Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Qupperneq 61

N. kv.
BROWN ÞRAUTSEIGI
47
14. kapítuli.
Hvítklæddum mönnum brá fyrir á efra
þilfari „Ziethens“ hvað eftir annað. Svo
klifruðu tveir þeirra niður kaðalstigann, og
þótt fjarlægðin væri talsverð, þekkti Brown,
að annar þeirra var læknirinn, sem hafði
verið svo alþýðlegur við hann að skipta við
liann gamanyrðum. Ósjálfrátt greip hann til
liffilsins og miðaði, en svo mundi hann eft-
ir hvíta flagginu og hætti við að skjóta.
Mennirnir tveir beygðu sig yfir þá, sem á
pöllunum lágu, lögðu á spelkur og hindi
og síðan voru þeir, sem sárir voru, dregnir
upp á þilfarið.
í þ'eim svifum kom hreyfing á neðst í
klettunum. Einhver þeirra, sem þar lá, þoldi
ekki lengur við fyrir hita, sinadráttum og
þreytu; hann var næst flæðarmálinu. Hann
varpaði sér snögglega ofan fyrir lítinn stall
niður í kaktusstóð, er þar var, og valt það-
an niður að flæðarmáli. Kúla frá Brown
þaut rétt við eyra honum, en í ofboðinu tók
hann naumast eftir því. Hinir, sem eftir
lifðu, fóru að dæmi hans og vörpuðu sér
niður stallinn, og tókst þeim öllum að kom-
sst í hlé, nema einum. Brown sendi honum
kúlu í bakið. Af tuttugu og einum, sem í
flokknum liöfðu verið í fyrstu, voru þrír
eftir ósærðir, en allir voru þeir skrámaðir
eftir hraunnihbur og kaktusgadda og föt
þeirra gauðrifin.
Þegar sárgramir foringjarnir á „Ziethen“
sáu mennina þrjá húka við hátinn, kom
heldur en ekki hreyfing á merkitækið á
stjórnpallinum. Hver spurningin rak aðra,
og sjóliðarnir þrír gerðu sitt til að svara,
en áttu ekki hægt um vik, því að ekki þorðu
þeir að standa uppréttir af ótta við kúlur
frá Brown. Samt tóku þeir upp vasaklúta
sína og reyndu að svara með þeim, og gekk
það misjafnlega, þó að oftast mætti svara
hverri spurningu með einu orði, t. d.:
„Hvar eru hinir?“
„Dauðir.“
„Hvar er Stiirner yfirforingi?“
„Dauður.“
„Hve margir voru á móti ykkur?“
„Einn.“
Einni spurningu, sem merkitækið endur-
tók margsinnis, áttu sjóliðarnir þrír erfið-
ast um að svara.
„Hvar er strokufanginn?“ margtuggði
merkitækið, og þá áttu sjóliðarnir engin
greið svör á reiðum höndum, og þegar þeir
sögðu ýmist „uppi í klettunum“, „í felum“,
„við vitum það ekki“ eða „á sama stað og
1 morgun“, þá ætlaði skipherrann alveg af
göflum að ganga, enda vissi hann, að marg-
ir af skipshöfninni lásu svörin jafnóðum og
innan stundar mundu allir fá að vita, hvern-
ig komið væri.
Bálreiðir sjóliðsforingjarnir kíktu yfir í
'hlíðina blett fyrir blett, en ekki sáu þeir
tangur eða tötur af Brown. 011 skipshöfnin
var viti sínu fjær vegna manntjónsins. Síð-
asta skot Browns á hengipallinn hafði hitt
manninn í mjöðmina, og þarna hafði hann
legið kveinandi, þangað til læknirinn sótti
Iiann; þetta liöfðu margir séð og heyrt.
Sumir kenndu þetta aðgerðaleysi yfirmann-
anna, en allir sem einn óskuðu þeir bráðs
dauða þorparanum þeim, sem sett hafði
smánarhlett á skip þeirra. Von Liitz vissi
vel, hvað klukkan sló. Þessi ósvífni stroku-
fangi hafði að engu gert þau góðu áhrif,
sem sigurinn á „Charyhdis“ hafði haft á
skipshöfnina, og um þau varð ekki hættt,
nema honum yrði í hel komið. Hann viður-
kenndi, að sú skipshöfn, sem var að leggja
af stað í víking, varð að vera vígreif, þar
sem liennar gat ekki beðið annað en tor-
tíming að lokum. Auk þess mátti ekki láta
skipshöfnina ganga iðjulausa. Von Liitz