Sumarblaðið - 17.06.1917, Blaðsíða 4

2
SUMARBLAÐIÐ
Og svona klífa þeir nú fót fyrir fót upp
á við, þangað til komið er alla leið úpp
á tindinn. En þar eru þeir ofar öllum
skýjum og hafa látið alla smámuni að
baki sér. Og af tindinum sjá þeir ef
til vill inn i hið fyrirheitna land kom-
andi kynslóða. En hinir, sem verða
eftir undir skýjabeltinu, færa dalbúun-
Um fregnir af þeim: — Þarna fóru þeir,
þar hurfu þeir, og þessi var fyrirliði
þeirra! —- Og fyrir getur það komið,
að einhver dalbúanna þykist sjá for-
ingjann í hillingum af tindinum eða í
skýjum himinsins. Hann verður þá að
átrúnaðargoði dalbúanna og fyrirmynd
komandi kynslóða*. —
»Það verða þá að vera öllu hærri
tindar og brattari en Scildhorn«, sagði
systir mín og brosti. »En eg veit hvað
þú átt við, og ógn eru þeir fáir sem
komast upp á tindinn, þrátt fyrir ötul-
leik sinn og áræði. Og — margir hrapa,
því er ver og miður. Þeir ættu betra
skilið, sumir hverjir«.
»Já, en skemtilegt er það samt að
að finna til þess, að maður er að hækka
og hækka, sjóndeildarliringurinn að
breikka og stækka og útsýnið að verða
meira og meira. Þegar eg var yngri
óskaði eg mér oft vængja, til þess að
komast upp á tindana, en nú kysi eg
heldur að fara það fót fyrir fót, þótt eg
jafn vel þyrfti að höggva spor í bergið
og krækja fingrunum á klettabrúnirnar«.
»Þú öfundar þá ekki örninn þarna«?
»öfunda og öfunda ekki. Hann sér
ekki sumt af því sem eg sé, þegar eg
geng, og eg ekki sumt af því sem hann
sér, þegar hann flýgur. Og eg efast
um, að hann finni til jafn-mikillar kæti.
og við, þegar við erum komin upp á
háhnjúkinn á morgun«. —
Um hádegÍBbilið daginn eftir vorum
Við komin upp fyrir skógarhvöríin, upp
i afrétti, upp að seljum.
»En að selin skuli hafa lagst niður
heima«, varð mér að orði, er við fórum
framhjá siðasta selinu. »Hvað verður
úr vesalings þjóðinni okkar?«
»Og hún bjargar sér«, sagði systir
mín. »Hún er eins og milli svefns og vöku
enn eftir allan miðaldasvefninn, en hún "
er nú að vakna og fer vonaudi að hafa
sig á fætur. En — hvað er annars
langt eftir upp á tindinn?«
»Og það getur nú varla verið langt.
Sérðu þúfuna þarna? Eg hugsa að það
sé hæsta þúfan. Við skulum reyna að
keifa það enn stundarkorn. Og svo fá-
um við okkur duglegan snæðing, þegar
við erum búin að njóta útsýnisins«.
Að hálfri stundu liðinni vorum við
komin upp á hæsta tindinn og sáum nú
víða vega, allan fjallaklasann hringinn
í kring. Eigur, Munkur og Ungfrú
blöstu beint við okkur i norður, í vestur-
suðvestur sást á kúfinn á Mont Blanc
og i hásuður sást alla léið suður á Ítalíu.
A
Þessu dýrðar-útsýni verður alls ekki með
orðum lýst; en okkur fanst eins og við
værum lcomin upp í einliverja æðri og
voldugri heima en þá, sem við höfðum
átt við að búa hversdagslega. Oghærra
varð ekki komist þar. Ekkert nema
heiður himinninn uppi yfir okkur. Jú,
þarna flaug dökkur örn.
»Já, hann flýgur,« sagði systir mín og
leit um leið hálf-ertnislega til mín. »Það
er ekki að marka! En anzi íiýgur hann
þó knátt og fallega«.
»Víst fiýgur hann. Og heyrirðu hvern-
ig hann dregur súginn í fluginu? Og
fallegur or hann. — En finst þér samt
ekki gaman að því að liafa stjáklað
þetta með mér?« M
»Jú, víst«, sagði hún og leit snögg-
lega til min.
Fleira varð okkur ekki að orði þarna
á tindinum, heldur sulgum viö þegjandi
í okkur alla háfjalladýrðina. Svo fund-
um við okkur mosabreiðu, hreiðruðum
okkur þar og fórum að snæða. —
Þegar við vorum búin að tína matarleif*