Sjómannadagsblaðið - 01.06.1990, Blaðsíða 61

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
59
inu í hættu með því að stoppa ekki. í
sex mánuði mátti ég ekki vera skráð-
ur skipstjóri.
Þessi leynd á íslandi kom fyrir lít-
ið, vegna þess að fjölmiðlafólkið
beið eftir mér í Englandi. Ég flaug til
Glasgow og fór þaðan með lest til
York, þar sem beið mín bíll til að
flytja mig heim. Þegar ég kom til
York, þá hélt ég að von væri á ein-
hverjum stórhöfðingja með annarri
lest til York, brautarpallarnir voru
fullir af blaðamönnum og sjónvarps-
mönnum. Þessi hópur var þá að taka
á móti Dick Taylor.
Allur skarinn settist að mér um
leið og ég steig útúr minni lest. Ég
varð að segja sögu mína, eða eitt-
hvert hrafl úr henni.
En það sem mesta athygli vakti var
frásögn mín af þeim gjöfum, sem mér
bárust í fangelsið. Ég hafði ekki get-
að tekið þær allar með mér í flugvél-
ina, svo að ég gaf þær í góðgerðar-
stofnanir á íslandi, nema eina peysu,
íslenzka ullarpeysu, frá fiskimanni á
Norðfirði, hún var mjög falleg, ég gaf
hana síðar syni mínum, peysan var
mikið mynduð og fékk mikla um-
fjöllun.
Það var eins og þeim kæmi þessi
vinátta íslendinga á óvart.
Á Litla-Hrauni
Það var farið ágætlega með mig í
fangelsinu. Ég vann mín verk, og
komst vel útaf við fangaverðina.
Þetta urðu kunningjar mínir, einnig
margir fanganna, sem sumir sátu inni
fyrir morð, en í fangelsinu voru allir í
sama báti, unnu allir saman.
Mér líkaði vel hreina loftið á Eyr-
arbakka. Ég held, að þið íslendingar
séuð manna langlífastir vegna hreina
loftsins. Það var aðeins einu sinni
sem ég var með múður við fanga-
vörðinn. Við fangarnir unnum jafn-
an til hádegis á laugardögum og fór-
um síðan í klefa okkar. Síðdegis einn
laugardaginn kom yfirfangavörður-
inn og sagði við mig:
— Jæja, Taylor, þú verður mark-
vörður í dag.
Ég át eftir honum — Markvörður?
— „Já markvörður í fótbolta, við
spilum fótbolta í dag.“
Örlög Joseph Conrad eins og margra annarra um líkt leyti.
— „Nei, því miður get ég það
ekki. Ég lék rugby, þegar ég var ung-
ur, en aldrei fótbolta.“ Hann sagði:
„Þú verður að stunda einhverjar
íþróttir, við leikum ekki rugby á ís-
landi, svo að þú verður að spila fót-
bolta í staðinn.“
Ég sagði: „No, sir, þakka þér
samt, þetta var vinsamlegt boð.“
Hann sagði: „Þetta er ekki boð,
heldur skipun.“
Þá var ekkert um að ræða, ég fór í
markið, og líkaði það ekkert illa, ég
varði nokkur skot, og mitt lið vann.
Það sem mig undraði mest á Litla-
Hrauni, var piltur nokkur, sem brá
sér oft á skauta, og hann var einn
þeirra, sem var að afplána margra
ára dóm fyrir morð. Þeir sögðu mér
að hann væri búinn að vera þarna í
mörg ár, en hann var svo flinkur, að
þær sjást ekki flinkari í sjónvarpinu
stórstjörnurnar á skautum, hann var
afburða skautamaður, en hann fékk
aldrei að keppa. Mér fannst furða
hvað hann var góður og geta þó ekk-
ert æft sig nema á laugardögum eða
sunnudögum.
Ég var eitt sinn í fangelsi á Litla-
Hrauni yfir jól, ég man það bæði af