Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Qupperneq 50

36
SAGT TIL SYNDANNA
N. kv.
ekki til fyrirstöðu, að gamla kennaranum
væru veitt eftirlaunin eftir kennslustarf
hans; kirkjuþjónustunni átti hann þó að
halda áfram, enda var hún ekki talin koma
til greina.
Einn dag situr Quitt frændi, nýfengnu
næði feginn, við eigið Irnrð í ráðhúskjall-
aranum og gæðir sér á kvöldglasinu. Herra
Fjúedrich bakarameistari er þar meðal
gesta, og hver sopi, sem öldungurinn kingir
á kostnað borgfélagsins, reitir hann meir
og meir til reiði. Að lokum getur hann ekki
á sér setið lengur og verður að taka lil máls.
Hann má til að sýna skólakennaranum fram
á, að hann hefði í rauninni ekki átt skilið
miskunnsemi borgaranna.
„Gott á bragðið -— ha?“
Oldungurinn lítur á hann og kinkar kolli.
„Án þess að vinna fyrir því — er ekki
svo? — Öekkí, þér hafið ekki lagt yður
alltof mikið fram við skólakennsluna.“
Quitt frændi rekur upp stór augu og ætl-
ar að svara, en hinn verður fyrri til og hell-
ir af skálum reiði sinnar, bunar úr sér orða-
flaum jneð fettum og brettum, svo að öld-
ungurinn brosir stillilega og horfir ofan í
glasið.
„Lagt yður fram? Þér? Við hvað svo
sem? Við kennsluna? Drottinn minn dýri
— svei mér þá! Piltarnir hafa lært rugl,
heimskulegt bull og annað ekki! Þér eruð
pokaprestur, en sannarlega enginn skóla-
kennari, og það er höfuðskömm fyrir borg-
ina, að annar eins maður skuli hafa komið
nálægt gagnfræðaskólanum.“
Þá tekur Quitt frændi upp hjá sér vasa-
bók og blýant og fer að skrifa með mestu
hægð. Svo stríkur liann hvítt skeggið, lítur
á bakarameistarann, sem verður hvumsa
við, og spyr rólega:
„Eruð þér búinn, góður?“
„Já, nú er ég búinn.“
„Þá er röðin komin að yður að hlusta á.
Takið nú vel eftir.“ Og svo les hann næst-
um því orðrétt upp ræðu andstæðings síns,
les ljana hægt jneð öllum brigzlum og meið-
yrðum, svo að bakarameistaranum fer ekki
að verða um sel; svo skellir hann aftur bók-
inni og segir:
„Þetta hafið þér sagt, er ekki svo, góð-
ur?“
Bakarameistarinn ekur sér í sætinu og
klórar sér í höfðinu.
„Jú, ég sagði það, en — nei, mér var mi
ekki meir en svo alvara.“
„Þér sögðuð nákvæmlega þetta, og þið
nágrannar mínir, Schwarzkopf og Briill-
mann, eruð vitni að því.“
Síðan tæmdi Quitt frændi glas sitt, gekk
upp í ráðhúsið og lagði fram kæruskjal sitt.
Friedrich bakarameistari varð að greiða
hundrað mörk til fátækra.
Upp frá þeirri stundu hugði bakarameist-
arinn á hefndir, og allt í einu datt hann nið-
ur á ráð, sem kallast mætti djöfullegt, ef
ekki væri lielgislikja á því. Friedrich bak-
arameistari gerðist kirkjurækinn, og það
svo mjög, að hann gat ekki beðið þeirrar
stundar, er aðahnessan byrjaði, heldur rak
þörfin hann einnig til að njóta morgunmess-
unnar klukkan sex. Til þess að ná samán
þremur áheyrendum, svo sem nauðsynlegt
var, gaf hann á hverjum sunnudegi gamalli
konu körfu af hveitibrauði og námspilti sín-
uni nokkra löðrunga, og svo sátu þau þann-
ig þrjú saman á kirkjubekknum og biðu
Quitts frænda, sem lá í rúmi sínu og gapti
af undrun, þegar honum barst þessi skelf-
ingarfregn hringjarans. Tíu mínútum síðar
var hann kominn upp í prédikunarstólinn
grútsyfjaður, til þess að lesa upp einn kapí-
tula af guðspjalli dagsins.
Og nú átti Quitt frændi ekki sjö dagana
sæla. Hvern sunnudaginn á fætur öðrum