Sjómannadagsblaðið - 01.06.1975, Blaðsíða 30

samferða hinum, sem fóru niður
með skipinu. Við trúðum því, að
ætlunin væri að við næðum lifandi
úr þessum leik.
Þessi umræða á flekanum virðist
kannske ekki mjög háleit, eða vel
grunduð, en hún gerði okkur samt
ótrúlegt gagn. Er við höfðum þann-
ig rætt stöðu okkar og vonir
hispurslaust og af fullri hreinskilni,
þá styrktist trú okkar og við feng-
um nýja von.
Flugvélar sjást frá flekanum.
Dagurinn leið. Ekkert hljóð
heyrðist, aðeins þögn. Brauð-
mylsnu lak úr sundurskotnum mat-
arkassanum og stöku fugl reyndi að
veiða molana sér til matar. Annað
bar ekki fyrir augu.
Dagur leið að kvöldi 12. marz.
Þegar nóttin seig á, breiddum við
yfir okkur á ný. Þessa nótt sváfum
við best, enda var talsvert af okkur
dregið. Þetta var þriðja nótt okkar
á björgunarflekanum.
I birtingu vöknuðum við og byrj-
uðum daginn með því að skima allt
í kring, en ekkert var að sjá.
Við vorum stirðir og lerkaðir
eftir nóttina, en dagurinn styrkti
okkur með nýrri von.
Þá um morguninn sá ég hátt á
lofti fuglahóp, sem virtist nokkuð
torkennilegur. Hann færðist nær og
nú sáum við að þetta voru tvær
flugvélar. Lifnaði nú heldur yfir
okkur og við byrjuðum að veifa, en
þær flugu langt frá okkur og sýndu
þess engin merki, að þær hefðu
orðið okkar varar. Flugu þær fram
og aftur, en hurfu síðan á braut.
Þetta olli okkur auðvitað tals-
verðum vonbrigðum, að ekki skyldi
verða tekið eftir okkur, en þó varla
eins miklum en menn gætu haldið.
Nú vissum við að flekinn var á reki
á skipaleið, því flugvélar svipuðust
um eftir kafbátum á skipaleiðum,
vegna skipalesta.
í miðri skipalest.
Það leið nokkur stund uns við
sáum flugvélarnar koma aftur í
20 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
áttina til okkar og við byrjuðum að
veifa. Þær flugu nær og nær uns
þær voru komnar alveg yfir okkur.
Flugu þær síðan á brott.
Ekki gáfu flugmennirnir okkur
nein merki um að þeir hefðu orðið
okkar varir. Við vorum sammála
um það, að skipalest myndi vera á
leiðinni og það leið ekki á löngu
uns skip sáust við hafsbrún, gríðar-
stór skipafloti, sem stefndi beint á
okkur.
Við vorum svolítið dasaðir eftir
að hafa reynt að gera vart við
okkur, meðan flugvélarnar voru á
flugi við flekann. Ekki var nú þrek-
ið meira og okkur var mjög kalt.
Tókum við þá það til bragðs að
breiða yfir okkur teppið, eins og við
höfðum gert á nóttunni. Þannig
hímdum við á flekanum og biðum
skipalestarinnar. En nú var öll
þreyta rokin úr kroppnum, því nú
hafði hagur okkar sannarlega
vænkasf.
Skipaflotinn nálgaðist okkur
hægt og bítandi og fyrstu skipin
sigldu sitt hvoru megin við okkur.
Veifuðum við nú og kölluðum sem
mest við máttum, en skipin sigldu
framhjá og skildum við ekkert í
því. Þá sá ég að fremsta skipið
heisti signalflagg og sama gerðu
þau hvert af öðru um leið og þau
runnu framhjá. Drógu þau öll upp
sama merkið.
Bjargað um borð í tundurspiili.
Við vorum brátt komnir inn í
miðja skipalestina og þá tókum við
eftir því að einn tundurspillirinn,
sá sem fór fyrir skipalestinni sneri
við og sigldi í átt til okkar og
stöðvaði. Lagði hann síðan varlega
að flekanum og tveir sjóliðar komu
samstundis niður til okkar og
bundu flekann við skipssíðuna.
Síðan var settur út stigi og okkur
var hjálpað um borð. Fyrsti stýri-
maður skipsins tók þar við okkur og
lét bera fram í skipið, þar sem við
vorum afklæddir og þvegnir vel og
vandlega.
Við komuna á herskipið vorum
við strax spurðir um þjóðerni. Virt-
ust andlit sjóliðanna ljóma þegar
þeir heyrðu að við vorum fslend-
ingar og var farið með okkur eins
og við værum úr helju heimtir.
Þegar búið var að þrífa okkur
upp, kom skipslæknirinn á vett-
vang, bjó hann um sár okkar og
hreinsaði þau. Ennfremur lagði
hann á ráðin um mataræði, sem
var mestmegnis súpa fyrstu tvo
dagana.
Skipherrann á tundurspillinum
kom í fylgd læknisins og sáum við
hann þar í fyrsta sinn. Hann spurði
okkur nokkurra spurninga um árás-
ina, hvort þetta hefði verið flugvél,
eða kafbátur, sem sökkti skipinu og
reyndum við að leysa úr spurning-
um hans, eftir bestu getu. Bauð
hann okkur velkomna um borð í
H.M.S. PIMPERNEL.
Langir dagar á herskipi.
Óskar Vigfússon félagi okkar,
var lagður í hina votu gröf að
sælögum. Veittu þeir líki hans um-
búnað og við athöfn var því sökkt í
þá gröf, er svo margan góðan dreng
geymir.
Skipherrann á tundurspillinum
hafði áður verið togaraskipstjóri og
þá m.a. á íslandsmiðum. Hann
ræddi við okkur á hverjum degi.
Hann sagðist langa að koma til
íslands, ef hann lifði af þennan
hildarleik.
Dagarnir um borð liðu og heldur
voru þeir tilbreytingasnauðir. Við
höfðum talsverðar áhyggjur af ást-
vinum og ættingjum okkar, sem
von var.
Einn morguninn kom skipherr-
ann til okkar, það var 16. marz.
Hann sagðist hafa sökkt þýskum
kafbáti og hefði hann nú hefnt
okkar. Þessi sami kafbátur hafði
sökkt mörgum öðrum skipum.
Kvaðst skipherrann nú ætla að
sigla með okkur til íslands, síðan
myndi hann halda heimleiðis.
Væri það styðsta leið í sjúkrahús
með okkur.
Við urðum mjög glaðir við, en
litlu seinna urðum við þess varir að