Sjómannadagsblaðið - 01.06.1975, Blaðsíða 32

Togarinn Vörður frá Patreksfirði fann sundurskotinn bjargflekann af Reykjaborg.
Var flekinn þá mannlaus: Flekinn var samskonar og aðrir slíkir á togurunum ís-
lensku. Tréfleki, sem smíðaður var utan um 6 stáltunnur, sem héldu honum á floti.
Fjöldamörg skotgöt sáust á flekanum og hlutum sem á honum voru og voru talin
18 göt á einni tunnunni. Aðeins tvær tunnur voru heilar. Flekinn var 2x1,5 metri á
að stærð og var hálfur í sjó, þegar Vörður kom að honum. — Þessi flekafundur var
fyrsta fregnin sem barst til Islands um afdrif Reykjaborgar.
einir um að þjást og bíða skipbrot.
Það verður að segjast eins og er, að
hinir hroðalegu atburðir á Reykja-
borginni voru síður en svo gleymd-
ir, við vorum allt að því undirlagð-
ir af þessum minningum, a.m.k. á
stundum.
Mér óx ásmegin við að sjá landið
á ný og var nú með tárin í augun-
um. Hugrenningum mínum get ég
líklega ekki lýst með eigin orðurn,
en mér komu í hug þessar ljóðlínur,
sem segja í rauninni allt, sem segja
þarf.
„Hér dvelur mín sál,
hér dreymir mig allt,
sem Drottinn oss, gaf til að
muna.“
E.B.
Koniið til
Reykjavíkur.
Nú gengum við til hvílu, því við
höfðum fengið að sjá það sem við
þráðum mest. Einhver óskiljanleg
eftirvænting, blönduð kvíða fór um
sál okkar og hjarta. Við höfðumst
við niðri í klefanum uns skipið kom
að Vestmannaeyjum. Þá fórum við
upp, íslendingarnir, og stóðum á
þilfari, meðan siglt var hjá.
Skyggni var ekki sem best, nokk-
ur súld og fremur kalt.
Við hvíldum okkur síðan í koj-
unum þar til skipið var komið fyrir
Reykjanes og fyrir Garðskaga. Þar
sáum við brátt til skipa, ljóskastara
frá togurum og síðan borgina. Var
siglt sem leið lá inn á ytri höfnina í
Reykjavík og lagstþar fyrir akkeri
klukkan 3-4 um nóttina þann 23.
apríl.
Við reyndum að fara í koju eftir
að skipið var lagst fyrir akkeri, en
ekki varð okkur svefnsamt. Til þess
vorum við of spenntir, endurfundir
við ástvini voru á næsta leyti og
sorgir liðinna daga féllu þétt að
síðum við heimkomuna. Klukkan
sjö um morguninn kom hafnsögu-
maðurinn um borð og skipið lagð-
ist að bryggju í Reykjavík.
Um leið og skipið hafði lagst að
bryggjunni kom Kristján Schram
til þess að taka á móti okkur og er á
land kom var þar fyrir Kristján
Skagfjörð, framkvæmdastjóri
Mjölnis hf. og tók hann okkur
opnum örmum.
Kristján Skagfjörð var einstakur
maður og ég á ekki orð til þess að
lýsa honum til hlítar, en vil þó
segja að í brjósti hans sló stórt
hjarta og hann átti í fórum sínum
íslenskan drengskap, eins og ég
þekki hann bestan.
Leiðir skilja.
Við stóðum á bryggjunni við
Sigurður, hlið við hlið. Nú áttu
leiðir okkar að skilja. Tveir bílar
biðu á bryggjunni, til þess að flytja
okkur heim.
Við sögðum ekkert. Litum að-
eins hver á annan, tókumst svo í
hendur. Eflaust höfum við fundið
það báðir, að við höfðum tengst
þannig böndum, að ekki myndu
árin þau sundur fá slitið. Mér varð
hugsað til hugrenninga okkar á
flekanum, þegar við ræddum opin-
skátt um tilgang lífsins og vilja
Guðs. Það kom nú heim og saman.
Og bifreiðin rann af stað og flutti
mig heim og áður en varði var ég
kominn heim — heim — til konu
og barna.
„Þótt allir knerrir berist fram á bárum
til brots við eina og sömu klettaströnd,
ein minningfylgir mérfráyngstu árum,
þar er sem bliki á höfn, við friðuð lönd.
Eg man, ein bœn, var lesin lágt í tárum
við Ijds, sem blakti gegnum vetrarhúmið.
Og svo var strokið lokki af léttri hönd,
sem litla kertið slökkti og signdi rúmið. “
Eftir frásögn Eyjólfs Jónssonar.
22 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ