Sjómannadagsblaðið - 04.06.1939, Blaðsíða 74

30
S JÓMANN AD AGSBLAÐIÐ
Nei, sannleikurinn er sá, að þegar skipin hafa
verið innréttuð, þá hefir þjónustufólkinu verið
ætlað alltof lítið rúm til umráða. Það verður
að borða hér og hvar, standandi með matinn
í höndunum, því að matstofa finnst engin fyrir
það. Það lítur helzt út fyrir, að þegar einhverjir
afgangar hafa orðið, þá hafi einhverju af þjón-
ustufólkinu verið holað þar niður. Því er svo
að segja dreift um allt skipið. En þetta er afar
óþægilegt fyrir það. Vistarverur þess ættu að
vera sem mest saman. Það ætti að hafa til um-
ráða snyrtirúm og matstofu. Þjónustufólk þarf
einmitt að vera snyrtilegt og vel hreint, en það
er erfitt að snyrta sig í klefunum aftur á, þar
sem þrír og fjórir menn búa, — og einn getur
aðeins rakað sig í senn, hinir verða helzt að
fara út á meðan eða skríða upp í ,,kojurnar“.
Ég vil benda á eitt atriði hér, sem ég byggi
á eigin reynslu og einnig nokkurra manna, sem
ég veit, að eru réttsýnir og drengir góðir. —
Það er svo með marga farþega, og þó einkum
Englendinga, að þeir hafa haft hina mestu
samúð með þjónustufólkinu, einkum ef þeir hafa
komið um skipið allt og kynnzt lífi og gleði bak
við tjöldin. — Þeirra augu eru oft glögg. Þeir
hafa einnig látið óskipta aðdáun sína í ljós.
— Það virðist óþarft að skýra þessi fyrirbrigði
nánar.
Ég vildi með þessum sundurlausu hugsunum
mínum benda mönnum á, að hér er mál, sem
miklu skiptir. Ég vildi benda mönnum á það
mikla ósamræmi, sem mér virðist vera í svo
mörgu, sem viðkemur hinum litlu skipum þjóð-
arinnar. Og ég tel, að lengur sé ekki hægt að
gera þjónustufólkið ábyrgt fyrir þeim orðrómi,
sem á því hvílir. Ég tel það ekki samrýmast
vorum tímum, að gera sífellt vaxandi kröfur
til þess, án þess að láta því nokkuð verulegt í
té á móti.
Ég þekki svo marga vinnuveitendur, sem
hafa þá réttu skoðun, að fyrsta skilyrðið til
þess að ná sem hagkvæmustum og beztum af-
köstum vinnuþiggjandans, sé að gera hann
ánægðan, veita honum öll þau réttindi, sem
velkomin og sjálfsögð eru, þau réttindi er hon-
um ber. En það verður ekki sagt um þessi mál,
því að allur aðbúnaður og öll réttindaafstaða
þjónustufólksins á hinum íslenzku farþegaskip-
um er í alvarlegu vafaástandi.
Ég geri ráð fyrir því, að hér séu menn, sem
muni halda því fram, að þjónustufólkið hafi
sjálft skapað það ástand, er nú ríkir, og jafn-
vel að það verðskuldi ekki annað né betra en
það, sem nú er, tökum t. d. vankunnáttu, kæru-
leysis og óreglu, þá er ég mjög fús til þess að
ræða það. En það er bæði langt mál og alvar-
legt, og verður ekki kastað til þess höndunum.
En að svo stöddu vil ég segja það, að komi til
þeirra mála, þá ætla ég fyrir fram að segja
fyrir endalokin: að þau munu verða þjónustu-
fólkinu skýlaus og klár til hagnaðar.
Sig. B. Gröndal.
Nokkrar vísur frá skútutímanum.
Eyrarbakka bugtin staka,
banka þinn nú kveðjum vér,
nú skal herjans Húllið taka,
höldum strikið rétt, sem ber.
Sterkar voðir heisum hátt,
herðir Kári jötunmátt.
Milly yfir æginn strýkur,
inn á höfn til Reykjavíkur.
Nú kveðjum vér Eyrabakkabugt,
sem björgina’ oss gefið hefur
og brunum af stað með brotna lugt,
á Bankanum er hann tregur,
en hvað á að fara eða halda hvert,
því Húllið er allra vegur.
Hamaðist Guðni hlés á gand,
hræddur stóð á dekki.
Kristján, farðu að koma í land,
krakan fattar ekki.
Lætin eru ljót í þér,
löngum vizku hraður,
aftur karlinn Kristján tér
kaffið drekk ég maður.