Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Síða 59

N. kv.
BROWN ÞRAUTSEIGI
45
Þegar foringinn greip stýrið, sá hann
fram á, að það var ekkert áhlaupaverk að
fanga hrezka sjólíðann, þótt einn væri á
r
móti mörgum. A þrjátíu faðma færi gat
riffilskytta valdið miklu tjóni í flokki
manna, sem að honum réðst. Hér varð að
við hafa alla fyrirhyggju, og hann gerði
þær ráðstafanir, sem að hans dómi voru
fullnægjandi. Hann hélt aftur af mönnum
sínum, þegar þeir ætluðu að ryðjast upp úr
hátnum og flana upp brekkuna. í skjóli
undir brattanum við fjöruborðið dreifði
hann mönnum sínum á hér um bil þrjátíu
faðma sviði, leit eftir því, að rifflar þeirra
væru hlaðnir, og gaf síðan merki til árásar.
En það var annað en gaman að gera
snöggt áhlaup í brekkunum á Resolution.
Hrufótt hraungrjótið og eggjagrjótið og
göddóttir, margflæktir kaktusrunnarnir
voru a,lls staðar til trafala og töfðu í hverju
spori, svo að sníglast varð áfram fet af feti;
það hafði Brown orðið að reyna kvöldið
áður.
Brown, sem lá hreyfingarlaus í hreiðri
sínu, fór nú að sjá mannshöfðum bregða
fyrir neðar í brekkunni, og hann sendi skot
í gegnum eitt þeirra. Hann fór sér að engu
óðslega, en þegar höfuð, herðar og búkur
voru að vega sig yfir stórgrýtið með mestu
erfiðleikum, þá miðaði hann og hleypti af.
A þrjátíu faðma færi er heill mannslíkami
vandalítið skotmark. Brown hafði skotið
sex skotum og hitt sex menn, þegar árásinni
slotaði. Enginn, sem séð hafði næsta mann
við hlið sér falla dauðan niður, gat af sér
fengið að skríða yfir næsta steinrima og fá
næstu kúlu í skrokkinn. Þeir tólf, sem eftir
lifðu, lögðust niður, þar sem þeir voru
komnir, og reyndu ekki að mjaka sér hærra
upp. Þeir potuðu rifflunum fram fyrir sig
og fóru að skjóta í áttina þangað, sem þeim
taldist til, að Brown leyndist. Skothvellir
riff'lanna rufu þá þögn, sem annars ríkti á
eyjunni, og bergmáluðu frá einu kletta-
bandi til annars.
Þótt margir væru um einn, hafði Brown
yfirhöndina enn sem komið var. Enginn í
árásarliðinu vissi neitt ákveðið um, hvar
hann leyndist. Hann var í forsælu bak við
hraungrýti og kaktusa; það eina, sem hefði
getað komið upp um hann, var framendinn
á riffilhlaupinu og tveir eða þrír ferþuml-
ungar af andliti í skugga á bak við, og til
þess að greina þetta í hraungrýti, sem þak-
ið var kaktus, þurfti meira en mannlegt
auga. Brown stóð miklu betur að vígi. Hann
var hærra uppi í brekkunni, hafði gott út-
sýni yfir klettarimana fyrir neðan sig og
var óþreyttur. Hann hafði marga óvini til
að miða og skjóta á og vissi vel, hvert þeir
voru komnir og hvar þeir lágu.
Kúlurnar þeyttust upp eftir brekkunni og
þyrluðu upp vikur-ryki og grjótdusti, þegar
þær skullu á klettunum eða hvinu við, þeg-
ar þær tættu sundur þykk kaktusblöðin, en
engin þeirra kom nærri Brown. Hann tók
þessu með mestu stillingu og fór aftur að
narta í árásarmenn sína. Hann sá öðru
hvoru í öxl á manni, fót eða höfuð, og þá
miðaði liann vandlega og hleypti af. Hvell-
irnir af skotum hans gáfu engan veginn til
kynna, hvar hann leyndist, því að bergmál-
ið, sem barst klett frá kletti, truflaði fyrir
því, að unnt væri að greina, úr hvaðá átt
þeir hærust. Dauðir menn og sárir lágu í
gjótum og holum, og þeir fáu, sem eftir
voru, þorðu ekki lengur að skjóta, heldur
skriðu með mestu gætni niður brekkuna.
Foringinn, sem var viti sínu fjær af æsingu,
reis upp og ætlaði að stöðva menn sína, en
þá hitti hann kúla beint í andlitið, og hann
slengdist inn í flækju af gadda-kaktus. Svo
varð allt kyrrt um stund. Brown strauk
riffilhlaupið og renndi augunum fram og