Alþýðublaðið - 31.05.1923, Page 2

s ALÞgaOBLAglð
© Gerhveiti er bezt hjá Kaupféiagieu. ©
Aiþýðiíbraiiðgerðip
selur hin óvidjafnanlegu
hveitibranð,
bökuð úr beztu hveititegundinni (Kanada-korní) frá
stærstu og fullkomnustu hveitimylnu í Skotlandi,
sem þekt er um alt Bretland fyrir v.örugæði.
Buðkevitsch.
(Aftaka rómvei'Bk-kaþólska
prelátans Budkevitsoh
í Rússlandi heíir vakið af-
arsterk mótmæli í Eng-
landi. Erkibiskupinn af
Kantaraborg hefir látið
syngja messur. Sjálfsagt
hafa kirkjuklukkur Jesúíta-
og Dominikána mUnkanna
hringt yfir torg þau, sém
skrúðgongur rannsóknar-
réttarins helga fóru með
villutrúarmenn sem brenna
átti, og götur Parísar, þar
sem Hugenottamorðin voru
framin Barthoiomaeusnótt-
ina frægu; líklega yfir
torgið í Konstanz, þar sem
Jó.hannHúss varbrend-
ur; ekki að tala um stað-
inn, þar sem Ferrer lét
líf sitt fyrir fám árum.)
I.
Því verður ekki neitað, og
enginn hirðir um að neita því,
að Pólverjinn Budkevitsch, biskup
hinnar rómversk-kaþólsku kirkju,
var líflátinn í Rússlandi fyrir
nokkrum vikum síðan. Hann var
ásamt Schepliak erkibiskupi og
nokkrum öðrum háttsettum ka-
þólskum prelátum kærður fyrir'
landráð, leynilega aamninga við
póisku stjórnina. Ákærandi af
hendi hins opinbera var kenslu-
málafulltrúinn (= ráðherra) Ána-
tolji V. Lunatscharskij.
Hinir ákærðu voru allir fundnir
sekir við lög landsins. Refsingin
var ettir lögunum dauðarefsing.
Þá reis »hinn siðaðk heimur
upp. Mótmæli bárust að hvaðm-
æfa. Málinu lauk þannig, ,að
Budkevitsch var dæmdur til líf-
láts, en meðákæiðir klerkar hlutu
harða fangelsisdóma. Dómend-
urnir virtu að vettugi »hinn sið-,
aða< heim; hánn hafði ekki verið
hávær, meðan Nikulás II. og
legátar hans sendu þá tii Sachaiin
eða hengdu félaga þeirra og
nánustu skyldmenni í Pétur-Páls-
fangelsinu eða S'chlíisselburg.
Á keisaratímunum voru allir
aðrir trúflokkar en hin orþódoxa
grísk-kaþólska kirkja griðlausir.
Rómversk-kaþólskir jafnt mót-
meeiendum og retormertum. Þeir
voru ofsóttir af heilögu synóð-
unni, sem var æðsta ráð kirkj-
unnar. Boischevikarnir veittu
öllum trúflokkum jafnrétti Jesú-
ítum var leyft að koma inn í
landið, en sakir mentunar og
margvísiegra hæfileika skara
þeir fram úr öllum öðrum kristn-
um mönnum prestvígðum. Hinir
innfæddu kierkar notuðu sér
frelsi þetta til þess að brugga
samsæri gegn rfkinu. Það átti
hvorki að kosta meira né minna
en pólska innrás. Pólverjinn
Budkevitsch var hæfástur maður
tii slikra verka. Hann vissi vel,
að ifflátsrefsing lá við. Nú er
hann dauður. Hefði hann komið
átormum sínum í framkvæmd,
myndi það hafa kostað Iff tuga
eða hundraðá þúsundá rúss-
neskra alþýðumanna. En — hinn
siðaði heimur hefði vfst ekki
haft hátt um það. Hann hefði
víst gefið meiri gaum háisbólgu
Bonar Laws eða uppskurði á
frú'Alexandi ínu frá Mecklenburg.
(Frh.)
25. mai 1923.
H. J. S. 0.
Lann bankastjóra.
Á Alþingí var gerð stórfeld
breyting á launakjörum banka-
stjóranná við Landsbankann.
Var Jón Auðunn aðalflytjandi
þessa máls.
Samkvæmt lögum frá 1919
voru fastalaun bankastjóranna 6
þúsund krónur á ári, en auk
þess var þeim ákveðinn hundr-
aðshluti af gróða bankans, og
gátu þá hæstu árslaun hvers
bankastjóra numið 11 þús. kr.
Eftir lögunum, sem samþykt
voru, eru fastalaun hvers banka-
stjóranná 15 þúsund krónur á
ári og auk þess dýrtíðaruppbót
af allri launafjárhæðinni; þó
mega laun og dýrtíðaruppbót
ekki nema meiru en 24 þús. kr.
Hafa því laun bankastjóranna
verið meira en tvöfölduð.
Þótti ýmsum þingmönnum
laun þessi allhá, en það, sem
úrslitum réð um samþykt lag-
anna, var það, að forsætisráð-
herra og bankaráðið hafði ný-
lega áXveðið ársiaun stjórnkjörnu
bankastjóranna við íslandsbanka
24 þús. krónur. En árslaun
Eggerts Claessens eru ekki lægri
en 40 þúsnnd krónur. VI.
Frá Ísafiríi.
Starfsemi Samverjans.
Væri því þann veg háttað, að gott
tíðarfar og »gott áiferði< fylgdust
ávalt að, þá hefði mátt segja sem
svo, ab slarfsemi Samverjans
hefði verið óþörf að þessu sinni.
En til þess, að árferði sé gott,
þarf fleira en veöurblíðuna eina
saman, enda þótt tæplega sé hægt
ab tala um árgæzku án hennar.
Þarfir mannanna eru svo marvís-
legar og iniklar, að >hinn mikli
húsbóndi< þarf vissulega margs að
gæta, eigi hann að geta fullnægt
í þeim öllum, jafnvel þótt eiuungis