Sjómannadagsblaðið - 01.06.1990, Blaðsíða 70

68
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
og við fengum þar 350 kits eða 24
tonn í nokkrum hölum, en þegar
hann tregaðist þar, hélt ég norðvest-
ur af Kópanesi, og var þar á þriðja
sólarhring á 100 föðmum, meðan
dimmt var, en dýpkaði á mér með
birtingunni niður á 170 faðma og
fengum við í fyrsta halinu 300 körfur,
(6-7 poka).
Við Englendingar tókum yfirleitt
ekki í pokann nema eins og 1.5 tonn,
50 körfur og alls ekki meira en 2
tonn. Við töldum að meiri þungi í
poka skemmdi fiskinn.
Þegar tregaðist þarna fór ég aftur
út á Halann, en síðan aftur til baka
einar 48 sjóm. norð-norðvestur af
Kópanesi og þar enduðum við túr-
inn, og vorum þá með tæp 2000 kits
eða rúm 130 tonn.
Síðasta ferð Taylor á
íslandsmið
Ég var lengst hjá Newington-fyrir-
tækinu. Það skírði skip sín eftir rit-
höfundum, Conan Doyle, James
Barry, Peter Scott, Joseph Conrad,
Somerset Maugham C.S. Forester,
og Hammond Innes. Ég var með öll
þessi skip, um þrjú ár hvert þeirra, og
á C.S. Forester fór ég síðasta túr
minn á íslandsmið.
Við lögðum úr höfn í Hull á Is-
landsmið á laugardegi þann 3. júlí
1976, og fengum hið ágætasta leiði,
og köstuðum 38 sjóm. norður af
Kögri eftir þriggja sólarhringa og tíu
tíma siglingu. Af Kögurgrunninum
fórum við á Halann og vestur á
Barðagrunnið, og síðan á Hornbank-
ann og þar var góður afli um 350 kits
fyrsta sólarhringinn, en svo gekk
fiskurinn á lokað verndarsvæði.
Við hittum ekki á neina Græn-
landsgöngu norður frá, og ég átti
heldur ekki von á því, maður sér
þetta oft á sjávarlitnum, það fer að
bera meira á pólarsjónum og Græn-
landsgöngu er ekki að vænta fyrr en
upp úr miðjum ágúst, eins og ég hef
fyrr getið.
Þegar hann fór að tregast á Horn-
banka héldum við til baka fyrst á
Kögurgrunn, síðan Kópanesgrunnið
og „the Kidney“. (þessi nýru þeirra
eru víða, en þarna er sæmilega um að
ræða, annað hvort Nesdýpið eða
Víkurálinn, Taylor var ekki spurður,
hvort væri).
Stýrimaðurinn hafði nú talið niður
2200 kits, og við héldum heim og
kvöddum íslandsmið, þessi slóð sem
maður hafði stundað frá unglingsár-
um, og þar marga hildi háð, og átt
þarna heima næstum sem í föður-
landi sínu.
Við lönduðum 2130 kits, og seld-
um fyrir 44.700 stpd.
Ekki var öll nótt úti enn, það voru
enn opnar slóðir, sem maður þekkti
vel, og fiskur hækkaði skarpt í verði.
Næsta ár, 1977, setti ég brezkt sölu-
met á C.S. Forester, 92 þús, stpd. og
sló það sjálfur ári seinna. Ég var á
Dornbanka og sá yfir til íslandsfjalla
í góðu skyggni.
Söknuður minn til þessarra fjalla
var blandaður, ég hafði bæði þurft að
forðast þau og leita þeirra til skjóls,
en söknuður minn eftir miðunum
undan þeim fjöllum var óblandinn.
, Just for old time sake“
Það var löngu eftir lok síðasta
þorskastríðsins að ég var að toga á
Dornbanka í nánd við 200 sjóm.
mörkin. Það var ágætt fiskirí. Við
tókum ekki nema tvö höl á sólar-
hring og fengum í þeim nóg til að
flaka og frysta. Ég lét reka þarna við
línuna. Það voru 8 eða 9 skip þarna.
Við sáum aldrei íslenzkt varðskip á
þessum slóðum, svo að ég hugasði
með mér að það væri nú gaman að
bregða sér innfyrir, svona af gömlum
vana, og í minningu liðins tíma. Það
var líka svo, að fiskurinn var á ferð
austur á bóginn. Ég vissi hvert hann
var að fara. Víst væri gaman að fylgja
honum aðeins áleiðis, og minnast um
leið við Islandsmið. Fólk heldur
alltaf að einhverjar línur, sem póli-
tíkusar hafa dregið hér eða þar á kort
sín, séu sjálfgerðir stopparar á fiski-
mann, sem á alla afkomu sína undir
að veiða fisk. Ég veit ekki, hvort ég
fór yfir línuna ykkar, en hitt man ég,
að mér leið stutta stund eins og ég
væri kominn heim.
Ég var alltaf að vona, að þið réðuð
til ykkar enska skipstjóra að loknu
þorskastríðinu. Við hefðum getað
sagt ykkur margt, því að við höfðum
alla tíð þurft að leita meira fyrir okk-
ur á ýmsum slóðum. Maður hefði
haft gaman að veiða fyrir ykkur.
Svo fannst mér koma til greina, að
þjóðirnar skiptust eitthvað á kvót-
um, við fengjum einhverja lús hjá
ykkur, og þið í staðinn álíka í Norð-
ursjó og við strendur okkar, og nátt-
úrlega löndunarhafnir. En þetta varð
nú ekki svo.
Hvernig mér hefur gengið að að-
lagast öllum þeim nýju tækjum, sem
nú eru í notkun?
Það kom hvað af hverju, þar sem
ég var alltaf skipstjóri þegar tækin
voru að koma eitt af öðru, og alltaf á
skipum, sem voru fyrst, eða með
þeim fyrstu til að fá ný tæki. Munur-
inn er ekki orðinn lítill frá fyrstu tog-
urunum, með vitlausan vökvakomp-
ás og loggið, einu siglingatækin, og
engin fiskileitar- eða staðsetningar-
tæki.
Nú höfum við tæki, sem engan
fiskimann gat hafa dreymt um á
fyrstu togurunum. Eins og það, sem
sýnir okkur með ljósi í mælaborði
uppi í brú, hversu mikill fiskur er
kominn í vörpuna, það kviknar,
þegar komnar eru 200 körfur og gef-
ur síðan merki um hverjar viðbótar
200 körfur. Allar staðarákvarðanir
eru gerðar eftir merkjum frá gervi-
hnöttum. Á Challenger erum við
með svonefnd CPS staðsetningar-
kerfi, og það ákveður stöðuna uppá
þumlung eða sentimetra. Það er að
vísu ekki virkt nema í 12 tíma á sólar-
hring, en næsta ár á að senda upp tvo
staðsetningar gervihnetti í viðbót og
þá er kerfið virkt allan sólarhringinn.
Það er ekkert að gera nema ýta á
hnappa, þá er fengin staðan, og þú
sérð skipið þitt allan tímann eins og
lítinn hvítan depil á skerminum.
Maður lítur sára sjaldan í kort nú
orðið. Það tók mig ekki nema tvær
vikur að venjast tækjunum um borð.
Ætli maður haldi ekki áfram til sext-
ugs. Ég á mörg barnabörn orðið, og
það er gaman að geta fylgzt eitthvað
með þeim, ekki sá maður svo mikið
af eigin börnum á uppvaxtarárum
þeirra.“
Ásg. Jak.