Skuggsjá - 01.12.1916, Qupperneq 17

S K r ( í (:! S .1 Á
23
fyrir |>á sök,að |>tíiin vœri svo mikið ka\>ps-
ímíl að finna iynda hluti, holdur hitt, að
hænir væru miklu áhrifa-minni en galdr-
ar, í ]>ví að lækna sóttir og stjórna veðrinu
og hreyfingum íssins. Vitaskuld syrgðu
]>eir ekki gömlu aðferðina, |>ví í stað henn-
ar hefðu ]>eir nú hina ómetanlegu sálu-
hjálparvon, sem forfeðar [>eirra hefðu
farið á mis við. sökum ]>ess, hve koma
trúboðanna hefði tafist sorglega lengi.
Ivirtöldu ]>aðskammsyni að syrgja afnám
kraft-lækninga, ]>ví guð vissi bezt, hve-
nær hver einn ætti aðdeyja, og[>eim, sem
lresu bænir sínar reglulega og innu ekki á
sunnudögum, væri dauðinn að eins inn-
gangur til sælla lífs.
Næsta morgun, er við risumúr rekkju,
heyrðum við til einhverra úti fyrir. \'ið
nánari athugun sáum við, að ]>að var
sami maðurinn er við fyrst mœttum á ísn-
um. Kom hann nú frá þorpinu, og fór í
hægðum sínum ogsöng hástöfum.til merk
is um komu sína. Við ytri dyrnar á hin-
um tuttugu feta löngu göngum á húsi okk-
ar, staðnæmdist hann og hrópaði inn:
,,Kg heiti' ‘—svo sern hann tiltók— ,,Eg
t>er engan illan hug til ykkar. Eg hefi
tíiigan hníf. Má eg konra inn?“ Dessa
reglu höfðu allir ]>orpsbúar er ]>eir heim-
sóttu okkur, en ]>eirra á milli var kveðjan
að eins ]>essi: , ,Eg lieiti — svo sem við
átti — og er að koma inn“.
t>enna morgun barst talið að mörgu.t.
<1 spurði eg |>á um nágranna ]>eirra fyrir
norðan og austan, um Indíánana fyrir
sunnan og hvort ]>eir liefðu haft nokkur
kynni af hvítnm mönnum (]>ví eg áleit
mögulegt að einhverjir af hinum ógæfu-
sömu skipum Franklins — er fórust fyrir
meir en hálfri öld, \ið austu'stiÖhd Vic-
toiíu eyjai,— kynnu aö hafa komistafog
húið með |>tíim um tíina). l->eir sögðust.
aldiei hal'a seð livíta menn ne Indíána,
en lieyi t þtíin a getið. Eskimóar þeir, sem
búa á nitíginlandinu fyi ii sunnan, með
fram Copperminc ánni, höfðu sagt þeiru
aö tndíánar væru hlóðþyistir og illir og
ámóta göldróttir og hvítir menn, en þó
, t ‘ r
gjaynari á að nota galdra sína til ills. I
austur, sögðu þeir að byggi hópur Eski-
móa, á að gizka tólf, friðsamir menn; en
í norður, á Viotoríu-eyju, væru tveir hóp-
ar, næstu nágrannar sínir og beztu vinir.
Ollum spurningum mínum svöruðu
menn þessir með ljúfu geði, en samkvæmt
venju þeirra, vöruðust þeir að spyrja mig
nokkurs, af forvitnis hvötum. Sfndu þeir
svo mikla nærgætni og kurteisi í þeim efn-
um, að eg fyrirvarð mig þá í fyrsta sinn
fyrir stöðu mína, því mannfræðingar
verða að grafa eftir jfmsu, og framsetjaoft
ónotalegar spurningar.
En hvaða hugmynd höfðu þeirum mig?
Af hvaða fólki eg væri koininn o. s. frv.?
I>að sögðust ]>eir ekki þurfa að gizka á,
þvf Tannaumirk hafði sagt þeim, að
hann tilheyrði Kupagmiut-flokknum, og
]>eir gætu heyrt á nráli mínu, að eg væri
af því sama fólki kominn, en ekki því,
sem samferðamaður minn, A'atkusiak,
tilheyrði. Hann hlyti að vera lengra að
kominn því mál hans væri þeimekkieins
skiljanlegt eins og mitt.
En var ]>að ekki kynlegt að eg hafði blá
augu og ljósbrúnt skegg? Bentu ekki þau
einkenni á að eg væri áf öðru fólki kom-
inn? Svar þeirra var hyklaust: ,,Við höf-
um enga ástæðu til að haida að svo sé.
Mál ]>itt er næstum eins líkt okkar máli
eins og mál sumra þeirra manna er við
umgöngumst og skiftum við árlega, og
augu þín og skegg er mjög líkt því sem al-
ment e; hjá nágrönnum okkar hér fyrir
norðan; — er þúmátttil að heimsækja.—
Deir c; u okkar heztu vinir, og mjög myndu
þeir hanna, ef þú færir héðan austur, án
þess að koma til þeir-a“.
N’ið afréðum }>ví, að halda til Victoríu-
eyjar næsta dag til að sjá þetta fólk. Af
lysingu Eskimóanna dróg eg þá ályktan,
að þar myndi eg finna niðja einhverra af
fylgdai niönnum Franklíns, er bjnrgast
hefðu Nú vitum vér, að ástæðurnar krefj-
ast annara skVringa. [ Framli. |