Sjómannadagsblaðið - 03.06.1951, Blaðsíða 24

í röðum sjómanna á Sjómannadaginn.
anna enda, eins og það gerir alla þá, sem undir
törfamátt þess komast í æsku; sjómannsblóð rann
einnig í æðum hans, hann hafði sjálfur fengist við
sjómennsku all lengi framan af árum, og haft
mikið saman við sjómenn að sælda alla ævi. Þegar
alls þessa er gætt, sætir það lítilli furðu, að það
varð hið góða hlutskipti hans að yrkja hið hreim-
mikla og myndauðuga verðlaunakvæði „Hrafn-
istumenn “, sem að verðugu er orðið þjóðsöngur
íslenzkra sjómanna, og því algerlega óþarft, og
væri í rauninni móðgun, að fara að vitna til þess
hér.
í hinum frábærlega snjöllu og tilþrifamiklu
Rímum af Oddi sterka lýsir Örn, á bragðmiklu
máli og svo rauntrútt ,að hvergi geigar ör frá
marki, sjómennsku Odds og sæförum. Á sú kröft-
uga og raunsanna lýsing sér fáa jafna í íslenzkum
skáldskap.
Hvergi hefur Örn þó reist íslenzkri sjómanna-
stétt óbrotgjarnari bautastein í ljóðum sínum held-
ur en í hinu stórbrotna og snilldarlega kvæði,
„Stjáni blái“, er segir sögu særoksins og veðurbar-
ins fullhuga og lýsir síðustu siglingu hans. Verður
hann í höndum hins glöggskyggna og orðhaga
skálds ógleymanlegur persónugervingur hreysti
og hetjuskapar þess fjölmenna hóps Islendinga,
sem sækja gull í greipar Ægis konungs og hræðast
eigi, þótt hörð verði fangbrögðin við hann. Vafa-
laust er kvæði þetta lesendum þessa blaðs í fersku
minni, enda nýtur það sýn þá fyrst til fullnustu,
að það sé lesið í heild sinni. En allt er það, eins
og ég hefi sagt á öðrum stað, með sama meistara-
brag að orðalagi, hrynjandi, sem minnir á brimið
og sormhvin, ágætlega samræmt frá byrjun til
loka. Þannig yrkja þeir einir, sem rík ljóðgáfa
hefir verið lögð í brjóst og á tungu.
Eigi er það heldur nein tilviljun, að Örn orti
svo margt og af svo mikilli snilld um íslenzka sjó-
menn, baráttu þeirra og lífskjör, og grundvallandi
hlutverk þeirra í þjóðlífinu. Þeir áttu hug hans
allan, og sama máli gegndi um aðrar hinar vinn-
andi stéttir, samúð hans náði í jafn ríkum mæli
til þeirra.
„Hann elskar fólkið, trúir á það og treystir því.
Ást hans á alþýðunni, samúð hans með hinu vinn-
andi fólki er víða að finna í ljóðum hans“, segir
Stefán Júlíusson yfirkennari réttilega í hinni
prýðilegu grein sinni um skáldskap Arnar Arnar-
4 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ