Alþýðublaðið - 31.05.1923, Side 3

ALS»tBö* LABI&
J
sé talað ura hinnar alira brýnustu
til þess, að hægt sé að draga fram
iífið, En það hefir nú oft viljað
verða svo, iafnvel þegar bezt hefir
iátið í ári, að gœðin hafa komið
æði misiafniega niður. Hópur
þeirra, er einhverra hluta vegna
hafa orðið út undan, hefir jafnvel
þá verið tiltölulega fjölmennur,
hvað þá, þegar árferðið er svo,
að þröngt er fyrir dyrura hjá öllum
almenningi.
Guð hefir látið blessaða sólina,
»sem elskar ait,< draga mjög úr
erfiðleikunum á þessum veðursæla
vetri.
En það ber að segja söguna eða
þann hluta hennar, sem unt er að
segja, með sem fæstum orðum í
þessu sambandi, svo að sannleik-
anum sé sem bezt fullnægt. Og
aá kafli hennar, sem snertir þetta
fiiál einkanlega, er þá á þann veg,
að þrátt fyrir alt blessað góðviðrið
,var ástandið þannig, að Samvei jinn
hefir sjaldan haft meira verkefni
en einmitt nú. Alls 'staðar eru
munaðarleysingjar, einstæðingar og
olnbogabörn, og þaÖ þarf ekki að
bera svo mikið út af með heilsu
og atvinnu til þess að þeir verði
Konur!
Muníð eitír að biðja
um Smára sm|öi>líkið.
i)æmið sjálfar nm gæðin.
Kanpendur blaðsins, sem hafa
bústaðaskifti, tiikynni afgreiðsl-
unni. Einnig þeir, sem verða
fyrir vanskilum.
tilfinnanlega illa. úti. Þetta tvent,
hinn mikli atvinnuskortur og hii ðu-
leyBÍ um að gæta fengins fjár, á
nreðan einhvers vai að gæta, er
það, sem mest stuðlar að yflrstand-
andi örðugleikum, en rætur þeirra
standa auðsæilega djúpt, svo að
nokkur bið getur oiðið á fullum
bata. En á meðan hann er vænt-
Muniö,
að Mjóikurfélag Reykjavíkur sendir
yður daglega heim mjólk, rjóma,
skyr og smjör, yður að kostnað-
arlausu. — Pantið í síma 1387.
Gúmmflím,
sem sérstaklega er til báið
til víðgerðar á gúmmí-
stígvélum, tœst í
Fálkanum.
anlegur og ókominn, heflr Sam-
verjastarfsemin og öll líknarstarf-'
semi yflrleitt sett sér það mark-
mið að vinna að því að fremsta
megni að draga úr bágindum
þeirra, sem þyngsta hafa byrðina
að bera. Hjálp sú, sem með þeBsu
móti er unt að láta í té, er að vísu
mjög takmörkuð og ófullkomin, en
Edgar Rica Burroughs: Dý«* Tarzans.
í þrjá daga hélt báturinn .áfram lengra og lengra
upp eftir Ugambiánni, sem lítt er rannsökuð- Frír
hermennirnir struliu á leiðinni, en þar eð sumii-
aparnir voru búnir að læra að róa, sá Tárzan ekki
éftir þeim.
Hann hefði getað ferðast miklu hraðar á landi,
en hann hélt að dýrin mundu kann ske ráfa frá
honum á landi, svo hann .hélt þeim eins mikið og
hann gat í bátnum. Tvisvar á dag lentu þeir til
þess að veiða og éta, og á næturnar sváfu þeir á
landi eða á einhverri eynni í ánni.
Svertingjarnir fiýðu þá í hópum, svo öll þorp á
leið þeirra voru mannlaus. Tarzan vildi um fram
alt hitta svertingja, er bygðu ávbakkann, en hingað
til hafði það ekki tekist.
Loksins ákvað hann að fara sjálfur á land, en
láta hina halda áfram á bátnum. Hann sagði Mu-
gatnbi, hvað hann hefði í hyggju, og sagði Akút
að hlýða skipunum svertingjans.
„Ég kem til ykkar eftir fáa daga,“ sagbi hann.
„Ég fer á undan til þess að vita, hvab orðið er af
hinum mjög vonda manni, sem ég leita að.“
Næst þegar þeir lentu, fór Tarzan í land og
hvarf brátt sjónum félaga sinna.
Fyrstu þorpin, sem hann kom í, voru mannlaus,
og sýndi það, að fregnin um komu hans var langt
á undan honum, En um kvöldib r*kst haun á kofa-
þyrpingu umgirta óvönduðum skiðgarði; innan garðs
sá hanu um tvö hundruð svertingja.
IConurnar voru að tilreiða kvöldverð, er Tarzan
apabróðir leit þær úr háu tró, sem slútti inn yflr
skíðgarðinn.
Apamaðurinn braut heilann um, hvernig hann
ætti að komast í kynni við menn þessa án þess
að hræða þá eða vekja bardagahug þeirra. Hann
langaði ekki til þess að berjast, þyí nú var erindi
hans þýðinganneira en það að ráðast til bardaga
við sérhvern flokk, er hann rakst á.
Loksius datt honum ráð í hug, og er hann sá,
að hann mundi vel bulinn í trénu, rak hann um
stund upp urrhljóð pardusdýrs Allir litu þegar upp
í tréð.
Dimt var, og gátu þeir ekkert séð. Þegar hann
hafði vakið athygli á sér, rak hann upp öskur þess
dýis, er hann hermdi eftir; jafnskjótt rendi hann
sér hratt, en hljóðlega, til jarðar og hljóp sera
fætur toguðu ab skiðgíuðshliðinu.
Hann barði á grindurnar og kallaði til svertingj-
anna á þeirra eigin máli, að hann væri vinur, sem
bæði gistingar um nóttina.
Tarzan þekti skapgerð svertingjánna. Hann vissi,
að öskur Shítu í trénu yfir höfðum þeirra mundi
skjóta þeim skelk í bringu, og ekki mundi hug-
rekkið vaxa, þegar barið væri að dyrum svo siðla.
Hann varð ekki hissa á. því, að þeir svöruðu
honum engu, því að svertingjar óttast allan há-
vaða, er kemur úr myrkrinu fyrir utan skíðgarð
þeirra, og þýða hunn sem óp illra anda eða ein-
hverra andavera, Tarzan hélt samt áfiam að kalla,