Barnabók Unga Íslands - 01.01.1906, Blaðsíða 36

36
HAHNÁBÓK
þótt á leiðinni sje þjótandi skógar, breiðir firðir
og háar heiðar. Þetta allt: járnbrautir, ritsíma og
talsíma og allt annað höfum vjer fengið fyrir þá
sök, að til voru forvitnir menn. Og eitt skulum
vjer muna, þótt vjer verðum eigi náttúrufræðingar
eða fáum neina konungsdóttur: Sá kemst að lok-
um lengst og hefur fljótasta ferð, sem gefur sjer
tíma til að staldra viö og hugsa um leiðina.
H»lakkari.nn og korlingin.
Eitt sinn var Ilakkari einn á ferðinni langt
norður í skógum. Par var svo langt á milli bæja,
að lítil von var til húsaskjóls um nóttina. En þá
kom hann allt í einu auga á ljós millum trjánna.
Var þar kot nokkurt og logaði þar eldur á arni.
Hann hugði gott til glóðarinnar að verma sig þar
og fá eitthvað í svanginn. Ilann brauzt því fram
að kotinu. f*ar hitti hann kerlingu. »Sæl og
blessuð«, sagði förumaðurinn. »Sæll vertu«, sagði
kerlingin. »Hvar á maðurinn heima?« »Austan
við mána og sunnan við sól«, sagði flakkarinn.
»Nú ætla jeg að halda heim á leið aftur, því að
nú hef jeg farið um allan heim, nema sveitina
hjerna«, sagði hann. »þú ert svei mjer víðförull«,
sagði kerlingin. »En hvað er þjer á höndum?«
Hann sagðist ætla að biðjast gistingar. »Átti jeg