Sjómannadagsblaðið - 01.06.1975, Blaðsíða 29

pallur. Hann var æði djúpur í
sjónum.
Það kom nú í ljós að ekki var allt
með felldu. Hann hafði orðið fyrir
skothríð og hallaðist mikið þegar
sjórinn náði að fylla tunnurnar,
sem láku. Við settumst því allir
þrír á hann þar sem hann var
hæstur, en ekki var það samt nóg
til að rétta hann við.
I ílekanum var matarkassi og
vatnstankur. Matarkassinn var
sundurskotinn, svo vistir voru af
skornum skammti og við höfðum
ekkert til að leita skjóls í, nema
teppið, sem ég hafði gripið í þann
mund er skipið sökk undan okkur
og segldúkbleðill, sem verið hafði
á ílekanum.
Ég var særður og undarlegur
doði var í líkamanum, en ég sinnti
því ekki. Annað var með Sigurð,
hann var mikið særður á hægra
fæti. Ég tók því lestarborð, sem
þarna var og lagði það yfir opið,
sem var á flekanum miðjum og
lagði særða fótinn þar upp á og leið
honum þá betur.
Við fórum strax að svipast um
eftir skipaferðum, en sáum ekkert
skip. Varð það úr, að við ákváðum
að reyna að búa um okkur á flekan-
um eins og ungar í hreiðri. Yfir
okkur hvelfdist stjörnunótt.
Á reki.
Beðnir fyrir kveðju.
Nóttin leið með þessum hætti.
Við kúrðum á flekanum, hálfvegis
vakandi og hálfvegis sofandi. I aft-
ureldingu reis ég á fætur og fór að
skima í allar áttir. En það var
ekkert að sjá, nema spýtnabrak,
sem fylgdi okkur á rekinu. Hinir
voru líka vakandi. Óskar var nú
mjög þjáður og fór að hafa orð á
því að hann væri svangur og þyrst-
ur. Ég bað hann að drekka ekki
mikið vatn, því það myndi ekki
aðeins sefa þorsta hans, heldur
myndi það líka kæla hann. Tók
hann dunkinn og bar að vörum sér
og drakk. Hann sagði að vatnið
væri óskemmt. Síðan lét hann
dunkinn á sinn stað. Við Sigurður
drukkum ekki af vatninu.
Er Óskar hafði drukkið vatnið,
hafði hann orð á því að hann væri
svangur. Hjálpaði Sigurður honum
til þess að opna matarkassann og
þar voru þrjár dósir af niðursoðnu
kjöti og ein af niðursoðinni mjólk.
Kjötið var ónýtt. Matarkassinn var
sundur skotinn og sjór hafði komist
í kjötið, en mjólkin var óskemmd.
Þessi dagur leið, viðburðasnauð-
ur og grár. Viðræður okkar í milli
voru fremur stopular, en við hugs-
uðum þeim mun meira að ég hygg.
Þó ræddum við stöðuna öðru
hverju, veðrið og útlitið. Vindátt-
ina reiknuðum við frá sólinni. Við
áttum í rauninni talsverða von um
björgun, svo lengi, sem við værum
á reki á fjölfarinni siglingaleið.
Að áliðnum degi hafði Óskar orð
á því að nú myndi að einu draga
hjá sér. Hann bað okkur, ef okkur
yrði lífs auðið, að skila kveðju til
konu sinnar og barna, bað okkur
um að segja þeim að hann hefði
gert það sem hann gat til þess að
komast heim. Þessa bæn, eða ósk
bar hann fram rólegur og æðru-
laust.
Við tókum það auðvitað að okk-
ur, en hætt er við að í ritaðri grein,
áratugum síðar, þá komist áhrif
þessarar stundar naumast til skila.
Þessi fáu augnablik munu aldrei
líða mér úr minni.
Leið nú dagur að kveldi.
Skipaferðir við flekann.
Snemma um morguninn höfðum
við séð bát er við töldum vera
línuveiðara. Hann fór langt frá
okkur og álitum við að hann gæti
naumast séð til okkar vegna þess að
við höfðum ekkert til merkjagjafar
annað en kústskaft og segldúk.
Hann hvarf lika sjónum okkar í
fjarska.
Nú fór í hönd önnur nótt.
Dapurlegt rökkur seig yfir hafið og
það byrjaði að kólna. Við tókum
því segldúkinn og teppið og breidd-
um yfir okkur. Við sátum þétt
saman hlið við hlið eins og áður og
reyndum að halda á okkur hita.
Við reyndum að sofa þannig, en
um svefn var naumast að ræða, við
aðeins dottuðum, vissi ég oftast af
mér. Þó munum við eitthvað hafa
blundað.
Fyrri part nætur, reis Óskar fél-
agi okkar upp, fékk sér að drekka
úr kútnum, sem við höfðum hjá
okkur, en síðan hné hann útaf,
örendur. Yfir ásjónu hans var frið-
ur, því nú var hann horfinn burt
frá stríði og þjáningum.
Við hreyfðum ekkert við félaga
okkar, þar sem hann lá á flekanum.
Engin orð voru heldur sögð. Við
tókum aðeins teppið á ný og kúrð-
um saman og nú vorum við aðeins
tveir. Við reyndum að sofna aftur
og ég held að það hafi tekist, því
síðla nætur hrökk ég upp við
mótorskelli og reis á fætur. Þarna
fór bátur skammt frá okkur, ekki
lengra en svo að við sáum hann
greinilega í myrkrinu. Við hrópuð-
um og kölluðum af öllum lífs og
sálarkröftum, en ekkert skeði og
báturinn hvarf í myrkrið og hljóðið
dó út smám saman uns við vorum
einir með þessari voldugu kyrrð er
ríkir á opnu hafi.
Hin nýja von, sem bundin var
því að sjá mótorbátinn, dó jafn-
skjótt og hún fæddist. Við breidd-
um yfir okkur aftur og nú sofnuð-
um við fast og vöknuðum ekki fyrr
en bjart var af degi. Sólin tók að
skína og verma okkur.
Við breiddum nú segldúkinn
undir okkur, til þess að verjast að
sjórinn slettist í klæði okkar.
Við ræddum heilmikið saman
þennan dag. Gagnvart miklum ör-
lögum stendur maðurinn ávallt dá-
lítið hjálparvana og þá grípur hann
gjarnan til trúarinnar, sem fylgir
honum alla tíð, þrátt fyrir allt.
Það kom nú í ljós að viðhorf
okkar voru mjög samhljóða. það
gat varla verið ætlun Guðs að við
dæjum á flekanum, eftir allt sem á
undan var gengið. Eftir allt sem við
höfðum orðið að reyna og sjá. Þá
hefðum við allt eins vel getað orðið
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 19