Barnabók Unga Íslands - 01.01.1906, Blaðsíða 26

IIARNAHOK
an blöðin og lokaði höfðinu og sofnaði; en
mig hefur dreymt i alla nótt ljósið og sólar-
ylinn; telðu mig nú ekki, meðan sólin er á
lofti; en jeg má ekki hugsa til kvöldsins —
saml langar mig lil að lifa, svo jeg geti horg-
að þjer«. Flugan hrosti við og flaug lengra
ofan á völlinn.
Nú leið lengi og þau heilsuðust á hverj-
um morgni, þegar ílugan fór út. Fífillinn
eltist Iljótt, og var loksins orðinn að grá-
hærðri hiðukollu og meir enn fullsaddur á
lífmu, en saml sem áður sagði liann allt af
sig langaði til að lifa, til að geta horgað
flugunni, og stóð nú á því f'astara en fætin-
um, að hann skyldi gera það, áður en
hann skildi við; en flugan gerði ekki nema
liló að honum og kallaði hann örverpi og
hiðukollu, og ráðlagði honum að leggjast út
afogdeyja. »Hafðu þolinmæði, heillin góð;«
sagði fífillinn; »þakklátsemin heldur mjer við ;
þóll jeg sje köld og grá biðukolla, og sólin
gleðji mig ekki meir, og forsælan og myrkrið
hræði mig ekki, af því jeg er tilfinningarlaus,
þá langar mig samt til að lifa; og nú vaki
jeg hæði dag og nótt og sofna aldrei dúr, og
er allt af að liugsa um þetta sama. »Vertu
sæl, biðukolla!« sagði ílugan. »Vertu sæl,
flnga mín góð! og sólin hlessuð vermi þig!«