Nýjar kvöldvökur - 01.05.1960, Qupperneq 17

N. Kv.
SÍRA SIGTRYGGUR GUÐLAUGSSON
71
uggt vitni um snilldarhandbragð og listgáfu
höfundar síns.
Áður er þess getið, að síra Sigtryggur
kunni að leika á Orgel, en auk þess lék hann
á hörpu (sítar), og þótti okkur nemendum
nrjög skemmtilegt að heyra hann leika á það
sjaldséða hljóðfæri.
Heimilið.
Síra Sigtryggur kvæntist öðru sinni 12.
júlí 1918 Hjaltlínu Margrétu Guðjónsdótt-
ur, bónda á Brekku á Ingjaldssandi. Hún er
kennari að menntun og mjög vel menntuð
í handavinnu kvenna, enda kenndi hún
handavinnu árum saman í Núpssóla með
ágætum árangri. Þá er hún og vel fær í
garðyrkju, enda verið alla tíð stoð og stytta
nranns síns við ræktunarstörfin í Skrúð. Og
síðustu árin, síðan líkamlegt þrek síra Sig-
tryggs tók að þverra, hefur hún með dæma-
fáu þreki borið hita og þunga dagsins varð-
andi umsjá reitsins og vinnu við hann. Hún
ann sjálf ræktunarhugsjóninni og kunni því
að meta lífsstarf manns síns og hjálpa öllu
ungviði til nokkurs þroska. Gamall nem-
andi Núpsskóla (H. Kr.) segir þannig frá í
blaðagrein árið 1947 um störf þeirra hjóna:
„Þáttur hennar (frú Hjaltlínu) í störfum
þeirra hjóna verður aldrei aðgiæindur. Svo
mjög eru þeir strengir saman slungnir. Hún
hefur notið þess að starfa með manni sínum
og fyrir hann, eins og löngum er hamingja
góðra kvenna. Hún liefur vakað yfir heimili
hins gamla manns síðasta tímabilið.“
Eg hygg þetta vera sannmæli, og lmn
vakti yfir manni sínum til síðustu stundar.
Heimili þeira var fyrst í gamla húsinu,
sem fyrr segir, en síðustu áratugina hafa
þau búið í eigin húsi nærri skólanum og
nefnt það Hlíð.
Tveir eru synir þeirra hjóna: Hlynur,
veðurfræðingur, forstöðumaður veðurstof-
unnar á Keflavíkurflugvelli, og Þröstur,
stýrimaður á varðskipunum. Eru þeir báðir
kvæntir og hinir nýtustu menn.
Síra Sigtryggur var hinn ágætasti eigin-
HjaUlína M. Guðjónsd., siðari kona sr. Sigtryggs.
maður og faðir, ástríkur og umhyggjusamur
til hinztu stundar.
Hér hafa að nokkru verið rakin helztu
atriði úr ævi síra Sigtryggs og þau marg-
þættu störf, er liann vann. Og aldrei van-
rækti hann eitt þeirra á kostnað annars.
Allt stefndi að sarna marki: Ræktun lýðs og
lands. Hann var trúr æskuhugsjón sinni, er
felst í fyrrnefndum einkunnarorðum skól-
ans. Trúin á guð og föðurlandsástin voru
leiðarstjörnur hans ævilangt. Hálftíræður
skrifar hann þessi orð í bréfi til mín:
,,í öllu menntalífi voru finnst mér það
vera aðalatriðið að leiða föðurlandsást, feg-
urðarsmekk og guðstrúarlotningu inn í sálir
nemendanna. Svo á starfsfýsn og þekking
að byggja þar ofan á.“
Þegar ég les þessi orð, finnst mér sem ég
sjái hinn látna leiðtoga í kennarastóli, sé
trúaralvöruna, skapfestuna, einlægnina og
ástúðina í svip hans, Með öllu starfi sínu
efldi hann trú manna og föðurlandsást,
glæddi fegurðartilfinningu og lotningu fyrir
dásenrdum móður náttúru. Hann var fjöl-