Blanda - 01.01.1940, Blaðsíða 13
II
lyndi: þýö og viðkvæm í lund, skemmtin og glað-
lynd, hvaö sem aö höndum bar, vildi úr öllu bæta
og hvers manns vandræöi leysa, ef hún gat. Hún
var sú, er eg heyröi engan hallmæla, hvorki karl
né konu, enda heyrði eg hana aldrei mæla hnjóðs-
yrði um aðra, og mun það fágætt; hún hafði því
mikið ástríki af börnum sínum, og til hennar var
jafnan leitað athvarfs, þá er eitthvað var að. Hún
skildi til fulls menntunarþrá mína, þreyttist aldrei
að hlusta á þrámælgi mina um þetta sama umræðu-
efni, hughreysti mig og fullvissaði mig um, að eg
mundi ná þessu marki, þótt síðar yrði, en vitan-
lega sá hún engin ráð til þess fremur en eg, að þessi
draumur minn rættist, en mér varð jafnan hug-
hægra eptir þessi samtöl við móður mína, því að
þar fann eg sanna hluttekningu, en við föður minn
datt mér ekki í hug að minnast á þetta áhugamál
mitt. Svo var það á útmánuðum 1876, að faðir minn
tók mig með sér til sjóróðra suður á Alptanes til
þess að venja mig við þessa venjulegu vetrarat-
vinnu sveitadrengja — sjómennskuna. En svo fór
um sjóferð þá, að eg kom aldrei á sjó í það sinn,
því að eg lagðist sjúkur af ákafri taugaveiki og lá
lengi milli heims og heljar í Halakoti þar á nesinu.
Stundaði faðir minn mig i legunni með hinni mestu
umhyggju, og skreiddist eg loks austur með honum
um lokin, mjög máttvana, og bar eg lengi menjar
þessara miklu veikinda. Síðar heyrði eg það, að þá
á leiðinni austur hefði séra Þorkell Bjarnason á
Mosfelli, síðar á Reynivöllum, boðið föður mínum að
kenna mér undir skóla, en hann hafnað því, eflaust
talið sér það ókleift. Ekki gat faðir minn neitt um
þetta við mig, en eg frétti það síðar af öðrum, og
tóku þá vonir mínar heldur að hjaðna. Næsta vet-
ur, 1877, fór eg ekki til sjávar, en var heima með