Sjómannadagsblaðið - 01.06.1990, Blaðsíða 32

30
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
LANGIR BIÐLISTAR
Yfirlitsljósmyndir af Hrafnistuhverfínu. Þarna blasir við hið auða svæðið, sem húsin
eiga að rísa á, milli Jökulgrunnshúsanna og Hrafnistu til hægri.
s
ítarlegri árs skýrslu stjórnar Sjó-
mannadagsráðs og á aðalfundi
4. maí sl., greindi formaður
samtakanna Pétur Sigurðsson frá því
helzta sem hefði verið unnið frá síð-
asta aðalfundi og hvað væri framund-
an. Fer hér á eftir stutt samantekt úr
skýrslu og ræðu formannsins.
„Ótrúlegur árangur hefur náðst í
málefnum aldraðra á síðustu 10-15
árum. Þrátt fyrir það eigum við fram-
undan glímu við mikið vandamál,
sem er skorturinn á hjúkrunarrými
fyrir aldraða.
Þessu valda þrjár megin ástæður,
mikil lenging á lífaldri fólks, þá fjölg-
un þeirra sem ná háum aldri auk
breytinga á þjóðfélagsháttum.
Fyrir þessu finnum við greinilega á
Hrafnistuheimilunum. Á fyrstu ár-
um Hrafnistu í Reykjavík var meðal-
aldur vistmanna rúm 70 ár en er nú 81
ár á vistdeildinni, en 85 ár á hjúkrun-
ardeildum, og þar dvöldu um sl. ára-
mót 181 vistmaður af 336 alls á heim-
ilinu. Þá dvöldu á Hrafnistu í Hafn-
arfirði 210 vistmenn og af þeim njóta
65 sérstakrar umönnunar og 86 á
hj úkrunardeildum.
Af þessu má m.a. sjá að innan þess
ramma sem Hrafnistuheimilin eru,
er sjáanleg mikil þörf hjúkrunarrýma
á næstu árum. Þá ber okkur einnig að
hafa í huga þá mörgu sem búa í sér-
hönnuðum íbúðum aldraðra, sem
við höfum byggt og munum byggja,
en of lítill gaumur hefur verið gefinn
á þörf margra sem búa í slíkum íbúð-
um, fyrir hjúkrunarrými á þar til
byggðum heimilum. En að því kem-
ur fyrir mikinn fjölda, þrátt fyrir stór-
bætta heimilishjálp og heimahjúkr-
un.
Miklar og óhjákvæmilegar breyt-
ingar hafa átt sér stað á Hrafnistu í
Reykjavík samhliða alhliða endur-
nýjun innan húss. Þessu hefur fylgt
fækkun vistmanna á liðnum árum.
Fyrir nær aldarfjórðungi voru þar
453 vistmenn, en eru nú 336. Þessum
fjölda réði m.a. annað daggjalda-
kerfi sem nú er búið við og gífurleg
eftirspurn allsstaðar af landinu, allt
aðrar húsnæðiskröfur, og lítil sem
engin félagsleg þjónusta eða endur-
hæfing. Ur þessu hefur verið bætt, og
að því er enn unnið eins og frekar
verður drepið á hér á eftir.
Þótt við munum á næstu árum geta
fullnægt hjúkrunarrýmisþörfum
þeirra sem eru á okkar vegum, þá er
eftir að leysa vanda mikils fjölda sem
bíður eftir slíkri þjónustu. Þar hafa
myndast langar biðraðir. Hár meðal-
aldur er ekki bara að finna á heimil-
um aldraðra heldur um alla Reykja-
víkurborg og víða um landsbyggð-
ina. Þótt sum sveitarfélög séu
sjálfum sér nóg í þessu efni þá fylgja
tilflutningum fólks að höfuðborgar-
svæðinu ekki aðeins ungt vinnandi
fólk, heldur koma þeir öldruðu og
sjúku í kjölfarið, séu þeir ekki farnir
á undan.
Breyttir þjóðfélagshættir valda svo
því að þess er enginn kostur fyrir al-
menning að veita þessu gamla fólki,
sem er hjálparþurfi á heimilum þá
umönnun sem það þarf og nútíminn
krefst, þótt mikil bót verði að heimil-
ishjálp þar sem henni verður komið
við.
Við vitum það öll hver vandræði
það eru orðin fyrir heimili sökum
aukinnar vinnu kvenna utan heimilis
að sinna börnum nægjanlega. Það
hefst ekki undan að byggja barna-
heimili til að taka við börnum for-
eldra sem bæði vinna utan heimilis.
Vandræðin eru hin sömu með há-
aldraða fólkið, sem skiljanlega er
margt orðið svo heilsuveilt og ósjálf-
bjarga, að það þarfnast mikillar um-
önnunar.
Sjúkt gamalmenni, sem getur illa
og oft enga björg sér veitt, má ekki
liggja eitt sér í húsum. Þá geta og allir
skilið hvert álag það er á það fólk,
sem þarf að sinna sjúku gamalmenni,
að þurfa að bæta því á erfiðan vinnu-
dag útivið, uppeldi barna og önnur
heimilisstörf að sinna hinum aldr-
aða, en þarfir þeirra eru miklar og oft
á nóttu sem degi.