Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Side 60

46
BROWN ÞRAUTSEIGI
N. Kv.
aftur um klettastallana, til þess að ganga lir
skugga um, hvort nokkur nálgaðist hann
neðan frá eða frá hlið. Þannig leið ein
klukkustund. Þá var einn árásarmannanna
svo ógætinn að teygja lítið eitt úr krepptum
limum sínum, en við það fékk hann skot í
hnéð og blæddi út á hálfri klukkustundu.
Svo varð allt kyrrt aftur. Sólin var hátt á
lofti, og hitinn var óþolandi. Mínúturnar
urðu að klukkutímum, en þeir fáu sjóliðar,
sem tókst að fika sig niður fyrir brekkuna,
þorðu ekki að hreyfa sig og urðu að heyra
hljóð og stunur særða félaga sinna aðgerða-
lausir.
Uti í „Ziethen“ var öllum ráðgáta, hvað
á ferðum væri. Þeir höfðu séð bátinn lenda
og heyrt skothríðina, og svo hafði hún hætt
og að lokum var kyrrð komin á. Þeir gátu
samt ekki ráðið í, hvað gerzt hafði. Þeir
sáu bátinn í flæðarmálinu og varðmanninn
^itjandi í honum; auk þess þrjú eða fjögur
lík, en landgönguflokkinn hvergi; það
fannst þeim þó lítið að marka, þar sem
alls staðar voru hraungjótur og kaktusstóð.
Þá barst allt í einu sá orðrómur um allt
skipið, að sjóliðarnir mundu hafa elt
Brown upp í eitthvert gil, sem ekki sæist
frá skipinu, og þar væru þeir að kreppa að
honum. Oðruvísi gat það ekki verið. Þá gat
ekki veriÖ nein hætta að hefja viðgerðina
að nýju. Liitz skipherra hrann af óþolin-
mæði eftir því að geta siglt aftur út og gaf
skipun um að taka til verka.
Ofan úr hreiðri sínu sá Brown hvít-
klædda mennina stíga niður kaðalstigann
cfan á hengipallana. Hann gaf þeim góðan
tíma til að taka lík félaga sinna og draga
þau upp á þilfarið, en svo tóku þeir til
starfa. Þá fór hann að skjóta á þá, og hvell-
irnir bergmáluðu í klettunum. Verkamenn-
irnir féllu hver á fætur öðrum á pöllunum.
Við þessa skothríð ofan frá espuðust sjó-
liðarnir, sem skriðið höfðu í felur niðri
undir flæðarmálinu, og gripu til riffla
sinna; þeir voru öskuvondir yfir útreiðinni;
sem þeir höfðu orÖið fyrir. Einn þeirra
þóttist vita með vissu, hvar Brown leyndist,
og sendi hvert skotið á fætur öðru í áttina
til hans; þau komu niður nærri Brown og
ein kúlan svo nærri, að hún þeytti grjótdusti
í augu hans. Brown fann, að hann var í
hættu staddur, lá grafkyrr og lagði sig all-
an fram til að koma auga á þenna hættulega
mótstöðumann sinn; hinum skeytti hann
engu þá stundina. Loksins sá hann hann —
eða eitthvað af honum að minnsta kosti;
þarna var ljós treyjuboÖungur og dökkt
hálsmál, hönd og vangi inni í skugga af
stórum steini og bak við steininn eitthvað
ljósleitt, líklega buxnaskálm. Sá, sem
þarna lá, skaut í sífellu, og kúlurnar skullu
á nær og nær. Brown miðaÖi, vandlega á
samskeyti hálsmáls og treyju. Á þrjátíu
faðma færi .gat honum varla skeikað, og
jafnskjótt sem liann hafði hleypt af, tók
Ijósatreyjan snöggt viðbragð. Maðurinn sást
nú allur greinilega. Það var Ijóshærður
piltur, ekki ólíkur Brown, og hélt vinstri
hendi um hægri öxl, sem blóÖiö streymdi
úr; andlitið var afmyndað af þjáningum.
Brown lét það ekkert á sig fá, en sneri sér
að hinum, sem létu kúlurnar rigna allt í
kringum hann. Einn þeirra skaut hann til
dauðs, en þá hættu hinir og skriðu niður í
áttina til bátsins. Þá gætti varðmaður báts-
ins sín ekki og skimaði í forvitni sinni upp
yfir klettarimann til að gá að, hvað félög-
um sínum liði. Brown sá höfuð hans og
heröar bera við vatnsflötinn og sendi hon-
um banaskot. Hann kenndi hvorki með-
aumkunar né haturs.
Liðið var að nóni. Brown hafði tafiÖ
„Ziethen“ um sex klukkustundir, og það
gat talizt góður árangur.