Trú - 01.08.1905, Blaðsíða 7

T R Ú .
47
Kar, sem hafcii heyrt alt saman, sneri sér til félaga sinna
og sagði: „Eg vil reyna að tilbiðja þennan Guð um leið og
eg tilbið mína gömlu Guði, og lifa eins og hann vill að eg
lifi". Sotoh og Nyx hristu höfuðin um leið og þeir neituðu
og sögðu: „Nei, neil" Svo sagði Sotoh: „Eg vil ekki
halda af þeim Guði, sem gerir mér ilt, og það sögðu þessir
trúboðar, að hann mundi gera, e( við óhlýðnuðumst honum,
og þeir sögðu líka, að við mættum ekki heldur ljúga eða
hafa af okkar náunga. Nei, eg get ekki lofað neinu". Og
Nyx sagði líka það sama. En Kar ásetti sér fastlega að
þjóna þessum eina Guði. Það var eitthvað svo indælt í þess-
ari sögu um krossinn, sem hafði taiað til drengsins heiðnu
sálar. En honum fanst það svo óvanalegt og jafnvel hlægi-
legt, þegar hann í fyrsta skifti féll á kné til þess að tilbiðja
þann, sem hann gat ekki séð. En hann gerði bara eins og
hann hafði séð þessa ókunnugu trúboða gera; hann lokaði
augunum, og svo bað hann þennan stóra og ósýnilega Guð,
að fyrirgefa sér og hjálpa sér til að lifa hreinu og betra lífi,
en hann hafði nokkru sinni áður.lifað. En undir eins og
trúboðarnir fóru til annars bæjar fór honum að leiðast það,
að hann hafði ekki fengið djörfung til að geta spurt þá áður,
því nú var það svo margt, sem honum fanst hann þurfa að
spyrja þá um.
Nú liðu 6—7 ár, og Kar var enn þá ungur maður. Hann
hafði haldið loforð sitt og þjónað hinum eina sanna Guði
trúlega. En fólkið kallaði hann einfaldan og hálfgalinn, því
að hann hafði hvorki logið, svikið eða stolið, og var svo
fjarska góður, bæði við menn og allar skepnur. Hann lang-
aði oftlega til að vita meira um þennan eina sanna Guð, og
óskaði að hann gæti mætt einhverjum af þessum pílagrímum
aftur. En alstaðar þar sem hann kom, og hvefn ókunnugan
sem hann hitti, spurði hann um þennan stóra Guð, en enginn
gat sagt honum neitt um hann. Fólkið sagði: „Við höfum
aldrei heyrt getið um hinn mikla Guð, og heldur ekki fundið
neina ókunnuga hvíta menn, sem sungu glaða söngva". Svona
svör fékk hann oftast. Og ef Kar hefði átt að spyrja allar
þessar spurningar í einu, hefði hann mátt endurtaka það þúsund
sinnum. Því svo oft var hann búinn að spyrja. (Framh.).