Nýja Ísland - 01.01.1905, Blaðsíða 10

6
til Eyrarsunds mót Emmu Gad
vér okkar stýrðum trönum.
Nú minnist Tyrkjann enginn á
né Englendinga’ og Búa,
því Krúger gamli’ er fallinn frá,
hann fórst af gigt og lúa.
Og spakir eru Spánverjar; .
þeir spyrða’ upp fisk um göturnar;
í vetur lærði’ ’ann Þorsteinn þar
um þorskinn rétt að búa.
Aðsent.
„Döpur situr smámoyja Uppsölum í“.
Það var kvöld, og það var nótt — í Bár-
unni. Skilnaðarstundin var komin. Þá
stóð liann upp, með hið mikla hár, strokið
upp, fríður og föngulegur, eins og sóma
mundi einum tignum ráðherra, og smá-
meyjarnar litu allai upp til hans. Hann
tók þá svo til máls: „Mínar elskuðu, því
eg elska ykkur allar, — hjarta mitt er eins
rúmgott og „pensionat"; í því eru ótal vist-
arverur, og þið eigið aliar ykkar klefa í
því, og aldrei skortir mig rúm, þvi þegar
fer að þrengja að, þá skifti ég bara
klefunum i tvent eða þrent. Já, mínar
elskuðu, nú á ég að hverfa frá ykkur, og
það eru engin líkindi til, að ég geti horfið
strax aftur tii ykkar, því nú er ferðinni
heitið sjóveg, og ég hefi auk þess fastlega
ásett mér að verða ekkert hræddur við
gamla skjalaböggla frá öldinni, sem leið
(almenn gleði). Þessi minn fasti ásetningur
er það, sem heldur mér uppi nú á hinni
sáru og viðkvæmu skilnaðarstund; en það
segi ég ykkur, oft mun hugur minn hvarfla
til ykknr, og t.ii hins ágæta hælis, sem við
höfum gegn herkastalanum, þar er okkar
hús, mitt, hús og minn kastali (heyr, bravo).
Já, oft, mun hugur minn hvarfia upp til
okkar sala, og þá mun mitt rúmgóða hjarta
titra og kornast við af viðkvæmnis-tilfinn-
ingu, þegar ég hugsa til þess, að þið sitjið
þar, og drekkið súkkulaði með kleinum, og
það án mín (táraflóð). Mínar elskuðu, grátið
ekki, því vitið, þér eigið huggun i vændum:
í vor kem ég aftur, ríkulega útbúinn með
peningum, og þá skulu kleinurnar ekki
sparaðar, og þá skuiu sukkulaði og kaffl-
bollarnir bornir fram í ríkulegum mæli
(skinandi gleði), og ég fylgi sjálfur með i
kaupið (ofsagleði). Ég hefi oft skemt, ykkur
með mínum yndislegu „stemningum", en í
kvöid er óg ekki í „stemningu" til þess að
tala meira, en ég bið ykkur að endingu
um eitt: gleymið mór ekki nú, þegar hinir
dönsku sjómenn koma með axlarskúfana
gyltu og daðurbrosið á vörunum; munið
eftir, að það eru þeir menn, sem ætla að
setja okkur á bekk með Blámönnum og
Skrælingjum, (við lof......), nei, nei, lofið
engu, því „Loven er æi'lig, men Holden
besværlig", segir Danskurinn; hann veit
það af eigin reynslu. Og nú enn þá einu
sinni, verið sælar; ég þakka ykkur fyrir
allar blíðar og fagrar stundir, sem þið hafið
veitt mór. (Alment táraflóð um ailan salinn).
Örvar- Oddur.