Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Qupperneq 51

N. kv.
SAGT TIL SYNDANNA
37
varð hann að dragast út í kaldan og skugga-
Iegan vetrarmorguninn og fórna svefni sín-
um glottandi ljakarameistaranu m, mæðuleg-
um námspiltinum og kerlingargrjóninu,
sem barðist við að halda sér vakandi. Þeg-
ar mánuður var liðinn á þennan hátt, ákvað
hann að láta til skarar skríða.
Alla vikuna sat hann í skrifstofu sinni,
ritaði og festi sér í minni, og aldrei svaf
hann eins vel og á sunnudagsnóttina, þang-
að til klukkurnar ærðu hann upp. Þegar
hann gekk inn í kirkjuna, biðu hans þar hin
þrjú kostgæfnu safnaðarhjú. Uti fyrir hvein
vindurinn og þyrlaði saman slyddu og snjó.
Oldungnum var hrollkalt, og hann sveipaði
að sér silkisíðhempunni, en liann var eins
fjörlegur og vonglaður í bragði og sá einn
getur verið, sem veit, að liann á alla sína
krossgöngu að baki. Hann ávarpaði tilheyr-
endur sína á þessa leið:
„Mín elskanlegu! Þér eruð þau einu í
söfnuði vorum, sem sækið þetta hús fyrir
allar aldir. Af því að þér eruð ötulust allra,
þá ber mér, sálnahirði yðar, að endurgjalda
yður með því að taka hvert einstakt yðar til
nánari athugunar og grannskoða gaumgæfi-
lega lífsferil og yfirsjónir hvers yðar, svo
að þegar þær eru dregnar innan úr dimm-
unni fram í dagsljósið, geti ég blásið yður
djörfung og liuggun í larjóst. Þessa verð-
leika hafið þér áunnið yður með því að
sækja þenna stað reglulega, og þessi umbun
skal yður ldotnast — því lofa ég yður statt
og stöðugt; hún skal hlotnast yður í hvert
skipti, sem þér komið hingað. Það skal vera
yður til hvatningar, mín elskanlegu.
Dorothea Friederike Lammskopf hefur
gifzt þrisvar og er nú orðin ekkja! Hvað er
það, sem þér hafið ekki orðið að þola í
heiminum — ■— — og hvernig ætti annað
að vera? Vér skulum íhuga það nánar.“
Quitt frændi hvessti augun á konuskepn-
una, lýsti breytni hennar frá öllum sjónar-
miðum og fann þar að mörgu, sem ekki var
iagurt; en þegar gráthrinur hennar yfir-
gnæfðu rödd hans, þá hætti hann.
„Andreas Fúrchtegott Liebling, náms-
sveinn hjá sannkristnum samborgara vor-
um, Friedrich bakarameistara . . . .“
En pilturinn, sem hafði ekki hreinustu
samvizkuna í þessum hörmungarheimi,
hafði hypjað sig burt.
Quitt frændi hrosti ögn í kampinn,
hleypti í brýnnar og hélt áfram:
„Sál hans er ekki nógu stælt enn þá, en
það verður hún ef til vill í næsta skipti. —
Vér höldum áfram. Amadeus Christian
Friedrich, þér eruð niðurlútur, og er ég þó
enn ekki byrjaður. Þjakar syndin yður svo
mjög? Amadeus Christian Friedrich, vér
viljum hafa sannleikann í heiðri, enda er-
um vér út af fyrir oss eins og í ástfólginni
og innilegri fjölskyldu, þar sem hver opnar
augu annars, svo að hann þekki hinn rétta
veg og hrasi ekki.“
Svo fór Quitt frændi að draga upp mynd
af bakarameistaranum. Hann kvaðst hafa
gefið honum auga frá fyrstu tíð, svo að
ekki hefðu fram hjá sér farið nein hliðar-
stökk samvizku hans, sem djöfullinn þjak-
aði, þegar hann gat haft af meðbræðrum
sínum. Hann sagði frá æsku bakarans og
fullorðinsárum hans, frá fjölskyldulífi hans
og atvinnurekstri, léttri vog og skemmdu
mjöli; honum fórust orð eins og hann væri
að halda líkræðu. Þannig liðu klukkustund-
ir, og Quitt frændi virtist ekkert taka eftir
því; hann virtist bera það eitt fyrir brjósti
að hreinsa sál bakarans af öllum syndum.
Og það gerði hann rækilega.
Hringjarinn kom inn og gaf merki um, að
aðalmessan ætti að fara að byrja, en Quitt
írændi leit ekki af hinum syndum hrjáða
bakarameistara, sem honum var svo mjög í