Templar - 10.10.1912, Blaðsíða 4

60
T E M P L A R.
innar, sem mér fanst stara á mig og veita mér
viðnám og minna mig á augun hennar, ó-
kunnugu konunnar, sem miskunnarverkið gerði
á mér. Mér sýndist munnurinn mjög líkur,
einkum þegar fagra konan þrýsti saman vör-
unum og setti á sig ógnunarsvip. En höfuðið
á mér var enn þá of máttfarið, til þess að ég
gæti athugað þetta nokkru nánar.
En ein hugsun vaknaði i huga mér: gat það
átt sér stað, að andstyggilega, gamla kerling-
in, sem þjónaði mér í fjarveru frúarinnar, væri
móðir þessarar undraverðu konu? — Hún kom
einmitt inn í sömu svipan til þess að endur-
nýja ísbaksturinn. Nú gat ég fyrst skoðað
andlit hennar, því hún var nógu nálægt mér,
og varð þá þess vísari, að hún bar einnig
menjar þess, að hún væri af rómverskum ætt-
um. Mér leist andlit hennar svo voðalega
fordæðulegt, skorpið og hrjóstrugt, að ég lok-
aði brátt augunum og lét hinar hörðu dökk-
leitu hendur fást við mig án þess að láta
nokkurn þakklætisvott 1 ljósi við hana.
Hún gaf mér kjötseyði að drekka og ekki
mælti hún orð af vörum, en svipur hennar
var svo vonskufullur, að mér virtist að hún
hefði miklu fremur viljað gefa mér inn eitur.
Ég sofnaði aftur vært og rólega og um kveld-
ið kom litli læknirinn og athugaði sárið.
Þessi fátalaði, alvörugefni maður, með gegn-
umnístandi augun og kaldranalegu drættina
um munninn, vakti hjá mér tiltrú, og gátu
ítalskir læknar í þá daga ekki stært sig af því.
Hann var ótrúlega fljótur og viss í öllum
handtökum sínum og þrátt fyrir kuldalegu
framkomuna meðhöndlaði hann mig jafn-
nærgætnislega og amma barnabarn sitt.
»Ágætt!« tautaði hann fyrir munni sér. »Ég
vona, að þér berið sigurinn úr býtum. Þangað
til í gær var ég hræddur um að lungun hefðu
skaddast. Nei! Hlýðni — næði — engar geðs-
hræringar — enga vitleysu — og að liðnum
þrem vikum — «
»Þrjár vikur!« — Eg horfði á fögru vöku-
konuna mína, sem aftur var komin í rauðu
skykkjuna og hafði snúið hárið í stóran hnút
og stóð nú við hlið læknisins jafn-róleg og
meygerfisúla.
»Það varir að eilífu! Ef mér er ómögulegt
að dvelja á gistihúsi, þá flytjið mig að minsta
kosti á spítala. Hvernig á ég enn þá í þrjár
vikur að vera hér þessari göfugu konu til ó-
þæginda».
Litli maðurinn glotti framan í fögru kon-
una, ypti öxlum og sagði: »Þér verðið að
vera þar sem þér eruð kominn. Á spítalan-
um munduð þér alveg eyðileggjast; ég veit
hvernig þeir mundu fara með yður þar. Hvað
frúnni viðvíkur, þá veit hún bezt sjálf hvað
hún gerir. Hún bjargaði yður af götunni og
hún mun ekki gera sér þá hjartasorg, að fleygja
yður þangað aftur. Sussu-sussu! Gætið yðar!
Góða nótt.
Hann keyrði hattinn á höfuðið, fleygði yfir-
höfninni á herðar sér og lagðisthún í hinar ein-
kennilegu rómversku fellingar, svo helmingur
andlitsins var hulinn, og hljóp út.
»Rekið á brottalt þetta hugsanarugl yðar«,
sagði hún með sínum djúpa og mjúka mál-
róm, er líktist knéfiðluhljóm. (Hún þéraði
mig í fyrsta sinni, alveg eins og Jæknirinn
hafði gert). »María mey hefir lagt yður fyrir
framan dyrnar hjá mér; ég væri gersamlega
sneydd allri guðhræðslu og virðingu fyrir guðs
vilja, ef ég léti yður fara frá mér áður en þér
yrðuð fullkomlega heill heilsu. Gætið nú að;
í fyrri nótt lá ég þarna, sem þér eruð nú og
gat ekki sofið; ég heyrði ganghljóðið í öllum
klukkum og hjartaslög mín, alveg eins og órói
væri innan 1 brjósti mínu. Ég veit ekki hvað
það var, sem að mér gekk, en hatur til lífs-
ins tendraðist á augnabliki í huga mínum;
mér leiddist og ég hugsaði: ef ég á að lifa
svona í mörg ár og verða gráhærð og ellihrum,
þá vil ég heldur fara í klaustur, þar sem leið-
indin eru þó alt af góðra gjalda verð. Og
þegar ég fann að þetta ætlaði að þrengja meir
og meir að hjarta mínu og varð þess vör að
sunnanvindurinn blés úti, þá fleygði ég rúm-
ábreiðunni til hliðar, hljóp fram úr rúminu,
og ætlaði að opna gluggann, til þess að láta
næturloftið streyma inn. Þá barst neyðaróp
að eyrum mér, stunur og óþægilegur skarkali.
Ég opnaði gluggann og teygði mig út um hann
eins langt og mér var unt, en sá að eins að eitt-
hvert dökt flikki lá á tröppunum fyrir framan
húsdyrnar og ekkert svar kom þótt ég hróp-
aði tvisvar eða þrisvar og spyrði hver lægi
þarna. Þá fór þessi hugsun í gegnum mig
eins og elding: Þú átt ef til vill að sýna ein-
hverjum hjálp og þess vegna hefir þú ekki
mátt sofa. Ég hljóp inn í herbergið þar sem
móðir mín svaf og lét hana fara niður með
mér; við vöktum Girolamo skraddara, sem
einnig var dyravörður hússins, og þegar við
opnuðum dyrnar, þá duttuð þér inn í fordyr-
ið, þvf þér höfðuð lagst upp við hurðina. —
En, María, guðs móðir! hvað við urðum hrædd,
þegar við sáum yður liggja þarna 1 blóðpoll-
inum. Við sáum undir eins að þér voruð út-
lendingur, en fundum hvorki á yður nafnspjald
né vegabréf, sem gæti sagt okkur hvar þér
ættuð heima, svo þér yrðuð íiuttur þangað.
Girolamo stakk upp á því, að láta flytja yður
til San Giovanni-spítalans. Það var ekki tekið
til greina og — ég veit ekki hverju það sætti —
ég vorkendi yður alveg eins og þér hefðuð
verið bróðir minn eða gamall kunningi. Nei,
Girolamo! Til San Giovanni, þar sem Don
Giuseppe dó af hræðslu við spítalavistina fyrir
hér um bil viku síðan? Þá vil ég heldur láta
hann liggja hér í blóði sinu og skipaði hon-
um að flytja yður hingað upp til mín. — En
lögreglan ? sagði hann. Og þegar menn sjá
blóðblettina í fyrramálið og spyrja, hvað Eng-
lendingurinn komi okkur við, af því við höf-
um falið hann hér í húsinu. Getur hann ekki,
ef til vill, verið einhver bófi, sem þeir hafa
haft rétt til að ráðast á og gefið honum far-
arleyfi?—Á meðan hafði ég lyft höfði yðar
frá gólfinu. Sjáið, sagði ég, hvort hann sé
nokkur misindismaður — andlit yðar var jafn-
sakleysislegt og á barni við móðurbrjóst. —
Skammist þér yðar, Girolamo, og gerið það,
sem ég segi. Ef eitthvað verður um það tal-
að, þá stefnið þeim illmálgu til mín og lög-
reglan — hana hræðist ég ekki.
(Framh.).
Jón Árnason
útvegar stúkum og unglst. ein-
kenni og einkennabönd. Borgun
fylgi pöntun. u,anislri^^“:íkA ai-
Jezta tæki|xrísgjö|in
er
Minningarrit Templara.
Fæst lijá
Jóni Arnasyni,
Stór-Rilara.
Smiðjustíg 5.
Templarar
og aðrir bannmenn,
eru beðnir hér með, að gefnu tilefni, að
gefa mér undirrituðum upplýsingar um öll
þau útlend skip hér við iand, sem gera sig
sek í brotum á áfengislöggjófinni og bann-
lögunum og tilkynna mér það. Því fylgi
skýrsla um nöfn skipanna, númer þeirra
og hvar þau eigi heima svo og nafn skip-
stjóra og útgerðarmanns; í hverju brotið
sé innifalið, hve háar sektir hafi verið úr-
skurðaðar eða önnur hegning. Ef grunur
eða sterkar líkur leika á um brot, þá væri
gott að fá skýrslu um það. Þessar skýrsl-
ur þurfa sérstaklega að vera um norsk,
dönsk, þýzk og ensk skip.
Good-Templarar utanlands hafa farið þess
á leit að þessum skýrslum yrði safnað hér
til þess að hægt sé að birta heima í hlut-
aðeigandi löndum nöfn lögbrjótanna.
Reykjavík, 30. sept. 1912.
Jón Árnason,
ritstj. „Temjilai's11.
T af Iþraut.
Nr. 33.
Eftir F. M-n.
Hvítt byrjar og mátar í 3. leik.
Ráðning á taflþraut nr. 32 í 13. bl. þ. á.
Hvítt. Svart.
1. Riddari el—c2 1. Biskup a4>^c2
2. Kongur f7—c7 2. Riddari g7Xfó
3. Hrókur flXföýmát.
Hvítt. Svart
1. (Riddari el—c2) 1. Biskup a4—e8f
2. Kongur f7—e7 2. Eftir vild.
3. Hvítt mátar annaðlivort með ridd., dr. eða lir.
Hvítt: Svart:
1. Riddari el—c2 1. Biskup a4—c6
2. Drotn. c7—e7 2. Riddari g7—e8
3. Riddari c2—b4f mát.
Aðra ráðningu hefir sent Jón Magiuísson,
cand. phil. og kemur hún í næsta blaði.
ICarnablaðid »ÆSHAI«
vill komast inn á öll barnalieimili á íslamli.
Pantið linna í afgreiðslunni Laugavcg (53.
Verð árg. 1 kr. 20 aur.
Winnipeg, Canada.
Allar upplýsingar viðvíkjandi stúkum
gefur br. A. G. Gilmour, Dist. Sec„
P. 0. Box 908, Winnipeg.
Kniipcniliir tilkynni bústaðaskifti.
Ritstjóri og ábyrgöarmaður:
•Tón Arnason, prentari.
Prentsmiðjan Gutenberg.