Smásögur handa ungmennum - 01.02.1910, Qupperneq 2

Viti Davíðs.
Davíð var mjög mikið niðri fyrir, er hann
sat við hlið afa síns á sjávarströndinni fram-
undan þorpinu, þar sem þeir áttu heima, sum-
arkvöld eitt fyrir 30 árum síðan.
Hann var orðinn 13 ára gamall, og daginn
eftir átti hann að fara til borgarinnar Swansea,
>til að fara að lifa uppá sínar eigin spítur«,
einsog nágrannarnir komust að orði. Hann
átti að verða ijettadrengur á stóru skipi, er
fór til Ástralíu, en þessi framtíðarmynd var
óljós fyrir hugskotssjónum þessa foreldralausa
drengs, sem hafði verið uppalinn hjá afa sín-
um og ömmu. »Davíð«, sagði afi hans, »sjerðu
að þeir eru nú búnir að kveikja ávitanum?«
»Jeg sje það,« svaraði drengurinn, »og um
þetta leyti á morgun verð jeg kominn of
langt í burtu til að geta sjeð það.< »Já, já,«
sagði gamli maðurinn, og rödd hans titraði.
»En jeg vil að þú takir með þjer endurminn-
inguna um vitann okkar, þú hefir aldrei þekt
oddann þarna án hans; altaf síðan þú manst
eftir þjer, hefir þú sjeð vitaljósið kveikt eftir
sólsetrið.«
»Það hefi jeg sjeð,« svaraði Davíð, »ogjeg
minnist nú þess dags, er þú sagðir mjer alt
um þýðingu þess. Þú varst að bæta netin þín,
og jeg sat hjá þjer á ströndinni. Þú sagðir
mjer að það væri haft þarna til að vara við
stóru skerjunum þarna úti fyrir, og sýna álinn
sem óhætt væri að sigla yfir.«
»Vel sagt, Davíð,« sagði afi hans, »þú varst
þá svolítill snáði, en jeg man, hvað þú skild-
ir vel alt sem jeg sagði þjer. En nú ætla jeg
að segja þjer frá að það er til lítil, falleg
biflía heima, sem jeg hefi ætlað þjer; jeg
hefi sk'rifað nafnið þitt í hana, og þar fyrir
niðan þessi orð: Þitt orð er lampi fóta minna,
og Ijós á mínum vegum. Og jeg vil að þú
setjir ætíð biflíuna í samband við vitann okk-
ar, og minnist þess, að Guðs orð er hin eina
óhulta Ieiðbeining fyrir oss á sjóferð Iífsins.«
»Jeg vil reyna að gjöra það,« svaraði
Davíð, »og jeg vil láta litlu ljósmyndina af
vitanum, sem Hansen gaf mjer, einsog miða
í bókina.« »Og jeg bið "þig að muna það,«
hjelt afi hans áfram, »að vitaljósin tala ekki,
heldur lýsa þau. Þú munt verða sá yngsti
um borð á skipinu, og jeg vona að þú lýsir
þar sem ljós fyrir Drottinn vorn Jesúm Krist.
Jeg veit þú elskar Hann, og þig langar til að
þjóna Honum trúlega, en það er ekki altaf
svo auðvelt. En þegar þú mætir ertni fjelaga
þinna, og ýmsum öðrum erfiðleikum sökum
þess, að þú vilt reynast Kristi trúr, þá minnstu
vitaljóssins okkar, hversu það heldur áfram
að Iýsa, þrátt fyrir alla stoima, sem æða um-
hverfis það. Og um fram alt, minnstu Hans
sem sagði: Ottastu ekki, því jeg er með þjer.«
Davíð sagði ekkert, en út úr hinu alvöru-
gefna andliti gat afi hans lesið alt það sem
hann vildi vita.
Næsta dag fór Davíð alfarinn burt úr hinu
Iitla þorþi, með sjómanni frá skipinu, sem
hafði Iofað að »hafa auga á honum«. Þegar
lestin var komin af stað, sagði þessi maður
við Davíð: »Afi þinn er allra myndarlegasti
karl, og fyrirtaks sjómaður, en hann er altof
guðrækinn þykir mjer, og þú munt komast
að raun um það, að pú verður að kasta öllu
slíku fyrir borð, þegar þú ert orðinn sjómað-
ur.« Davíð svaraði engu, en frá hjarta hans
stigu brennandi bænarandvörp um kraft frá
Guði, og hina næstu þrjá mánuði leitaði þessi
einstæðingur oftsinnis á líkan hátt hjálpar
Hans, því það voru sannarlega engin sæld-
arkjör, sem hann átti við að búa. Unglingur
einn, sem var tveim árum eldri en Davíð,
hafði sjerlega mikið yndi af að stríða honum
með »guðræknishugmyndum hans,« og kallaði
hann í skopi »Faríseann«. Jakob, — svo hjet
piltur þessi, — var einu sinni sem oftar að skap-
rauna Davíð, þegar svo bar vjð, að fyrsti
stýrimaður gekk þar hjá, en er hann heyrði
hvað um var að vera, spurði hann: »Hvað
hefir drengurinn gjört fyrir sjer, að þú skulir
særa hann þannig?« Jakob kom það auðsjáan-
lega illa, að nokkur skyldi heyra til hans,
og muldraði eitthvað um það, að Davíð væri
latur.
»Jeg held að tími sje til þess kominn, að
einhver skerist í leikinn,« sagði háseti einn,
sem kom þar að; »Jakob hefir skapraunað
Davíð ákaflega mikið, og jafnvel lagt á hann