Sjómannadagsblaðið - 01.06.1975, Blaðsíða 25

stund. Leit ég nú frameftir skipinu
og sá ég þá, að kviknað hafði í
þilfarsplönkunum á hvalbaksdekk-
inu, svo það hlaut að hafa komið
skot á skipið þar.
Stýrimaðurinn kom aftur upp að
vörmu spori og sagði hann mér að
koma og stýra skipinu frá neðri
brúnni, því þar væri minni hætta.
Fluttum við okkur niður og fór
hann á undan, en ég á eftir.
Þegar við komum niður, sá ég að
búið var að draga úr hraða skipsins
og vélsíminn sýndi „hálfa ferð„.
Þar var fyrir Ásmundur skip-
stjóri og hann og stýrimaðurinn
ræddu um það sín á milli, hvort
þetta væri kafbáta- eða flugvélar-
árás, en ekkert sást fyrir myrkri. I
sama mund og ég lagði höndina
á stýrið, varð mér litið á vélsímann
og sá ég þá að búið var að hringja á
,,stop“. Við höfðum numið staðar.
Um leið heyrðist gífurlegur hávaði
og ég fann að ég varð fyrir skoti í
handlegg, herðablað og í síðuna.
Skipstjórinn hefur einnig orðið var
við þetta og kom til mín og ég sagði
honum að ég væri særður. Fór ég
nú úr brúnni, og dróst með veikum
burðum aftur í klefa, sem var fyrir
aftan skorsteininn á vélarreis-
inni, en þar bjó ég ásamt
Guðjóni Jónssyni, sem var II. stýri-
maður á skipinu. Var Guðjón þar
fyrir í klefanum, ásamt Runólfi
Sigurðssyni, skrifstofustjóra, en
Runólfur var farþegi með skipinu
þessa ferð.
Þeim félögum varð í fyrstu hvert
við, er ég snaraðist inn úr dyrun-
um, en erindi mitt var fyrst og
fremst það að fara úr lágum skóm
og í sjóstígvél, því mér var það
ljóst, að til ýmissra tíðinda gat
dregið.
Reynt að setja út
björgunarbáta.
Skömmu eftir að ég kom í klef-
ann fór Runólfur út og sá ég hann
ekki aftur. Guðjón varð eftir hjá
mér. Ég settist á bekkinn og fór að
klæða mig í stígvélin. Skipið var
undir látlausri skothríð meðan á
þessu stóð.
Ég var kominn úr skónum, þegar
ég varð þess var, að Guðjón hneig
niður við fætur mér, gegnumskot-
inn að því er virtist og var annað-
hvort meðvitundarlaus, eða dáinn.
Ég sá nú útum dyrnar, að þrír
skipsfélagar mínir voru komnir upp
á bátadekkið og voru að leysa
stjórnborðslífbátinn til þess að setja
hann í sjóinn. Flýtti ég mér nú í
stígvélin til þess að geta farið þeim
til hjálpar, en í þann mund er ég
var tilbúinn til að fara á þilfar, þá
varð mér litið út, sá ég þá mér til
skelfingar, að þeir lágu allir á grúfu
í blóði sínu á bátadekkinu. Virtust
þeir allir látnir. Þetta voru þeir
Hávarður Jónsson, Þorsteinn
Karlsson og Árelíus Guðmundsson.
Mér varð samstundis ljóst, að
ekki var einasta verið að reyna að
sökkva skipinu, með skothríðinni,
heldur virtist sem skytturnar úti í
myrkrinu væru einnig að reyna að
skjóta allt kvikt, mennina, ef til
þeirra sást. Hikaði ég því við að
fara úr klefanum. Rétt í þessu kom
líka kúlnagusa yfir skipið og fóru
tvær kúlur gegnum klefann, sitt
hvoru megin við mig, en ég slapp
ósár frá, nema ég hruflaðist lítillega
í andliti og á hvirfli.
Um þetta leyti gekk skothríðin
látlaust yfir skipið og reykjarstybbu
lagði frá eldum, sem kviknað
höfðu.
Ég hugsaði nú mitt ráð, hvar
helst myndi að leita skjóls og það
varð úr að ég fikraði mig aftur eftir
skipinu og leitaði ég nú skjóls við
björgunarfleka, sem var aftast á
skipinu, eins og á mörgum skipum
í stríðinu.
Leitað skjóls
í kúlnaregni.
Á leiðinni aftur eftir varð ég var
við Jón Lárusson, matsvein og
skiptumst við á nokkrum orðum.
Þegar ég kom að flekanum, var þar
fyrir Óskar Vigfússon, kyndari og
sagði hann mér að hann væri særð-
ur. Var hann samt rólegur og
æðrulaus.
Nú fyrst sá ég óvinina, kafbátinn
þar sem hann moggaði í sjóskorp-
unni skammt frá skipinu. Var hanr.
aftur út á bakborða.
Viðbrögð okkar voru þau, að
reyna að halda okkur í skjóli við
flekann, vera þeim megin við flek-
ann, sem kafbáturinn var ekki.
Skothríðin hélt áfram, látlaust
og dundi á skipinu bakborðsmegin.
Varð það úr, að við fluttum okkur
yfir í stjórnborðsbátinn, sem enn
hékk í davíðunum. Höfðum við
hugsað okkur að reyna að fíra hon-
um í sjóinn. Var Óskar við aftari
falinn, en ég í miðjum báti á leið
frameftir honum, þegar ég sé að
Óskar er kominn aftur inn á báta-
þilfarið. Dró ég þá ályktun, að
kafbáturinn væri nú að koma á
stjórnborða. Kastaði ég mér því
niður í aftasta rúm bátsins, en um
leið og ég skall niður, var aftari
falurinn (talía sem hélt bátnum
upp að aftan) skotinn sundur, —
sagaður sundur af vélbyssuregni og
lífbáturinn féll í sjóinn, þ.e. aftur-
endi hans en stefnið hékk áfram í
fremri davíðunni.
Ég féll auðvitað í sjóinn með
skutnum, en náði taki á öldu-
stokknum og fikraði ég mig nú upp
eftir lífbátnum, þar til ég náði í
lunninguna á skipinu og ég velti
mér um borð í það aftur. Gekk nú
skothríðin látlaust yfir skipið
stjórnborðsmegin, ofandekks.
Nú voru góð ráð dýr. Kafbátur-
inn skammt undan á stjórnborða
og ég staddur stjórnborðsmegin
óvarinn að mestu í kúlnaregninu.
Ég hugleiddi nú að leita skjóls.
Helst virtist það vera að finna í
grútarhúsinu, sem var þarna rétt
við og stóð opið, en svo stóð kúlna-
regnið gegnum það líka og þá lagð-
ist ég niður á þilfarið og þar lá ég
uns ég taldi að kafbáturinn hefði
flutt sig yfir á bakborða. Fikraði ég
mig þá aftureftir og leitaði ég þá
aftur skjóls við björgunarflekann
aftast á skipinu.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 15