hendinni fyrir munninn á mér. Hver
veit nema .... klóróform ....“.
En einhvern veginn gat hún eklci æpt;
hún var of hrædd til þess. Hún lyfti upp
kögrinu og hlustaði. Var hann að læðast á
gólfábreiðunni? Hún hélt það, en var elcki
viss um það. Við öllu mátti búast; hann gat
slegið hana ofan frá með þungu stígvéli.
Hún varð einskis vör, en óvissan var óþol-
andi, og hún fann greinilega, að kraftar
hennar voru alveg á þrotum. Allt var betra
en þetta — smán, fangelsi, jafnvel dauði.
Hún ætlaði að skríða fram, vekja manninn
og reyna að gera grein fyrir þessu eins og
hún bezt gæti. Hún ætlaði að kveikja, hósta
og segja: „Monsieur!“
Þá mundi hann rísa upp og stara á hana,
og hún mundi segja — hvað ætti hún að
segja?
„Pardon, monsieur, mais je . . . .“
Hvernig átti nú að segja á frönsku: „Ég hef
farið skakkt.“
„J’ai tort. C’est la chambre — æi ■—-
skakkt? Voulez-vous . .“ Hvað hét „hand-
fang“ á frönsku, og hvernig ætti að segja
„sleppið mér?“
Það gerði ekkert til. Hún ætlaði að
kveikja, hósta og treysta á hamingjuna. Ef
hann færi fram úr rúminu og nálgaðist
hana, ætlaði hún að æpa hástöfum.
Þegar hún hafði einsett sér þetta, skreið
hún gætilega undan fótagafli rúmsins, þaut
í ofboði fram að hurðinni, og í sama vet-
fangi varð albjart í herberginu. Hún sneri
sér að rúminu, ræskti sig og sagði hátt:
„Monsieur!“
Þá var það í þriðja sinn á þessari nóttu,
að hjartað í ungfrú Bracegirdle stöðvaðist
að mestu. Skelfing hennar náði smám sam-
an hámarki, en þegar því var náð, hvarf
allt. sem áður hafði gerzt, í skugga og varð
að engu.
Maðurinn í rúminu var dauður!
Hún hafði aldrei séð dauðan mann áður,
en hér var ekki um neitt að villast. Hún
starði á hann sem þrumu lostin og hvíslaði
hljóðlega hvað eftir annað:
„Monsieur! .... Monsieur!“
Hún tiplaði að rúminu. Ásjónan var grá-
föl, hár og skegg ákaflega dökkt, munnur-
inn hálfopinn, en yfir andlitinu, sem í lif-
anda lífi virtist hafa verið illúðlegt og mun-
aðargjarnt, var ótrúlega mikill friður og ró.
Það var eins og hún væri að virða fyrir sér
svipdrætti manns frá löngu liðnum tímum,
veru, sem alltaf hefði verið fjarlæg verald-
legum hégiljum.
Þegar hún hafði áttað sig á þessu að
fullu, fól hún andltið í höndum sér og taut-
aði:
„Veslings maður .... veslings maður!“
Henni fannst snöggvast, að bágindi sín
væru ekki svo háskaleg; hún var í návist
þess, sem var meira og víðfeðmara. Nálega
ósjálfrátt kraup hún á kné við rúmið og
baðst fyrir. Um stund var hún gagntekin af
óvenjulegum friði og ró. Vandræði hennar
þar í gistihsinu voru hégóminn einn —
kjánalegur, ómerkilegur, næstum því hlægi-
legur atburður, sem hægt var að gefa fulla
skýringu á.
En þessi maður — hann hafði lifað sínu
lífi, hvernig sem það hafði verið, og nú var
hann kominn til skapara síns. Hvers konar
maður hafði liann verið?
Þá heyrði hún allt í einu skóhljóð fram-
an við dyrnar. Hún hrökk við og bjóst við,