Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Qupperneq 58

44
dauður niður, og maður á liinum pallinum
íór sömu leiðina; fjórði maðurinn þaut
dauðskelkaður upp kaðalstigann. Brown
skaut enn þrem skotum á menn, sem af for-
vitni þyrptust saman á þilfarinu stjórn-
borða megin; en þá varð þeim svo bilt við,
að liver sem betur gat forðaði sér í skjól,
og að svipstuudu liðinni var þar enginn eft-
ir. „Ziethen“ lá letilega við akkeri sín, grár
og hörkulegur; fallbyssur hans göptu þegj-
andi út í loftið; á kinnungnum hékk hvít-
klætt lík Zimmermanns vélvirkja, en á pall-
inum lágu eftir tvær hvítar þústur; það voru
íélagar lians tveir, er fallið höfðu, en sá
þriðji hafði dottið í sjóinn.
Þarna var glöggt dæmi um mátt og um
leið vanmátt vélanna nú á tímum. Oðrum
mqgin va'r ,,Ziethen“', vopnaður tíu sex
þumlunga fallbyssum, með mörg hundruð
manna áhöfn og vélakost þúsunda hestafla,
en hinum megin var tvítugur piltur, hátt á
þriðju alin að hæð, sem bauð „Ziethen“
birginn og virtist hafa töglin og hagldirnar.
En það var riffillinn einn, sem tryggði
Brown yfirtökin — þetta handhæga, snotra
og öfluga tæki, sem svo oft hefur ráðið úr-
slitum í.viðureign við dýr og menn. Brown
var engin afburða-skytta, en það þarf ekki
heldur neina sérstaka skotfimi til að hitta
menn á alllöngu færi, þegar þeir sjást allir,
eru hvítklæddir og baksýnin er dökk. Hann
kunni allvel með riffil að fara, og það
nægði. Hann hagræddi sér í fylgsni sínu og
beið átekta. -— Mannshöfuð gægðist fram
undan fremsta reykháfnum á „Ziethen“.
Brown skaut, en hitti ekki, og það þótti hon-
um afleitt.
A „Ziethen“ ríkti hin mesta gremja, og
hefði ekki orðið nema gremjan ein, ef ekk-
crt manntjón hefði orðið. Foringjar og sjó-
liðar hefðu gert gaman úr því, að einn
brezkur fangi færi að troða illsakir við
N. kv.
þýzkt beitiskip — en að sjá fjóra félaga
sína skotna og að vera tafðir við aðgerðina
á skipinu, það gat ært óstöðugan. Frá skot-
augum, glufum og smugum störðu þeir og
athuguðu klettótta brekkuna vandlega, hvort
unnt væri að koma auga á þenna bandvit-
lausa Breta. Liitz skipherra var reiðastur
allra og reigsaði viti sínu fjær á stjórnpall-
inum, en þá small kúla á stoð rétt við eyrað
á honum og þeyttist þaðan út í loftið. Jafn-
vel von Lutz, einhver hinn röskasti og skýr-
asti foringi í þýzka flotanum, gerði sér ekki
ijósa grein fyrir, hve illa hann stóð að vígi.
Hann skipaði svo fyrir, að leysa skyldi einn
skipsbátinn, manna hann sjóliðum og láta
þá sækja þenna brezka óþurftar-gemling,
iifandi eða dauðan.
Brown lá þolinmóður í hreiðri sínu. Þar
sem hann lá, blasti skutur og stjórnborði
skipsins við honum. Riffillinn lá í skoru
milli tveggja hraunnibba, og sjálfur var
hann í ágætu skjóli, sem bar svo hátt, að
hann hafði fullkomið útsýni yfir brekkuna
neðan undir; dreifðir kaktusrunnar skýldu
á allar ldiðar, svo að ókleift var að sjá,
livort nokkur lifandi vera leyndist þar.
Brown var harðánægður með hreiðrið. Hit-
inn gerðist lítt þolandi, en hann skeytti því
engu.
Nú fór að færast aftur líf í tuskurnar.
Skipsbátur „Ziethens“, mannaður tuttugu
sjóliðum, kom fram undan skutnum og
renndi óðfluga að landi. Brown skaut
hverju skotinu á fætur öðru og gerði mik-
inn usla, áður en sjóliðarnir höfðu fleygt
sér niður og leitað skjóls. Stýrimaðurinn
féll, skotinn gegnum brjóstið, en foringi
bátsins greip stýrið og hélt bátnum í stefnu,
þegar næsta kúla Browns reif húfuna af
höfði hans. Um leið skauzt báturinn í skjól
undir slútandi hömrunum. Brown fyllti
skotgeyminn að nýju.
BROWN ÞRAUTSEIGI