Barnabók Unga Íslands - 01.01.1906, Blaðsíða 40

40
BARNABÓK
vita það, því að liann hafðí verið i vist hjá mat-
reiðslumanni konungsins, eftir því, sem honum
sagðist.
»Ekki nema það þó! að bjóða sjálfum konung-
inum að hragða!« sagði kerlingin og sló á Iærið;
henni óaði við, hvað flakkarinn var fínn. »En
aldrei allt það fæst, sem er oss skapi næst«, sagði
flakkarinn.
Já, en hún átti eitthvað af grjónum, kerling-
in og hún sagðist ekki heldur vera alveg mjólkur-
laus, því að hezta kýrin hennar var nýborin— og
svo fór hún og sótti hvorttveggja. Flakkarinn
tekur að hræra, og kerlingin að glápa, ýmist á
hann eða ofan í pottinn.
I þessum svifum tók flakkarinn naglann upp
úr. »Nú er fullsoðið og nú skulum við horða
almennilega«, sagði hann. »En kongurinn og
drottningin eru nú vön að fá sjereitteða tvö staup
af brennivini og eina sneið af smurðu brauði með
svona súpu. Auk þess hafa þau dúk á borðinu,
þegar þau matasl«, sagði hann. »En aldrei allt
það fæst, sem er oss skapi næst«.
En nú var kerlingin orðin stórlát og fín líka,
og ef það vantaði ekki annað til þess að vera al-
veg eins og konungurinn. þá fannst lienni, það gæti
verið gaman að hafa konungasiði rjett einu sinni og
leika kong og drottningu við flakkarann. Hún
noiður í skápinn í einu hendings kasti, kom svo
með brennivinsflösku, staup, smjör og ost, kálf-
steik og hangikjöt, svo að þetta varð prýðileg
veizla á endanum. Aldrei hafði kerlingin átt svo
goll alla sína daga, og aldrei liafði hún brngðað
slíka súpu — og það af einum nagla. En þau átu