Templar - 10.09.1912, Blaðsíða 4

52
TEMPLAR.
Eg kannaðist frá námsárunum við öll nöfnin á
turnunum og höllunum, sem ekillinn romsaði
upp úr sér og benti á með keyrinu, og þó fanst
mér þetta svo nýstárlegt, undarlegt og óvana-
legt — eins og maður, sem verður ástfanginn
af konu við að lesa bréfin frá henni, eða við
að sjá góða mynd af henni, og stendur henni
svo síðar augliti til auglitis og heyrir hana
tala. Þegar vagninn staðnæmdist fyrir framan
gistihús eitt, fremur fátæklegt, var ég svo full-
ur gleði og forvitni, að ég gaf mér ekki tfma
til að skoða herbergið, sem ég átti að búa í.
Ég afhenti þjóninum dót mitt og hljóp undir
eins af stað, til þess að skoða mig um á For-
um og til þess að leggja undir mig staðinn,
sem ég hafði hertekið.
Svo ráfaði ég upp að Kapitolium og þaðan
attur eftir bognu götunni og virti fyrir mér
súlnarústirnar, keisarahallirnar og Koloseum
með þeirri gleði, sem ég að eins einu sinni
áður hafði notið er ég var lítill drengur. Jóla-
kvöld eitt hafði ég litið í gegn um skráargat-
ið inn í stofuna, þar sem jólatréð var alskreytt,
en það var stranglega bannað. Þarna stóð
tréð altilbúið og þangað voru komnar allar
jólagjafirnar mínar. Ég ætlaði að leynast á
burt og hjartað í mér sló ótt og títt, þvf ég
var hræddur um að ég mundi verða af gjöf-
unum vegna brots þess, er ég hafði framið;
en er ég fékk þær þrátt fyrir það, virtust mér
þær miklu fallegri en ég hafði hugsað mér og
þegar ég gat tekið á þeim og handleikið þær,
þá hrópaði ég hátt f barnslegri gleði.
Ég hrópaði nú víst ekki hátt, er ég f fyrsta
sinni leit inni í Koloseum, sem líkist tröll-
aukinni og hrikalegri kúskel, sem í þá daga
virtist miklu hátíðlegri álitum, heldur en eftir
að fornleifafræðingarnir, sem ekki báru snefil
af virðingu fyrir leyndardómum fegurðarinnar,
rifu upp grunninn og komu undirbyggingunni í
dagsbirtuna. Ég mun hafa setið alt að klukku-
stund við fótinn á krossmarkinu, og tilfinn-
ingum þeim og hugsjónadraumum, sem ég þá
hefi svifið í, verður ekki með orðum lýst.
Að lokum fann ég, að ég mundi hungraður
hverfa frá þessari hátíð. Ég hafði einkis neytt
að undanteknum mjög lítilfjörlegum morgun-
verði; kúskurinn okkar hafði ekki langa við-
dvöl og huggaði hann okkur með því, að við
fengjum rómverskan miðdegisverð, sem aldrei
kom. Það var farið að skyggja og mér leist
bezt að halda heim á leið, og hressa mig á
einhverju matsöluhúsi á leiðinni. En er ég
fór fyrir götuenda, sem lá út að Forum, á bak
við Friðarmusterið, sá ég miða lfmdan á hús-
dyr og var það auglýsing um leigu á herbergi
með húsgögnum. Það var á þriðju hæð. Því
hærra þvf betra. Hvílík útsjón var ekki það-
an yfir hinar furðulegu og stórfeldu rústir.
Eg fór inn og skoðaði herbergið og var þar
alt fram yfir allar vonir. Það var lágt og lftið,
útbúið á rómverska vísu og einungis með því
allra-nauðsynlegasta, því engin strámotta var
þar við dyrnar. En þegar maður leit út um
gluggann; hvílfk útsjón. Hér þurfti enga um-
hugsun; hamingjan var áreiðanlega með mér;
hún hafði bent mér þarna á ágætan og ódýr-
an dvalarstað, því leigan var ekki eins há og
í Pompej. Leigjandinn var góðleg, þrekvaxin
kona, líklega ljósrnóðir, og krafðist hún engr-
ar frekari tryggingar en þeirrar, að ég greiddi
leigu fyrir hálfa viku fyrir fram.
Ég fyrirvarð mig, er ég fór í vasa minn og
fann ekki annað en einn paolo.1 Ea er hún
varð þess vfsari, hve illa ég var staddur, gekk
hún frá kröfunni; en mér var það áhugamál
að sleppa ekki herberginu og þvingaði ég hana
til að taka við vasaúri mínu sem tryggingu og
1 Garnall silfurpeningur og gilti 38 —40 a. Pýð.
sagði henni, að ég mundi þá um kvöldið senda
þangað ferðakistu mína og koma svo sjálfur
á eftir, því ég ásetti mér, er ég vaknaði næsta
morgun, að ég skyldi hafa allar keisarahallirnar
fyrir fótum mér, og svo hljóp ég niður alla
þrjá stigana með þeim hreyfingum er gáfu til
kynna, að frú Rubiconi væri fögur stúlka, sem j
hefði gefið mér já-yrði.
Það sem nú var mest um vert, var að kom-
ast í bankann, sem ég átti hjá afganginn af j
ferðapeningum mínum. Ég mundi götunafnið: J
Villa della Vita, númer . . . og vissi einnig, !
að það var gata, sem lá út frá Corso. En !
það var erfitt að lesa götunöfnin, þvf skugg- j
sýnt var orðið. Unglegur maður, athugaverð- j
ur ásýndum, en kurteis og lipur í framgöngu, i
kom til mín og spurði að hverju ég væri að
leita. Eg hélt að þetta væri ástafarsmangari.
Þeir létu mig alveg í friði í Napólf. Ég vísaði
honum frá mér í styttingi. Er ég í vandræð-
um mínum var við næsta götuhorn, kom hann
aftur og endurtók spurningu sína á mjög kurteis-
an hátt og sagði ég honum að lokum hvert
ferðinni væri heitið.
Hann gekk á undan mér og eftir svo sem
hundrað skref vorum við komnir á Villa della
Vita; hann tók ofan og stansaði fyrir utan
húsið, sem ég átti erindið í. Ég gat ekki látið
hann fara frá mér án þess að greiða honum
fyrir fyrirhöfnina, og þótt einn paolo væri
mikil og höfðingleg borgun fyrir jafn-lítil-
fjörlegt verk, varð ég þó að taka tillit til þess,
að ég var nýbúinn að hertaka Rómahorg! Svo
hneigði ég mig um leið og hann frá sér num-
inn jós yfir mig runu af þakklætisorðum, og
að því búnu fór ég inn í bankann.
Ég komst ínn rétt áður en lokað var og fékk
þá litlu upphæð, sem mér bar, og hana átti ég
að láta mér duga þangað til ég kæmi heim
aftur; en ég þurfti litlu að kosta til og hafði
vit á því að sníða mér stakk eftir vexti. Á-
nægður lét ég bankaseðlana f vasabók mfna
og stakk henni í brjóstvasann á ferðahempu
minni, kvaddi og fór.
Þegar ég var kominn skamt frá bankanum,
brá mér heldur en ekki í brún, er ég rakst aftur
á leiðsögumanninn. Ég hélt, að hann hefði
í þakkar skyni beðið eftir mér, en ákvað að
losna við hann undir eins, því mér geðjaðist
ekki að hans lævísu ogundirgefnu framkomu.
Þess vegna sagði ég, er hann færði sig nær,
að ég þyrfti ekki hans Ieiðsagnar við og gæti
vel komist einn heim; hann sneri sér eins og
mjúkur köttur og hvarf fyrir götuhornið.
Nú varð ég að reyna að komast inn í eitt-
hvert matsöluhús, þvf eftir siðvenju þeirra tíma
gat ég ekki búist við að fá neitt að borða á
veitingahúsinu, þar sem ég hafði skilið eftir
dót mitt. Ég fór niður Corso og skygndist til
beggja hliða, en sá að eins einn eða tvo veit-
ingastaði með Ijós í gluggum ; en er ég leit
inn um rúðurnar, virtist mér þeir of fínir fyrir
menn af mínu tægi. Mig fór nú hálfvegis að
yðra þess að ég vísaði leiðsögumanninum frá
mér. Veðrið var yndislegt og blái næturhim-
ininn yfir broddsúlunni á Piazza del Popolo1
dróg mig ofurlftinn spöl út fyrir borgarhliðið.
Loksins fann ég það, sem ég leitaði að: á þess-
um veitingastað, sem við nú erum, fékk ég
fremur góða máltíð og ágætt vín af dálítið
annari tegund, en þennan grunsama dropa,
sem núna er í glösunum okkar.
(Framh.).
1 Almennings-torgið. 1‘ýð.
Kanpendnr tilkynni bústaðaskifti.
liaupið, lesið og- útbrciðið
T e m p 1 a r.
Taf Iþraut.
Nr. 32.
Eftir F. M.
Hvitt byrjar og mátar í 3. leik.
Ráðniug' á taflþraut nr. 31 í 10. bl. þ. á.
Hvítt. Svart.
1. Hrókur dl—d2 1. Riddari bl-j-d2
2. Riddari e4—c5 2. Riddari færður
3. Riddari c5—b3-j-raát.
Hvitt. Svart
1. (Hrókur dl—d2) 1. Riddari bl—a3X
2. Kongur e2—b3 2. Eftir vild.
3. Hrókur d2+a2 eða dlþmát.
Hvítt: Svart:
1. Hrókur dl—d2 1. Riddari bl—c3
2. Kongur e2+c3 2. Kongur al—bl
3. Hrókur d2—dlf mát o. s. frv.
Rétta ráðningu hefir sent Jóll fíaldinnsson,
prentari.
Iteilnaivift-iix- Stór-Ritara yfir tekjur
Stórstúkusjóðs frá 1. maí til 31. júlí 1912.
1. Skattar greiddir, tekjul. 1. a. . . kr. 385,90
2. Skaltar eldri ársfj., tekjul. 1. a. — 48,00
3. Seldar bækur og eyðubl., tl.2.a. — 10,75
Kr. 444,65
Afhent S.-G., sbr. kvittun kr. 444,65.
Skrifstofu Stór-Ritara, 14. ágúst 1912.
Jón Arnason.
R.eil«iing;uv Stór-Ritara yfir lekjur
Útbreiðslusjóðs frá 1. maí lil 31. júlí 1912.
1. Frá Landssjóði, tekjul. 1..... kr. 1000,00
2. — einstökum Templurum 11.4 — 2381,00
3. Aukaskattur, tekjul. 5........ — 4,50
Kr. 3385,56
Afhent S.-G., sbr. kvittun kr. 3385,56.
Skrifstofu Stór-Ritara, 14. ágúst 1912.
Jón Arnason.
Kvittun.
Þessar stúkur hafa greitt’skatt 1. maí 1912:
1, 2, 3, 4, 6, 9, 11, 14, 23, 24, 33, 36, 43, 59,67,
69, 71 (aukask. 4,50), 78, 88, 99, 102, 104, 106,
107, 114, 117, 121, 128, 132, 133, 136. 137, 151,
152, 159, 165, 166.
Þessar stúkur liafa greitl skalt 1. febr. 1912:
6, 71, 88, 107 (og vangoldin upphæð kr. 3,25
frá~l7nóv. 1911), 114, 121, 128 (og vangoldið
kr. 0,25 frá 1. nóv. 1911) og 133.
Fyrir þessum greiðslum kviltast hér með.
Skrifstofu Stór-Ritara, 14. ágúst 1912.
Jón Arnason.
Winnipeg, Canada.
Allar upplýsingar viðvíkjaxidi stúkuni
gefur bi'. A. G. Gilmour, Dist. Sec.,
P. 0. Box 908, Winnipeg.
Stjórnarskríi og aukalagafrumvarp
fyrir nndlrstúkur
eru nú nýprentuð með öllum nýjuslu breyt-
ingum og viðaukum. Fást hjá Stór-llitnra
og kosta 20 nura.
Ritstjóri og ábyrgðarmaöur:
Jón Arnason, prentari.
Prentsmiðjan Gutenberg.