Sjómannadagsblaðið - 01.06.1990, Blaðsíða 45

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
43
JOHN RIVER
Ekki eru þeir nú á horleggjunum í Grímsbæ, okkur tókst ekki að fella þá alla úr hor.
Skipstjórinn til hægri, ræðismaðurinn til vinstri.
■ ohn River er mikill vexti, stillt-
ur maður og greindarlegur í
é| tali og fróður. Hann hafði
noKkuð aðra sögu að segja en Taylor
hér síðar. Hann er yngri maður en
Taylor og byrjaði sem viðvaningur á
togara 1960, eða árið áður en Taylor
varð skipstjóri.
River var hjá Boston Deep Sea
næstu árin, og fór að leysa af sem
skipstjóri hjá því fyrirtæki 1968, en
var þess á milli stýrimaður. í maí
1969 varð hann fastráðinn skipstjóri
og þá á Captain Fowley, sem hann
var með þar til í þorskastríðinu 1972-
73 að hann varð skipstjóri á Crystal
Palace, þar til hann tók Everton eftir
að skotið var á hann í apríl 1973, og sá
skipstjóri „hvfldur“.
I þorskastríðinu 1975-76 var River
skipstjóri á Port Vale. John River
hafði meira að segja um það sem al-
mennt gerðist um íslandsfiskimenn
en Taylor. Hann hafði við sama
vanda að glíma og almennt gerðist
eftir 1980, skipi hans lagt. Það var
eins og Taylor drap á, að þetta fisk-
veiðihrun mæddi meira á Gríms-
bæingum en Húllurum.
Allt atvinnulíf í Grímsbæ byggðist
á fiskveiðum og fiskimenn þar hlut-
fallslega miklu fjölmennari en í Hull,
sem var fjölmennari og mikil verzl-
unarborg og atvinnulíf fjölbreyttara.
Þótt John River ætti ekki jafn
skrautlega einkasögu af íslandsveið-
um og Taylor og ætti aldrei í neinum
umtalsverðum útistöðum við íslend-
inga, þá varð hann þátttakandi í at-
burði, sem vakti mikla athygli hér-
lendis og þá ekki síður í Englandi.
River var nefnilega bátsmaður hjá
Bob Newton eða Bunny eins og hann
er einnig kallaður, þegar hann aðfar-
anótt 29. apríl 1967, stakk af úr
Reykjavíkurhöfn með tvo lögreglu-
þjóna, sem áttu að gæta togarans.
Newton hafði verið tekinn í fisk-
veiðilandhelgi þann 24. ágúst að
veiðum við Eldey og skip hans fært til
Reykjavíkur.
River drap á þennan atburð:
— Við sátum inni í kortaklefan-
um Newton og ég og lögregluþjón-
arnir, og fór vel á með okkur öllum.
Annar lögregluþjónninn hafði oft
verið í Grímsbæ, og þekkti þar
marga, og við vorum sem sé að rabba
saman í mesta bróðerni.
Bunny hafði rætt það við mig, að
stinga af með lögrelgumennina, og
ég tók ekkert mark á því snakki, mér
fannst það svo fjarstæðukennt. Nú
verður það þarna, sem við erum að
rabba saman í klefanum að hann seg-
ist þurfa að bregða sér frá, og það var
ekkert um það að segja, og við hinir
héldum áfram að tala saman.
Allt í einu tók ég eftir því, og á
undan lögrelguþjónunum, að skipið
var farið að hreyfast, og mín fyrsta
hugsun var:
— Hamingjan góða, hann ætlar
að reyna þetta . . . Dyrnar að korta-
klefanum reyndust svo vera læstar.“
Rivers sagði að margar tröllasögur
hafa verið sagðar af þessum atburði
og ekki allar nærri sannleikanum.
Hann sagðist ekki hafa séð neinn æv-
intýraljóma yfir þessu, og hafði lítið
um þetta að segja. Sér hafi fundist
kjánalegt af Newton að halda að
hann kæmist upp með þetta. River
nefndi aðeins til viðbótar hættulegt
tiltæki Newton.
„Þegar Oðinsmenn komu um borð
í togarann til að taka skipstjórann og
stýrimanninn með sér um borð var
einn foringinn á Óðni með skamm-
byssu og miðaði henni ótæpilega á
menn, svo segjandi: