Templar - 10.11.1912, Blaðsíða 4
68
TEMPLAR.
mlnum, sem enn þá var ekki alveg laus við
hitasóttina. Ég flýtti mér aftur til svefnher-
bergis míns og rétti úr mér á legubekknum
og féll í draumadvala.
Skömmu síðar kom vökukonan mln inn og
eitt augnatillit frá henni, eitt hljóð af vörum
hennar, var nægilegt til þess að reka allar ó-
þægilegar hugsanir á flótta. Það var ekki
einungis hin undraverða fegurð hennar, sem
þér hefðuð ef til vill haldið, heldur miklu
fremur hin töfrandi, nærri því barnalega, hisp-
urslausa framkoma hennar, góðvild og vináttu-
þel, sem ekki kom fram að eins gagnvart
mér, aumingja útlendingnum. Allan daginn var
verið að hamast í dyrahamrinum, og ég heyrði
hvellar betlararaddir, sem hætta að hræra menn
til meðaumkunar þegar fram í sækir, meira
að segja þá allra-meirlyndustu. Kerlingin
reyndi þar að auki, eins oft og unt var, að
reka þessa ásóknu plágu burt með nuddi og
skömmum. En dóttir hennar mátti ekki heyra
það, því annars mundi hún gefa tvöfalda upp-
hæð. En á götu lét hún betlarana aldrei
stöðva för sína ; það sá ég úr glugganum, og
þótti mér mjög vænt um það.
Hvað var það, sem mér ekki gat geðjast
að í fari hennar? —jafnvel hinar augljósu,
veiku 'nliðar hennar og gallar. Eitt gat ég þó
ekki fallist á; hve ákaft hún skammaði barnið
stundum fyrir einhverja Ktilfjörlega yfirsjón og
barði það jafnvel — og á augabragði kysti hún
það og kjassaðiog lét að öllum keipum þess.
Svo gat hún legið á hnjánum við hlið þess
á steingólfinu tfmunum saman, oftast fyrir
framan eldstóna í hliðarherberginu, sem var
útbúið eins og brúðuhús, og hún gat fundið
upp á ýmsu þvt allra-skringilegasta, svo barn-
ið ætlaði aldrei að hætta hlátrinum og gleði-
látum sinum. En í einu vetfangi stóð hún á
fætur; andlit hennar varð svo alvarlegt ásýnd-
um, alveg eins og hún byggi yfir einhverju
stórkostlegu ráðabruggi; hún gekk fram og
aftur 1 herberginu með krosslagða handleggi
og stansaði að lokum fyrir framan spegilinn,
til þess að skoða nýtt hárskraut eða skykkju,
og skifti sér ekkert af þvf þó ég stæði á þrep-
skildinum og einblíndi á hana.
Ég fékk vitneskju um það, að hún var ger-
samlega sneydd öllu því, sem við köllum
mentun. Hún hafði hvorki þekkingu né al-
mennan skilning. Það mátti þó segja, að hún
kynni nokkurn veginn að lesa og skrifa, en
iðkaði það aldrei nokkurn tfma. Bækur voru
þar engar að sjá; ritáhöld úr mjólkursteini og
gulli með gullpenna láu á litlu veggborði, en
aldrei hafði verið látið blek í þau. Og þó
hún fengist aldrei við handavinnu, og léti
gömlu konuna annast allar viðgerðir á klæðum
þeirra, bar þó aldrei á því að hún fyndi til
leiðinda. Óánægjukastið, sem hún kvaðst hafa
fengið nóttina góðu, án nokkurar sérstakrar or-
sakar, sem hún kallaði noia' átti vfst fremur
heima f hjarta hennar en höfði. Eftir að ég
þurfti minni umönnunar við, virtist dagurinn
líða á hinn áður nefnda, einræningslega hátt,
án þess að henni fyndist tfminn langur. Þannig
gat hún setið við gluggann tímunum saman,
einkum slðla dags, þegar vagnaumferðin var
sem rnest niðri á götunni eða hún hnýtti klút.
yfir svarta, þægilega upp undna hárið og
teygði sig út úr glugganum, til þess að veita
viðtöku hyllingum síns trúa rómverska lýðs,
án þess að láta það á sér sjá, að henni væri i
það áhugamál, að ræðismaður róverskrar al- j
þýðu lýsti því yfir að hún væri yndislegasta
konan miili hinna sjö hæða. Þegar dimma
tók, kveykti hún — auk lampans — á kertun-
um í kertastjökunum á arninum og gekk svo j
I
1 Leiðindi, óþolinmæði, trufluii, gremja. Þýö.
með krosslagðar hendur fram og aftur um
bæði herbergin og oft leit hún í spegilinn og
var mjög þungbúin og utan við sig, eins og
hún leitaði einhvers auk myndarinnar af sjálfri
sér. Mfn vegna lét hún búa borðið í stofunni,
en ekki í dimma herberginu, eins og vant var.
Sjálf borðaði hún lítið og bragðaði aldrei á
víninu; hún nærðist ekki á öðru en appelsfn-
um og grænmeti. í barnið var troðið sæta-
brauði. Gamla konan bragðaði aldrei nokk-
urn matarbita þar inni. Af þvf vonskufulla
augnaráði, sem hún sendi mér, réð ég, að ég
hefði rænt hana allri matarlyst og ég gat alveg
eins á hinn bóginn búist við því, að í matinn,
sem sérstaklega var búinn til handa mér, væri
látnir nokkrir dropar af óðjurtarsafa.
Þegar við höfðum lokið máltfðinni, hag-
ræddi ég mér í legubekknum. Litla stúlkan
hjúfraði sig upp að mér eins vel og henni var
unt og þótt vinstri aimleggur minn væri bund-
inn, til þess að ýfa ekki sárið á öxlinni, gat
ég þó neytt hægri handarinnar eftir vild. Ég
bað um pappír og ritblý og dró upp myndir
fyrir indæla litla angann af því sem hún óskaði.
Fiú Gemma horfði á með gaumgæfni. Ég
gat gefið þeim hugmynd um hvernig umhorfs
væri heima og hvernig lifnaðarhættirnir væru.
Ég varð að gera uppdrátt af húsi foreldra
minna og sýndist þeim uppmjóa bustin á þvf
jafn-fyrirferðarlftil og kirkjuturninn þar rétt
hjá. Þá varð ég að sýna þeim föður minn
og móður og sex systkyni mín og nöfn þeirra,
sem þær reyndu alveg árangurslaust að muna,
og skfrnarnafn mitt afbökuðu þær: F?irfkur (
Arrigo. Stúlkan var óþreytandi í spurningum
sínum og voru þær svo smellnar og hártogandi,
að undarlegt var frá jafn-ungu barni. I þessu
litla höfði lifði áreiðanlega neisti, sem þurfti
eldsneyti, svo einhvern tíma gæti orðið úr
honum fagur logi. En hin undraverða, litla
löngun móður hennar í andlega fæðu, hjálp-
aði henni harla lítið í þeim skilningi. Þessi
fágæta vera var frá náttúrunnar hendi gædd
ótæmandi yndisleik, en þó innan sinna þröngu
takmarka. Þér munuð, kæri vinur, brosa að
þessu eins og ásta-öfgum, en það er dagsatt:
Ég varð aldrei var við leiðindi, þó ég væri
með henni einni svo klukkutímum skifti, þótt
ég hefði alveg gefist upp við að halda uppi
samtalinu. Ég var í líku skapi eins og ég
hefði setið niður við Napólí-flóann og horft
út á hafið blátt, eða ég hefði verið í einhverj-
um lystigarði og horft yfir sveitina á milli
cyprustrjánna og indversks fíkju-kaktuss, þar
sem maður gæti í margar klukkustundir og
dögum saman lifað í hamingju og án þess að
óska sér nokkurs.
An óska væri ofsagt, þegar litið er á tilfinn-
ingar mínar gagnvart fögru konunni. Ég var
alveg á valdi hennar nærri þvf sfðan ég sá
hana í fyrsta sinni. Vald hennar yfir mér óx
dag frá degi. I hvert sinn er mér flaug í hug
að ég yrði að vera án hennar, komu svita-
droparnir fram á enni mér og hjartað barðist
svo hart í brjósti mínu að það ætlaði alveg
að springa.
Þessi örvita ástrfða varð enn þá ákafari við
hina hógværu rósemi hennar. Hvort ég var
særður unglingur eða veik hæna, sem hún
hafði fengið til hjúkrunar, var ómögulegt að
álykta af framkomu hennar. Aldrei sýndi hún
mér ástleitnislegt viðurlit, ekkert ögrandi augna-
tillit. Hún bar fyrir mér nærri því móðurlega
umhyggju og gætti mín með þeirri samvizku-
semi og aðgætni, er gæfi til kynna, að ég
væri dýrmætt ker, sem dottið hefði, brotnað
og sfðan spengt og nú yrði að fara margfalt
varlegar með. Þegar hún skar sundur matinn
á diskinum mínum, blandaði kælandi drykk-
inn, seni læknirinn hafði ráðlagt mér, frétti á
mofgnana, hvernig ég hefði sofið, þá gerði
hún það á svo elskuverðan hátt og svo góð-
látlega, að ég gat freistast til að leggja hjarta
mitt eins og skemil fyrir fætur hennar og um
leið verða frá mér af kvölum og eyðileggingu.
(Framh.).
Taf Iþraut.
Nr. S5.
Eftir V. M-n.
Hvitt byrjar og mátar í 2. leik.
Itáóning á taflþraut nr. 34 í 1(1. bl. b. á.
Hvítt.
1. c3—c4
2. Kongur a8—b8
3. l)rotn. a3—a4
4. Drotn. a4—c4 eða
Svart.
1. b6—b5
2. b5-j-c4 eða —b4
3. c4—co oða b4—b3
—bð niát.
lSarnabladid d/ESKIIii
vill komast iiiii á öll Imrnnlieimili á ísInn<li/:
Pnntið hnna í nfgreiðsluiini Lnugaveg 63.
Verð árg.’l kr. 20 nur.
jjezta tækifærisgjöfin
er
linningarrit Templara.
Fæst lijá
Jóni Arnasyni,
Stór-Ritara.
Sniiðjustíg 5.
Winnipeg, Canada.
Allar upplýsingav viðvíkjaudi stúkum
gefur br. A. G. Gilmour, Dist. Sec.,
P. 0. Box 908, Winnipeg.
Nýjir kaupendur
að næsta árg. (26.) Tpl. fá 23., 24. og25.
árg. í kaupbætir meðan upplagið end-
ist. Af þessa árs árgangi er mjftg lít-
ið eftir, svo hann þrýtur bráðlega.
Aliar stúkur ættu að vinna að út-
breiðslu »Teinplars«.
Jón Árnason
útvegar stúkum og unglst. ein-
kenni og einkennabönd. Borgun
fylgi pöntun. Utanáskrim^Hox^A. 31,
IVitstjóri og ábyrgðarmaður: t
Jén Arnason, prentari.
Prentsmiðjan Gutenberg.