Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 12

140
YFIR VATNAH]ALLA OG SPRENGISAND eimreiðiN
Bólstaður. Faðmslengd frá árbakkanum stendur kofinn og
heitir Bólstaður. Hann er með hurð og strompi, manngengur og
rúmgóður fyrir 4 menn til næturvistar. — Kl. var um 7 og
óveðrinu sem óðast að slota. Þó var gott að komast í hús og
geta farið úr bleytunni og hitað sér mjólk og mat á sprittsuðu-
tækjunum, og hvílst eftir erfiði dagsins. Hjálmar hafði eg orðið1
að skilja við, mér til mikilla leiðinda. Hefði gefið mikið til, að
hann hefði getað orðið húsaskjólsins aðnjótandi yfir nóttina,
eftir dygga fylgd og góða samveru, í stað þess að fara til
baka og liggja úti. Hann var Skagfirðingur í húð og hárr
meinfyndinn og hagmæltur — sennilega eitthvað í ætt við
nafna sinn frá Bólu. — Eftir að áin var prófuð, sneri hann
við, þorði ekki að vera vestan hennar næturlangt, ef húrt
skyldi vaxa enn meir.
Eg var því einn í kofanum um nóttina og dreymdi hús-
bændurna þar, Sigurð og Guðbjörgu, sem gerðu mér allan
greiða líkt og fólkið á Torfufelli. Sagði konan, að Sigurður
sinn myndi fylgja mér á leið næsta dag. Það væri ekki svo
oft, sem þau fengju gesti, að annaðhvort væri að þau reyndu
að greiða fyrir þeim fáu, sem kæmu. Þótti mér vel í svefnin-
um, en einkennilegur draumur er eg vaknaði.
Næsti morgunn. Eg vaknaði er birti í strompinn, skreið úr
pokanum og gægðist út. Kl. var þá 5, sólin að koma upp yf'r
Vatnajökli og himnesk blíða. — En þau viðbrigði! — Hestarnir
voru kyrrir; eg færði þá í haga og fór að engu óðslega. Tók
mynd af kofanum og hitaði mér súkkulaði. Kl. 6 tók eg hest-
ana og lagði af stað eftir að hafa gengið eins vel frá kof-
anum og eg gat.
Niður með Þjórsá. En sú blíða og fegurð! Eg gat ekki fariö-
hart. Nú sá eg jökulskallann í austri og norðri og hið langþráða
Arnarfell, sem nú teygði sig suðaustur úr Hofsjökli, — dásamlega
tignarlegt! Vestan undir Vatnajökli sáust mjög einkennilegir og
fallegir hnúkar, en þaðan til suðurs og suðvesturs Holtamanna
afréttir svo langt sem augað eygði. Brátt sá eg enn eitt í norð-
vestri sem eg seint mun gleyma. Það voru Kerlingarfjöll. Oðrunt