Sjómannadagsblaðið - 04.06.1939, Blaðsíða 73

SJÓIVIANNADAGSBLAÐIÐ
29
Aðbúnaður þjónustufólks
ó skipunum.
Eftir SIG. B. GRÖNDAL, yfirþjón.
Oft heyrast raddir um það, að íslenzku skipin
séu eftirbátar erlendra skipa með svipað burð-
armagn. Menn hafa það á orði, að hreinlætið
sé ekki eins öruggt þar og vera mætti, að þjón-
ustufólkið sé stórum lakara þar en annarsstað-
ar. Og loks hafa menn orð um matinn, bæði
gæði hans og fjölbreytni. Ég hefi ekki ástæður
til þess að gera samanburð, enda er það ekki
tilætlun mín. En það þori ég að segja, að þessar
skoðanir, sem maður verður óþægilega oft var
við, eru að ýmsu leyti réttmætar, og að margt
mætti betur fara, og væri óskandi, að breyting-
ar til hins betra yrðu gerðar sem allra fyrst.
Ég er sannfærður um það, að þeir menn,
sem standa framarlega í farmannastéttinni, og
eins þeir, sem hafa mest í höndum siglingamál
þjóðarinnar, eru ekki allskostar ánægðir með
þennan orðróm, sem ég þykist viss um, að þeir
kannast við. — Og nokkuð er það, að á fyrsta
farrými sumra skipanna hafa verið settir upp
kassar fyrir bréf frá farþegum, sem innihalda
eitt og annað, sem þeim þykir vert að hafa
orð á um líðan sína um borð í skipinu. Og van-
trúaður er ég á, að hér sé eingöngu verið að
slæða eftir lofsamlegum ummælum. Nú, þegar
svo einhverjum farþega þykir eitthvað ábóta-
vant, eða þá lofsamlegt, þá er honum ætlað að
skýra frá því bréflega, — og þá er það alveg
augljóst mál, að allt það, sem ábótavant er,
skal sett á ábyrgð viðkomandi þjónustufólks.
þessum aldna sjógarpi allra heilla og blessun-
og ég vil óska honum þess, að æfikvöldið megi
verða honum hlýtt og bjart fyrir hans sálar-
sjónum, þó augun fái ekki lengur notið birt-
unnar. Og sjómannastéttinni íslenzku óska ég
þess, að hún megi eignast marga slíka menn
sem Hinrik J. Hansen.
Þórarinn Kr. Guðmundsson.
En að hver maður sé ábyrgur gerða sinna, ætti
auðvitað að vera höfuðregla í þessu lífi. En við,
sem erum orðin fullorðin, vitum, hvernig það
er, og sú aðferð, sem þarna er notuð til þess
að koma ,,réttri“ ábyrgð á réttum tíma á rétt-
an aðila, vekur meinlegt bros í huga mér, —
en ég hefi mínar ástæður til þess.
Ég ætlast ekki til þess, að allir séu mér sam-
mála um það, sem ég er að skrifa, því að ef
svo væri, mundi ég hreint ekki skrifa það. —
Og hversu fráleitt, sem mönnum þykir það, þá
verður það nú mín einlæga sannfæring, að það
sem miður fer og ófullkomið er í umgengni, að-
búnaði og allri þjónustu við farþegana á ís-
lenzku skipunum, er ekki nema að litlu leyti
hægt að gera þjónustufólkið ábyrgt fyrir. —
Ástæðurnar eru margar, og hér verða aðeins
tvær þær helztu taldar. Önnur höfuðástæðan
er raunverulega sú, að skipin eru í mörgum
tilfellum óþægilega innréttuð, þannig að það
verður stórum erfiðleikum háð að veita far-
þegunum fullkomlega örugga vellíðan og þjón-
ustu, samkvæmt þeim kröfum, sem gerðar eru
í dag. Ég tala auðvitað aðeins um það, sem
viðkemur almennu hús- og ,,hótel“haldi í skip-
unum.
En hin ástæðan, sem ég ætla að tilgreina
hér, er leiðinlegur blettur á siglingamálum okk-
ar, en þar á ég við áðbúnað þann, sem þjón-
ustufólkið er látið búa við. Ég veit, að allt mun
vera fagfræðilega mælt og reiknað út, en ég
geri aðeins lítið úr vissri þumlungatölu, sem
manninum er ætlað til þess að búa í, og ein-
hverjum ákveðnum kubiksentimetra fjölda af
frísku andrúmslofti, sem honum er ætlað að lifa
af. Ég held því fram, og styð migþarviðalmenn-
ar mannúðlegar og sjálfsagðar kröfur, sem
nauðsynlegt er að framfylgt sé, til þess að
maðurinn geti notið sín, að aðbúnaður sá, er
þjónustufólkið hefir við að búa, sé í svo miklu
vafa ásigkomulagi, að ekki sé með öllu rétt-
mætt að gera hinar ströngustu kröfur til þess.
Eða finnst mönnum það nokkuð óeðlilegt, þótt
ég kynni að vera illa fyrirkallaður við árdegis-
Verðinn miðskips, eftir að ég hefi legið aftur á
rétt yfir skrúfunni, við f jórða mann, í loftlausri
og dimmri smákompu?