Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Blaðsíða 56

42
BROWN ÞRAUTSEIGI
N. Kv.
tveim þungvopnuðum. Cradock hefði getað
íorðazt vopnaviðskipti og haldið sig að
seinskreiðu vígskipi, sem var tvö hundruð
niílum á eftir honum, en hann þorði ekki
að eiga undir því að missa talcið af óvini,
sem til þessa hafði reynzt háll og afsleppur.
Hann lagði því ótrauður til orrustu í þeirri
von, að takast mætti að laska von Spee, svo
að um munaði; en hann var ekki eins hepp-
inn og „Charybdis“ var í viðureigninni við
„Ziethen“. „Scharnhorst“ og „Gnéisenau“
sökktu „Monmauth“ og „Good Hope“, og
von Spee var um stundarsakir einráður á
Kyrrahafi suðaustanverðu. Saltpétursskip-
in, sem voru fjöreggið í sprengjusmíði
Breta, kúrðu inni í höfnunum í Chile, með-
an sigurvegarinn, von Spee, sveimaði þar
með ströndum fram, og flotastjórnin í Lon-
don var önnum kafin við að fylla í skarðið,
sem von Spee liafði brotið í skipahringinn
í kringum hann. Sigur von Spees hafði að
vísu enga úrslitaþýðingu, því að hvað gátu
tvö þungvopnuð beitiskip afrekað á móti
flota, sem hafði um þrjátíu vígskipum á að
skipa, en þetta gat verið brezka ráðuneyt-
inu mjög ónotalegt. „Emden“ lék enn þá
lausurn hala á Indlandshafi og sökkti skip-
um daglega, og enginn vissi, hvað „Ziet-
hen“ leið; mátti því á hverri stundu búast
við nýjum spellvirkjum, og meðan von Spee
og flotadeild hans var með fullu fjöri, gat
svo farið, að ráðuneytið fengi vantrausts-
yfirlýsingu og yrði að segja af sér; en af-
leiðingar af stjórnarskiptum gat enginn ráð-
ið í. Að vísu þorði „Ziethen“ ekki að lit-
varpa fregninni um sigur sinn yfir „Char-
ybdis“, á meðan hann lá í lamasessi, en
liann hugsaði gott til glóðarinnar, þegar
viðgerð væri lokið og hann kominn út á
rúmsjó; þá var tími til kominn að básúna
sigurinn út, svo að Lundúna-blöðin flyttu
fregnina á forsíðu: „Flotinn hefur enn beð-
ið stórtjón á Kyrrahafi“ — og það gat að
líkindum orðið banabiti ráðuneytisins!
Liitz skipherra gerði sér ljósa grein fyrir
þessu, þegar hann var að lesa loftskeytin,
sem bárust að hrönnum saman, og hann var
fullur eftirvæntingar og óþolinmæði, þegar
hann var að líta eftir slagsíðu skipsins og
Lvernig smíðunum og vélamönnunum gengi
að hnoða nýjar stálplötur fastar fyrir gap-
andi gatið á kinnungi „Ziethens“. Þetta
þoldi enga bið. Tólf stundum frá dögun
varð allt að vera komið í lag, plöturnar ríg-
fastar, skipið komið út á rúmsjó og sigur-
inn heyrinkunnur. Um leið ætlaði hann að
senda leynierindreka Þjóðverja loftskeyti
þess efnis, að hann þyrfti á kolurn að halda,
og sammælast við kolaskip það, er sent
yrði.
Von Lutz var svo fullur eftirvæntingar,
að hann lét sér ekkert bilt við verða, þegar
honum var sagt, að enski sjóliðinn væri
strokinn og hefði lmuplað með sér riffli.
Strok fangans gerði hvorki til né frá, en von
Liitz furðaði sig á, til hvers hann ætlaði að
nota riffilinn, úr því að engin líkindi voru
til, að hann yrði eltur. Hann lét sér nægja
að stinga hjúkrunarmanninum og varð-
manninum á efra þilfari í fangaklefa ■—-
svona rétt til þess að breyta ekki út af
reglugerðinni um aga á herskipum.
Brown vaknaði í dögun og var þrekaður,
þreyttur og þyrstur, en hann lét sér nægja
tvo gúlsopa úr vatnsflöskunni. Hann leit á
riffilinn; eins og hann hafði búizt við, hafði
smurningin varið málminn svo vel fyrir
vætunni, að hvergi var ryðblett að sjá. Hann
opnaði hólfið í skeftinu, tók upp olíudós-
ina og hreinsarann og strauk hlaupið að
innan. Hann hafði aldrei áður farið með
Mauser-riffil, en tilfærur hleðslu og miða
voru svo einfaldar, að þær stóðu honum