Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Qupperneq 44

30
HÚN ÞAGÐI YFIR ÞVÍ
N. kv.
neina uppgötvun, hefði aldrei dottið niður
á það hugvitssama ráð, sem dugði, ef hún
liefði ekki talið sig vera komna á heljar-
þröm. Hún fór að eins og hér segir. Fyrst
tók hún eldspýtustokk, kerti, lakkstöng og
hárnál, gerði ofurlitla klessu af bráðnu
lakki og dýfði nálarendanum í hana, svo
að við hana hékk lítill dropi; svo stakk hún
nálinni inn í gatið, lét hana klessast við
síálteininn og reyndi að koma róti á hann.
í sjöundu atrennu tókst henni að hreyfa
hann og á einni ldukkustund og tíu mínút-
um gat hún mjakað honum inn úr gatinu,
svo að neglur urðu á honum festar. Eftir
allt það erfiði og taugaslit setti að henni á-
kafan grát. Með frábærri varkárni dró hún
teinendann að sér, greip um hann með
vinstri hendi, en smeygði handfanginu upp
á hann með þeirri hægri. Svo sneri hún því
með hægð. Hurðin opnaðist!
Hún gat með naumindum stillt sig um að
stökkva fram í göngin og æpa af fögnuði,
en það varaðist hún, heldur hlustaði og
gægðist fram fyrir. Þar var enginn á ferli.
Hjartað barðist í brjósti hennar, þegar hún
fór fram fyrir og lokaði hurðinni varlega á
eftir sér. Svo læddist hún eins og mús að
næstu hurð, opnaði hana, skauzt inn fyrir
cg fleygði sér upp í rúmið. I sama vetfangi
flaug henni í hug, að hún hefði skilið
svampinn sinn og handklæðið eftir í her-
bergi dauða mannsins!
Þegar Millicent Bracegirdle varð hugs-
að til þessa atburðar síðar, fannst henni
það hafa verið skelfilegast af öllu að þurfa
að fara aftur inn til dauða mannsins. Helzt
hefði hún kosið að skilja svampinn og hand-
klæðið þar eftir, en handklæðið var kirfi-
lega merkt í horninu með bókstöfunum M.
B. og gat því verið hættulegt. Með mestu
varasemi fór hún aftur á stúfana, læddist
inn í herbergi dauða mannsins, tók þetta
dót sitt og hvarf aftur til herhergis síns.
Þegar allt var afstaðið, var hún næstum því
magnþrota. Hún lagðist upp í rúmið, dæsti
við og stundi lágt. Að lokum sofnaði hún.
Klukkan ellefu vaknaði hún, og hafði
enginn orðið til að ónáða hana. Sólin var
hátt á lofti. Höfðu ekki viðburðir næturinn-
ar verið ægileg martröð og hana dreymt
þetta allt? Með ugg í brjósti hringdi hún
bjöllunni, og eftir drykklanga stund kom
þernan inn til hennar. Út úr augum stúlk-
unnar skein einhver óviðráðanleg æsing.
Nei, hana hafði ekki dreymt; stúlkan bjó
yfir einhverju.
„Viljið þér gera svo vel að færa mér te?“
„Sjálfsagt, madame.u
Stúlkan dró gluggatjöldin til hliðar og
þaut um herbergið úr einu í annað. Hún
l.afði gefið þagmælskuloforð, en nú gat hún
ekki á sér sefið lengur. Allt í einu kom hún
að rúminu og hvíslaði, móð af æsingu:
r
„0, madame, ég hef lofað að segja ekki
—--------en hér hefur skelfilegt gengið á.
Maður, dauður maður hefur fundizt í 117.
herberginu -— gestur. Ó, segið þér engum,
að ég hafi sagt yður það. Þeir hafa allir
verið þar, lögreglan, læknarnir, líkskoðun-
armennirnir. — Ó, það er hræðilegt, ....
hræðilegt.“
Ungfrú Bracegirdle sagði ekki neitt,
enda hafði hún engu við þetta að bæta; Ma-
rie Louise Lancret óð elginn fyrir þær báð-
ar.
„En það hræðilegasta er-------vitið þér,
hver hann var, madame? Það er sagt, að
það sé hann Boldhu, maðurinn, sem verið
var að leita að vegna morðsins á Jeánne
Carreton í hlöðunni hjá Vincennes. Það er
sagt hann hafi kyrkt hana og höggvið hana
i tvennt og sett hana í tvær tunnur, sem hann
fleygði út í ána . . . . Ó, hann var illmenni,
madarne, hræðilegt illmenni .... og hann