Templar - 25.01.1918, Blaðsíða 3

TEMPLAR.
3
að banninu hefur við það aukist drjúg-
um fylgi. Eftirtektavert er það, að fyrsta
og siðasta verkefnið, sem slofnfundur
andbanningafélagsins í Kaupmannahöfn
hafði með höndum, var að mótmœla þvi
að bannmálið vœri borið undir þjóðar-
atkvœði. — í þessu er innifalin fullkom-
in viðurkenning þess, að bannið eigi
tryggan mikinn meiri hluta kjósendanna.
Þess vegna ætla þeir að reyna að koma
i veg fyrir að meiri hlutinn fái vilja
sínum framgengt; en það liggur í aug-
urn uppi, að slíkt er hinn mesti barna-
skapur og verður þessi krafa þeirra alls
ekki tekin til greina, því stjórnarvöldin
vita hvað í húfi er ef ekki verður farið
að vilja mikils meiri hluta þjóðarinnar.
Dönsku andbanningarnir verða sennilega
fyrir sömu vonbrigðunum og samherjar
þeirra hér á íslandi, ef mótþrói þeirra
verður þá annað en vindbóla, sem hjaðn-
ar jafnskjótl aftur.
★
-v- *
Nú kvarta áfengisneytendur i Dan-
mörku mjög yfir því, hve brennivínið sé
dýrt, því flaskan, kostar 10 kr. Stjórnin
hefur sem sé lagt 6 kr. og 50 aura toll
á hverja flösku. Þá er sagt, að »snaps-
inn« kosti 1 kr. og verða Danir að
hætta að kalla hann »den fattige Mands
Snaps«.
★
* ¥
Eftirlitið með skipum, sem hingað
komu í desembermánuði f. á. hefur
verið ágætt og sögðu sjómennirnir að
lögreglan sé miklu strangari hér, en t. d.
í Halifax. — Einnig hefur verið gerð
húsrannsókn á tveim stöðum i bænum:
í Bergstaðastræti 19 hjá dönskum manni
Nielsen að nafni og í Báruhúsinu hjá
Gunnari nokkrum Sigurðssyni, sem einu
sinni ralt veitingaatvinnu á Sauðárkróki.
Hjá báðum fanst áfengi.
*
* ¥
Þess var getið i síðasta »TempIar« að
Gunnar Egilsson hefði skrifað svargrein
til Gunnars Ólafssonar konsúls í Vest-
mannaeyjum. Gunnar Ólafsson svaraði
honum í »Landinu«. Er það rökföst og
stillilega skrifuð grein. Verður Gunnari
Egilssyni sýnilegt ofurefli að fást við
hana; til þess brestur hann tvent: varn-
artæki og nægilegt vit.
*
¥ ¥
Lítið hefur borið á drykkjuskap hér
í Rvík um hátíðirnar. Það hefur verið
svo lílið, að tæplega er orð á gerandi.
Margt ber til þess, einkum gott eftirlit.
Menn, sem áður hafa átt áfengi til jól-
anna, hafa sagt, að nú verði þeir að lifa
»þur jól«. Er þá mjög farið að minka
uin birgðir hjá mönnum.
*
¥ ¥
Fyrstu dagana eftir að Ameríkuskipin
komu í desember, varð ofurlítið vart
við ölvaða menn, en þeir voru fáir og
eru það sömu mennirnir, sem alt af eru
tilbúnir til að ná í áfengi ef það er að
fá með einhverju móti. Er það ljóst,
að það sem þeir hafa náð í, hefur verið
samstundis drukkið, þvi undir eins sló
í dúnalogn. Þeir eiga sýnilega erfitt með
að geyma dropann.
★
¥ ¥
14. desbr. f. á. sektaði bæjarfógetinn
Vigfús Einarsson 5 menn fyrir bann-
lagabrot. Gunnar Sigurðsson veitinga-
mann í Báruhúsinu um 500 kr. Niels
Petersen í Bergstaðastræti 19 um 300
kr., tvo menn af e.s. »Villemoes« um
200 kr. hvorn og einn af e.s. »ísland«
um 200 kr.
t
Sveinn Guðnason,
liarnakcnnari,
andaðist að heimili sínu hér í bænum
12. des. f. á. eftir langvinna margra ára
vanheilsu.
Sveinn heitinn var einn af eldri fé-
lögum stúk. »Verðandi« nr. 9. Hann
tók 3. stig og gegndi störfum í stúk-
unni um eitt skeið. Hann var mjög á-
liugasamur um reglumál og öflugur
stuðningsmaður bannmálsins.
Hann hafði um mörg ár barnakenslu
á hendi og fór það starf ágætlega úr
liendi; tók hann ofl við tornæmum
börnum og kom þeim mjög vel áleiðis.
Hann var mjög góður við nemendur
sina og ávann sér ást þeirra og virð-
ingu. Sæti hans er því vandskipað.
Blessuð sé minning hans.
Jarðarförin fór fram 18. des. f. á.
að viðstöddu fjölmenni.
r
Osóminn í þinginu.
í 11. blaði »Templars« f. á. var of-
urlítið vikið að framferði nokkurra þing-
manna með tilliti til Stórstúkustyrksins
og bannlagabreytinganna.
Kjósendum, sem búa utan Reykjavík-
ur, og ekki hafa haft tækifæri til að
fylgjast persónulega með starfi þing-
manna og háttum þeirra í þingsalnum,
mun þykja það, sem þá var sagt, helzt
til hart að orði kveðið.
Hér skal gerð litilfjörleg tilraun til að
bregða upp fyrir mönnum ofurlitilli
mynd af framferði sumra þingmanna,
eins og það var oft og tíðum i sumar
er leið, meðan á þingfundum stóð, til
þess að menn fái nokkru gleggri hug-
mynd en áður um það, hvernig þjóð-
fulltrúarnir komi mönnum fyrir sjónir,
mennirnir, sem mynda hina hágöfugu
slofnun, sem við nefnum alþingi.
í fljótu bragði mætti ætla að þeir,
sem sæti eiga á alþingi, gæti þess sér-
staklega að hegða sér svo, að ólastan-
legt megi virðast frá almennu sjónar-
miði; maður hefur rétt til að krefjast
þess af þjóðfulltrúunum, að þeir sýni
það í allri framkomu sinni á þingi, að
þeir hafi á sér meiri háttprýði en alment
gerist.
Gamlir menn segja, að fyrrum hafi
mikil virðing verið borin fyrir þinginu,
og hlýtur það að hafa staðið að meiru
eða minna Ieyti í sambandi við hegðun
og háltprýði þingmannanna sjálfra.
Nú kveður við alt annan tón; nú líta
menn sorgbitnum augum á þingið
og margir ágætismenn vilja ekki koma
nálægt því sakir þess virðingarleysis,
sem þar er ríkjandi o. fl.
í sumar er leið, meðan alþingi var
hér samankomið, bárust þaðan 5rnisar
miður álitlegar sögur af framferði þing-
manna meðan á þingfundum stóð og
bárust allar sögurnar frá neðri deild
þingsins. í efri deild þingsins var alt
með kyrrum kjörum og alt gott um
hana að segja, enda eiga þar sæti fleiri
hinna rosknari þingmanna og menn,
sem eru vandir að virðingu sinni.
Ritstjóra »Templars« leist tröllasög-
urnar frá neðri deild fremur ósennileg-
ar og trúði því ekki, að þar færi fram
það sem sögurnar tilgreindu; honum
gat ekki til hugar komið, að þingmenn
leyfðu sér að viðhafa slíkt hátterni.
Hann fékk samt fulla vissu sína í
þessu efni áður en þinginu lauk.
Sá kvittur barst út um bæinn, að oft
hefði það komið fyrir að einn þingmað-
ur hefði mætt ölvaður á þingfundum.
Þetta háttalag hnej'kslaði menn mjög,
en andbanningar brostu og voru auð-
sæilega hróðugir yfir því, hve vel þeim
tókst að sýna »ávexti bannsins í þing-
salnum«, eins og þeir mundu hafa nefnt
það. Til þess að koma í veg fyrir allar
getgátur, þá skal það tekið fram, að
þingmaðurinn, sem hér er um að ræða,
er Einar Jónsson á Geldingalæk.
Við eina umræðu fjárlaganna i Néðri
deild, skömmu fyrir þinglok, var ritstj.
»Templars« viðstaddur og varð þá vitni
þess, er nú skal greina:
Einar á Geldingalæk brá þá ekki
uppteknum hætti — hann var ölvaður;
menn gengu úr skugga um það undir
eins og hann tók til máls. Ræða þessi
var mestmegnis hnútur til þingmanns
eins, sem Einar átti oft í orðahnipping-
um við, og vék lítið að efni því sem
um var að ræða, enda var hún, sem
von var, lokleysa ein og sundurlaus
þvættingur. Fáir deildarmenn sátu í
sætum sinum. Sá ósiður, að þingmenn
spígspora um allan salinn meðan á þing-
fundum stendur ágerðist mjög á þessu
þingi. Þeir stóðu í hópum hingað og
þangað í salnum og einn stærsti liópur-
inn stóð fyrir framan Einar meðan hann
flutti ræðuna og allir voru hlæjandi og
sá, sem hnúturnar fékk, sendi hon-
um við og við innskotsglósur, til
þess að æsa hann enn þá meir, enda
höfðu þær hinn tilætlaða árangur, því
nálega allur þingheiinur og áhorfendur
hlóu að öllu saman og sköllin endur-
ómuðu i lofti og salarveggjunum og var
þetta engu líkara, en þegar götustráka-
hópur er einhversstaðar samankominn
til þess að »gera grín«, eins og haft er að
orðtæki hér í Rvík. Forseti deildarinnar
virtist horfinn allri sk5rnjun, því hann
hreyfði hvorki legg né lið; það var lik-
ast þvi, sem mörg þúsund ára gömlum