Sjómannadagsblaðið - 04.06.1939, Blaðsíða 45

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
17
og vetrarvertíðir. Pekk hún alla tíð hlut sem
fullgildur karlmaður og þótti það nýlunda með
stúlku innan við tvítugt. En hásetarnir, sem með
henni voru, voru ánægðir með þetta, því að hún
var flestum fisknari og svo úrræðagóð og glögg-
sæ, að jafnan var skotið máli til hennar, þegar
mikið þótti í húfi.
Upp frá þessu varð hún mjög eftirsótt sem
háseti og kepptu beztu formennirnir um að fá
hana í skiprúm. Jón hreppstjóri í Móhúsum var
annálaður aflamaður og þótti mjög mannvand-
ur. Réði hann ekki til sín, nema hraustmenni
og góða fiskimenn. En þrátt fyrir það lagði hann
mikið kapp á að ná í Þuríði og tókst það að
lokum. Var hún háseti hjá honum í 19 vertíðir
og fór hið bezta á með þeim. Þótti félögum
Þuríðar vænt um hana, því hún hafði oftast
kjark til að segja það við Jón hreppstjóra, sem
þeir ekki áræddu. Hún þótti einnig mjög
skémmtileg og upplífgandi bæði á sjó og landi.
Um harðfengi Þuríðar má geta þess, að vetur-
inn 1808 gekk hún með barn, en eigi að síður
reri hún alla þá vertíð.
Þegar hún hætti sem háseti hjá Jóni, réðist
hún sem formaður hjá séra Jakob í Gaulverja-
bæ, og var formaður í alls 25 vertíðir. For-
mennskunni hætti hún árið 1843, þá 66 ára
gömul. Þuríður þótti afbragðs formaður og
var því mjög eftirsótt í þann starfa. Hásetar
sóttu mjög fast að komast í skiprúm hjá henni,
því að bæði þótti hún aflasæl og gætin á sjó.
Eftir því sem Jón Pálsson, fyrv. bankagjald-
keri, hefir sagt mér, en hann er allra manna
fróðastur um allt það, er snertir verstöðvarn-
ar austanf jalls að fornu og nýju, þá mun Þuríð-
ur formaður sjálf hafa átt vorbát og haldið
honum út frá Baugstaðakampi. Um þær mund-
ir mun hún hafa átt heima að Grjótlæk, sem
er miðja vegu milli Baugstaða og Stokkseyr-
ar. Báti sínum reri Þuríður út og inn um Knarr-
arsund, sem er vestanvert við Baugstaðakamp.
Lendingarstaður Þuríðar var við klöpp eina
vestanvert við Kampinn og mun hún síðan hafa
heitið Þuríðarhella. Þar má enn þá sjá flóra
þá, er Þuríður brýndi í báti sínum og standa
þeir þar með sömu ummerkjum sem áður.
Þuríður klæddist oftast nær karlmannsfötum,
hvort sem var á sjó eða landi. Þegar hún fór á
mannfundi klæddist hún karlmannstreyju og
bar karlmannshatt. Þórður Sveinbjörnsson,
sýslumaður, útvegaði henni leyfi til að bera ein-
göngu karlmannsklæði, — þá mátti nú ekki
kvenfólkið klæðast hverju sem verkast vildi,
nema Hans hátign í kóngsins Kaupmannahöfn
væri þar með í ráðum.
'Réttu ári áður en Þuríður andaðist, eða 20.
Þuríður formaður.
Myndina teiknaði Finnur
Jónsson á Kjörseyri á
efri árum Þuríðar, en
hann var henni þá sam-
tíða.
nóv. 1862, lætur hún rita fyrir sig bréf til Guð-
mundar Thorgrímssen á Eyrarbakka. Ber hún
sig þar báglega undan því, að komið hafi til
tals ,,að rífa ofan af henni kofann“. Biður hún
Thorgrímsen að veita sér liðsinni til þess að
kofinn fái ,,að standa eitt árið enn“, því að bæði
séu þau, hún og kofinn, „svo hrörleg orðin og
til aldurs komin, að eigi megi á milli sjá hvort
þeirra falli fyrr“. — Þuríður mun hafa stílað
bréfið sjálf, en eigi ritað það, nema nafn sitt —
Þuríður E — undir og sett signet sitt, ,,Þ“, á
svart lakk að lokum. Bréf þetta er nú í eign
Jóns Pálssonar.
Þuríður var seinustu árin í Einarshöfn og
þar andaðist hún 13. nóv. 1863, 86 ára gömul.
Hafði hún fulla sjón og heyrn til dauðadags.
Mun hún hafa róið til fiskjar öllum íslenzkum
konum lengur, eða alls 50 vetrarvertíðir.