Templar - 22.03.1918, Blaðsíða 1

XXXI.
Stefnuskrá Good-Templara.
i. Algerð afneitun allra áfengisvökva til drykkjar.
II. Ekkert leyfi 1 neinni mynd, hversu sem á
stendur, til að selja áfengisvökva til drykkjar.
311. Skýlaust forboð gegn tilbúningi, innflutningi
og sölu áfengisvökva til drykkjar; forboð
samkvæmt vilja þjóðarinnar framkomnum (
réttu lagaformi, að viðlögðum þeim refsing-
um, sem svo óheyrilegur glæpur verðskuldar.
3V. Sköpun heilsusamlegs almenningsáiits á máli
þessu, með ötulli útbreiðslu sannleikans á
alla þá vegu, sem mentun og mannátt eru
kunnir.
V. Kosinng góðra og ráðvandra manua til að
framfylgja lögunum.
VI. Staðfastar tilraunir til að frelsa einstaklinga
og bygðarfélög frá þessari voðalegu bölvun,
þrátt fyrir allskonar mótspyrnur og örðug-
leika, þar til vér höfum borið tigur úr být-
nm nm allan heim.
Fýsnirnar.
Oft hefur sú staðhæfing heyrst frá
-sumum andbanningum, þegar bannið
hefur borist í tal, að fýsnaeðlið sé sam-
gróið mönnum og þar af leiðandi sé al-
veg þýðingarlaust að tala um aðflutn-
ingsbann á áfengi, því aðalundirrót
drykkjunnar sé fýsnin.
Það er rétt, að tilhneigingin til sterkra
nautna er samgróin mörgum mönnum,
og ef hún væri ekki til, þá mundi tæp-
lega vera um löngun að ræða hjá mönn-
um í þessa átt og þá væri drykkjufýsn-
in ekki til.
í*að virðist svo, sem þeir andbann-
ingar, er þessu halda fram, hafi hugsað
sér að bannmálið mundi stranda á þessu
skeri; en líklegt er, að þeir hinir sömu
menn hafi ekki hugsað málið nógu ræki-
lega og skal hér reynt að benda á það
með nokkrum orðum.
Þessi staðhæfing andbanninga virðist
benda á það að fýsnaeðlið sé óbreyti-
legt og að því sé ómögulegt að útrýma,
Þá skoðun hafa þeir ótvírætt látið í
Ijós,
Þeir, sem bezt hafa athugað náttúr-
una og störf hennar, hafa veitt því eftir-
tekt, að alt, smátt og stórt, er breyting-
um undirorpið og í sífeldri framför. Alt
bendir til þess að breytingin sé órjúfan-
legt lögmál.
Þá kemur til athugunar;
Af hverju gerir áfengisfýsnin vart við
sig? Af því að áfengið er til og af því
að þess er neytt. Hitt liggur í augum
uppi, að væri það ekki til, þá yrði fýsn-
in ekki vakin og þá væri hún alls
ekki til.
En andbanningar munu eigi að siður
svara því, að áfengisfýsnin sé með
manninum, þrátt fyrir það þótt hún sé
ekki vakin. En því er til að svara, að
hún kæmi ekki í ljós, ef áfengið væri
ekki á boðstólum og mennirnir fengju
ekki tækifæri til að neyta þess. En þá
Reykjavík, 22. marz 1918.
3. blað.
Allsherjarbann í Bandaríkjunum.
Til viðbótar við þær fréttir, sem birtar voru frá Banda-
ríkjunum í síðasta blaði, skal það tekið fram er nú skal greina:
Sambandsþingið samþykti 17. des. f. á. breyting á stjórnar-
skránni viðvíkjandi alríkisbanni, sem kveður svo á, að jafnskjótt
og 36 ríki hafi aðhyllst þessa breytingu, þá skulí Bandaríkin »al-
þurkuð« að áfengum drykkjum.
Frumvarpið var samþykt í öldungadeildinni með 65 atkv.
gegn 20 og í fulltrúadeildinni með 282 atkv. gegn 128.
Will. Jennings Bryan kallar þetta merkustu lagasamþyktina
á heilli öld.
Baiuiuiidirskriftuiium í Danmörku
lauk svo, að 720 þúsundir skrifuðu undir, en af þeim voru um
100 þúsundir á aldrinum 18 til 25 ára. Hitt voru kjósendur.
Undirskriftirnar hafa þegar verið afhentar þingi og stjórn.
kemur annað atriði auk þess til athug-
unar.
Menn munu hafa veitt því eftirtekt,
að ýmsir hæfileikar vaxa og þróast með
mönnum við stöðugar æfingar. Fannig
er það vitanlegt, að hljóðfæraleikarar
hafa orðið að eyða mörgum árum og
mikilli fyrirhöfn til þess að geta orðið
hæfir menn í þessari list og nokkrir
hafa jafa jafnvel orðið frægir snillingar.
Þetta hefur kostað afarmikla baráttu og
erfiðleika, því ekkert fæst án mikillar
fyrirhafnar.
Náttúrufræðingar halda því fram, að
fullkomnustu lííTæri manna og dýra hafi
þroskast upp úr einföldustu og ófull-
komnustu lífl'ærum og líkamsgerfum og
það hafi gerst á feiknalöngum tíma með
margendurteknum æfingum og tilraun-
um. Menn halda að fæturnir hafi mynd-
ast á þann hátt, að dýrið hafi reynt að
teygja einn hluta likamans áfram til
þess að þoka sér úr stað. Með því að
endurtaka þessa hreyfingu stöðugt um
ómælanlegar aldaraðir, þá hafi að lok-
um myndast angi, sem síðar hafi orðið
að fót.
Þetta er lögmál.
En sama lögmál liggur einnig til
grundvallar fyrir því, að ef einhverjum
hæfileika er ekki haldið stöðugt við,
þá dofnar hann og hverfur að lokum
úr sögunni. Með því að hætta hinum
stöðugu iðkunum, þá stirðnar líkaminn
og afvenst þeim ákveðnu hreyfingum,
sem hið ákveðna starf hafði í för með
sér.
Þetta viðurkennir læknisfræðin.
Hún segir, að botnlanginn t. d. sé
orðinn óþarft líflæri og oft og tiðum sé
hann jafnvel til skaða. Oft safnist í
hann ýmislegt sem þar eigi ekki að vera
og í honum þróist og dafni eiturgerlar
ýmsir, sem valda bólgu. Botnlangabólga
er alkunnur sjúkdómur. Á því er eng-
inn efi, að smámsaman mun botnlang-
inn hverfa sem gersamlega óþarft lífl'æri
í líkama mannsins.
Þetta sýnir, að þegar eitthvert lífl'æri
er hætt að starfa af því að þess var
ekki lengur þörf, þá hverfur það að lokum
— starfið hættir og viðhaldsiðkunin
þverr.
Sama á sér stað þegar um fýsnir
manna er að ræða. Meðan þeim er hald-
ið við og þeim er fullnægt, þá lifa þær
góðu lifi og dafna og þróast og verða
ætið slerkari og sterkari, en sé hemill
á þeim hafður, sé hætt að fullnægja
þeim, þá dofna þær og hverfa að lok-
um á burt.
Þessa má sjá ljós dæmi.
Margir drykkfeldir menn hafa reynt
að vera í bindindi og tekist það um
skemri eða lengri tíma. Þá dvínaði á-
fengisílöngunin að meira eða minna
leyti. En svo komu erfið augnablik og
ílöngunin gaus upp svo hrottalega, að
mennirnir stóðust ekki og fóru aftur að
drekka og fýsnin óx og dafnaði á ný,
því þeir gátu ekki j'firstigið hana ein-
mitt þegar mest á reið. Ef áfengið hefði
ekki verið á boðstólum, þá hefði það
ekki orðið til þess að ala upp í þeim
fýsnina og hún hefði þá gersamlega
horfið úr söguuni.