Sjómannadagsblaðið - 04.06.1939, Blaðsíða 59

SJÖMANNADAGSBLAÐIÐ
23
rúmi sínu, en þegar sjórinn skellti skipinu á
hliðina, þá hentist hann út úr kojunni, yfir borð-
ið og lenti á bekk og hafði brotið eða brákað
rif og legið þannig nokkra stund, og líklega
hefir liðið yfir hann. I myrkrinu fálmaði hann
sig svo upp í koju og leið mjög illa er ég kom.
Rokið var hið sama, en með stöðvaða vél lá
skipið ágætlega, hafði hagrætt sér sjálft og var
afturhluti þess um 3 strik frá vindi. Ég yfirgaf
skipstjóra, fór til Valdemars í stýrishús og bað
hann að liðsinna skipstjóranum, kveikja, ná í
áburð eftir hans fyrirsögn í meðalakistu og
bera á hann, ef hann vildi. Mig langaði til að
vita, hvað hásetunum liði, og fór fram í lúkar.
Þar var ljótt umhorfs, þegar ég loks gat kveikt
ljós. Sumir spúðu, aðrir stundu og enn aðrir
báðu fyrir sér og var það fallegt, en lítil upp-
örfun fyrir mig, að sjá mannskapinn þannig.
Ég spurði hvort enginn treysti sér á þilfar, en
það var enginn. Þeim var bæði kalt og voru
sjóveikir, og ég held, sumir hræddir. Leið nú
nóttin og birta tók, fórum við Valdemar að rann-
saka skemdir. Báturinn var ónýtur, annað sigl-
ingaljósið horfið en káetuhurð mátti gera við
og var það okkar fyrsta verk. Skipið fór vel
í sjó og er bjart var orðið hengdum við tvo
olíupoka til kuls, og eftir það kom vart skvetta
á þilfar. Valdemar gerði við hurðina, ég fór að
sinna skipstjóra, og kokkinn varð að drífa upp
til að matreiða, og einhvernveginn heppnaðist
að elda kjötsúpu og kom hún sér vel, en matar-
lyst var engin hjá stafnbúum.
Ég fór smátt og smátt að taka eftir, hvílíkt
gæða sjóskip ,,Súlan“ var, og það strammaði
mig upp, eins og menn segja, því ömurlegt var
á þessum blessuðum spítala.
Svo gekk á ýmsu, við héldum ferðinni áfram
þegar færi gafst, stöðvuðum vél og létum út
olíupoka, þegar sjóir urðú svo miklir, að ekki
var siglandi, og svo kom 27. janúar. Um morg-
uninn er birti, tók ég eftir því, að skipið lét
ekki að stjórn. Veður var sæmilegt, en vindur á
móti. Ég komst brátt að því, að stýrið höfðum
við ekki misst, en vegna þess að járnhetta var
yfir stýrisleggnum þar sem hann kom upp úr
stýrisgatinu, skrúfuð niður, að mig minnir, með
32 skrúfboltum, þá gat ég ekki séð missmíði.
Einn háseti var þá í stýrishúsi, því Valdemar
svaf þegar ég varð þessa var. Ég fékk nú fleiri
háseta á þilfar og skipstjóri, sem legið hafði
þessa daga, kom sárlasinn upp og svo var farið
að losa járnhettuna, og þegar hún var laus kom
í ljós, hvað að var og það var ekki þeim að
þakka, sem svikið höfðu útbúnað hér, að okkur
auðnaðist að fá við það gert. Um hádegi þenn-
an. dag sást til sólar og mældi ég þá hæð og var
það í eina skiptið, sem þess var kostur alla
ferðina. Um kveldið, um 7 leytið, breyttist vind-
staða til suðvesturs og gerði él; leið ekki á
löngu þar til komið var rok og hauga sjór. Stóð
svo alla þá nótt, en lygndi með morgninum og
gekk síðan til suðausturs; varð sjór þá svo úf-
inn, að furðu sætti að skipið skyldi verja sig
eins og raun varð á; hér dugðu engir olíupok-
ar, til þess voru sjóir af krappir og tíðir; áfram
varð að síga. Hinn 28. gátum við haldið áfram
ferðinni, en 29. og 30. janúar var vestan storm-
ur og lágum við með stöðvaða vél 15 klukku-
tíma á því tímabili. Dagana 31. janúar og 1.
febrúar var veður gott, en þungur sjór, og eftir
leiðarreikningi hefðum við átt að sjá land, síðari
hluta dags hins 1. febrúar, en ekkert sást og
héldum við áfram um nóttina, en lóðuðum
annan hvorn tíma, en fundum ekki botn. Þegar
birti 2. febrúar, var veður heiðskírt og logn;
sáum við þá hvít f jöll og bil milli þeirra, sem
við álitum fjörð. Við tókum stefnu á fjörðinn
og er við vorum komnir í mynni hans, sáum
við bát og sigldum að honum og spurðum menn-
ina, hvaða fjörður þetta væri, sem við sæjum.
,,Það er Norðfjörður“, svöruðu þeir. Ég undr-
aðist þetta meira en þótt þeir hefðu sagt,
Finnafjörður eða Reyðarfjörður, því á réttan
stað bjóst ég alls ekki við, að við kæmum, með
þeim skilyrðum, sem mér virtust vera, bæði
hvað stefnur, logg og fleira áhrærði. Er við
höfðum talað við mennina í bátnum, breyttum
við stefnu, og um hádegi 2. febrúar höfðum við
varpað akkerum á Mjóafirði, og eigandi skips-
ins, Konráð Hjálmarsson, var kominn út á skip,
ferðinni var lokið, og dáðist ég þá í huga mín-
um að allri frammistöðu ,,Súlunnar“ á hafinu,
þótt ferðin færi nokkuð fram úr áætlun.
Sveinbjörn Egilson.