Sjómannadagsblaðið - 03.06.1963, Blaðsíða 32

Medusu, en frásagnir eru margar og
samhljóða. Þegar skipið tók fyrst
niðri, tóku sjómennirnir að elta
Richefort og vildu kasta honum fyr-
ir hákarlana. Yfir menn gerðust upp-
stökkir, einn þeirra sló Carolinu
Picard. Þá hélt faðir hennar ræðu-
stúf yfir skipverjum og benti þeim
á hverjir raunverulega væru sekir
um strandið.
í þrjá daga héldu allir til í hinu
strandaða skipi. A þeim tíma hefði
vissulega átt að vera hægt að gera
skynsamlegar ráðstafanir um björg-
un. I staðinn fyrir það var rifizt,
slegizt og drukkið, óöld magnaðist.
Stormur skall á. Hið stóra stýri losn-
aði að nokkru leyti og skelltist síðan
fram og til baka, þar til það gróf sig
inn í hinn sterka byrðing fyrir neðan
sjólínu og sat þar fast, smátt og smátt
fór skipið að brotna.
Undirbúningsráðstafanir Le Cau-
mareys til þess að láta yfirgefa skipið
voru met í stjórnleysi. Schmaltz
landstjóra og öðrum þeim, sem gátu
rutt sér til rúms, voru fengin völd
yfir hinum sex björgunarbátum. •—
Þeir gátu tekið samtals 250 menn.
Schmaltz gætti þess, að bátur hans
fengi yfrið nóg af vistum, en útbún-
aður hina bátanna var mjög lélegur.
Le Chaumareys læddist frá borði,
með lagskonu sína og valdar vínteg-
undir. Hneykslanlega fáir menn voru
í hinum þægilega útbúna báti land-
stjórans, en sjómenn, sem syntu að
honum og reyndu að komast upp í
hann, voru reknir burtu með brugðn-
um nverðum.
Ekkert rúm fékkst fyrir f jölskyldu
Picards í bátunum, hún var skilin
eftir um borð í hinu sökkvandi skipi.
En hinn úrræðagóði lögfræðingur
þreif þá tinnubyssu og hótaði að
skjóta hvem einasta mann í bátn-
um, sem næstur var skipinu, ef hon-
um og fólki hans yrði ekki veitt við-
taka. „Sjómennirnir nöldruðu, en
þorðu ekki að standa á móti,“ skrif-
aði ungfrú Picard, „og tóku við allri
okkar fjölskyldu. I henni voru fjög-
ur börn, stjúpmóðir okkar, frænka
mín, Carolina systir mín, faðir minn
og ég.“
Að lokinni hleðslu bátanna vant-
aði báta fyrir 163 menn og hina lífs-
reyndu herkonu. Örlög þeirra sneru
sögu Medusu, er hingað til hafði ver-
ið saga flónsku og slysa, í sögu ó-
trúlegra skelfinga.
Ákveðið hafði verið að gera fleka,
nægilega stóran til þess að rúma vist-
ir og þá farþega, sem ekki kæmust
í bátana, síðan átti að draga hann
til lands, um það bil 50 mílna vega-
lengd. Flekinn var gerður úr mast-
ursstöngum, rám og plönkum og
bundinn saman með köðlum. Þegar
hann var fullgerður, var hann tæp-
ast hæfur til ferðarinnar. Hann var
um 65 fet á lengd og 23 fet á breidd.
Lesandinn gæti því álitið stærðina
næga, en hvorki fram- né afturhluti
flekans gátu fleytt neinum veruleg-
um þunga. Þegar 147 manns höfðu
hrúgast á flekann, hafði hann sigið
þrjú fet niður fyrir yfirborð sjávar
undan þunganum, dýpra seig hann
ekki, 17 drukknir farþegar og skip-
varjar voru skildir eftir vegalausir
í hinu strandaða skipi.
Ætlunin var að bátarnir drægju
hinn klunnalega fleka, hlaðinn 147
mönnum, sem stóðu uppréttir í 3ja
feta sjó. Dráttartaugin slitnaði þó
von bráðar af einhverri ástæðu. —
Þegar svo var komið, daufheyrðust
landstjórinn og Le Chaumareys al-
gerlega við öllum bænum fólksins
um frekari aðstoð og héldu hinum
þægilega útbúnu bátum sínum heil-
um til hafnar í St. Louis.
Flekinn var nú í rúmsjó, kaðla-
laus, kortalaus, sjóakkeri var ekkert
og vistir engar nema smávegis af
sjóblautu kexi, lítið eitt var til af
drykkjarvatni og einn kompás, sem
tapaðist í sjóinn fljótlega. Nokkrir
kaggar fyrirfundust þó af víni.
Fyrstu nóttina drukknuðu 20
menn og flekinn lyfti sér betur. —
Næstu nótt komust nokkir hermenn
að þeirri niðurstöðu, að ef þeir ættu
að deyja, þá gætu þeir alveg eins
dáið hamingjusamir. Þeir brutu því
upp vínkagga og urðu hræðilega
drukknir. Er svo var komið, gerðu
þeir uppreisn. Þetta hlýtur að hafa
verið ein viðbjóðslegasta viðureign,
sem um getur. Örfáir, ódrukknir
menn standandi hnédjúpt í sjó í bar-
daga við grúa ölóðra uppreisnar-
seggja.
Meðan á bardaganum stóð var
konunni, sem tekið hafði þátt í
styrjöldum Napoleons, fleygt í sjó-
inn. Correard vélfræðingur stakk
sér í sjóinn og bjargaði henni. Þegar
hann hafði komið henni fyrir upp
við tunnu, sagði hún: „Eg er mjög
nytsöm kona, ég hef tekið þátt í mikl-
um og dýrðlegum styrjöldum.“
í hildarleiknum um nóttina létu
að minnsta kosti 60 menn lífið. Þeg-
ar komið var fram yfir hádegi
voru margir hinna 67, sem á lífi
voru, orðnir óðir af þorsta og hungri,
eftir að hafa reynt að éta leðurbelti,
sem sverð þeirra héngu við, réðust
þeir að dauðum manni, sem lá á milli
trédrumba á flekanum. Um þetta
skrifaði einn þeirra, sem af komst
af flekanum á þessa leið:
„Oss hryllir við að segja frá því,
sem vér gerðum. Vér missum penn-
ann úr hendi vorri, dauðans kuldi
fer um alla vora limi og hárin rísa
á höfði voru.“
Eftir fyrsta áfallið varð mannátið
að vana.
Á fjórða degi voru aðeins 48 manns
eftir lifandi á flekanum. Þá um nótt-
ina brauzt út önnur uppreisn, ítalsk-
ir, spænskir og afríkanskir hermenn
réðust á yfirmenn úr flotanum. Átján
létu lífið í þeirri orrahríð, margir
særðust. Aftur var herkonunni fleygt
í sjóinn og aftur var henni bjargað
af yfirmönnunum.
Á sjöunda degi voru aðeins 27
menn lifandi á flekanum. Vínbirgð-
irnar voru nú kannaðar og síðan
komizt að þeirri niðurstöðu með
köldu blóði, að ekki fleiri en 15
menn gætu komizt af. Nefnd var
stofnuð til þess að skoða sár allra,
sem lifandi voru á flekanum, og til
þess að ákveða, hverjum skyldi kast-
að fyrir borð, 12 þeirra, sem verst
voru særðir, var kastað fyrir há-
karlana, þeirra á meðal var herkon-
an.
Þegar flekinn var laus við mestan
hluta þungans, sem á honum hafði
hvílt, flaut hann vel á sjónum, og
hinir 15 menn, sem á honum voru
lifandi, bárust með honum um sjó-
inn, hvern kvaladaginn eftir annan.
Þeir fundu nokkra hvítlauka, sítrón-
ur og eitthvað af tannsápu hingað og
þangað á flekanum. Stundum náðu
þeir í flugfisk, sem þeir blönduðu
saman við mannakjöt til að bragð-
bæta það. Á þennan hátt lifðu þeir
í 13 daga, en voru þá teknir um borð
1 8 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ