Ljós og sannleikur frá hinni helgu bók - 01.02.1935, Page 7

LJÓS OQ SANNLEIKUR
15
uðu ekki fremur en samningar milli ríkjanna að vernda
friðinn, og petta megnar ekki heldur nú að breyta hug-
arfari mannanna og taka fyrir hina raunverulegu orsök
til stríðs, nefnilega syndina i mannshjartanu.
Hvernig er ástandið nú svona löngu eftir blóðsút-
hellinguna miklu árið 1914—1918? Er friðurinn tryggur?
Hefur „stríðið gegn striði“ eins og pessi mikli bardagi
hefur oft verið nefndur, já, hefur hann komið til vegar
óttaleysi og vellíðan meðal pjóðanna? Hefur Djóðasam-
bandið, hafa Locarno-samningarnir, hefur Kellogg-samn-
ingurinn, hin mikla flotamálaráðstefna eða nokkuð af
öllum peim tilraunum, sem menn hafa gert til eflingar
friði í heiminum, getað útrýmt óttanum og kvíðanum, og
vantraustinu, sem pjóðirnar hafa hver á annari? Fjarri fer
pví! Aldrei hefur eins ótryggilega áhorfst og nú. Drátt
fyrir að mikið er rætt um afvopnun, verða pó framkvæmd-
irnar engar. Nú leggur Norðurálfan árlega 40—50 ster-
lingspundum meira í herkostnað en hún gerði árið 1913.
Byrðin sem pjóðirnar bera vegna hernaðarins, pyngist á
flestum löndum, í stað pess að léttast. Stjórnmálamennirnir
líta ekki björtum augum á ástandið. MacDonald sagði í
inngangsræðu sinni við flotamála-ráðstefnuna: „Erfiðleik-
arnir, sem hindra, eru margir. Allir eru peir pó runnir
aðallega frá einum og sömu rótum — vantrausti11. Fyrir
skömmu skrifaði Lloyd Qeorge á pessa leið: „Dótt pessi
kynslóð hafi fengið nóg af stríði, mun djöfullinn koma
til vegar hildarleik í sálunni til pess að undirbúa næsta
stríð“. Og eftirtektarvert er einnig að lesa t. d. pessi orð
Ludendorffs hershöfðingja í bók hans „Weltkrieg droht“:
„Alveg eins og ég árið 1912 sá Norðurálfuófriðinn i að-
sigi (sjá pað sem ég ritaði árið 1912 um útlit pess striðs,
sem kom 1914), pannig sé ég nú annað veraldar-stríð
nálgast hröðum skrefum, veraldar-stríð, sem mun draga
allar pjóðir og riki Norðurálfunnar út i eyðilegginguna“.