Eimreiðin - 01.06.1922, Qupperneq 26

154
HÁKARLAVEIÐIN
eimreiðin
— EUki er nú alt búið enn þá, sagði hann gletnislega og
sneri sér að skipstjóranum, sem nú hafði frjálsar hendur.
— Nú, Engelskmann, þá er að verja sig, því nú ætlar Is-
landsmann að gefa þér á hann, þótt gamall sé! mælti Þórður,
steytti hnefann og gekk nokkur skref aftur á bak.
Glampa brá fyrir í augum Englendingsins, og óðar en Þórð
varði fékk hann svo mikið högg á milli augnanna, að hann
reikaði. En hans högg varð Englendingnum full þungt, því að
hann datt aftur á bak og bærði ekki á sér.
— Bölvaður nokkur, sagði Gísli, og hlakkaði í honum —
þetta er víst ekki í fyrsta skifti, sem hann gefur manni á hann.
Þú ert illa meiddur, Þórður.
— O, ekki held eg stórlega, sagði Þórður og strauk af sér
mesta blóðið með handarjaðrinum.
— En komdu nú strax, nú dugir ekkert dund, sagði hann
enn fremur.
Þeir gengu út á stjórnpallinn.
— Komið þið nú piltar, og verið nú einu sinni fljótir, kall-
aði Þórður fullum hálsi til manna sinna.
Eigi voru þeir fyr komnir í bátinn, en hávaði og gaura-
gangur heyrðist á skipinu. Brátt skarkaði í vinduhjólunum og
suðandi gufan braust út eins og grátt ský í sortann.
— Róið þið nú, róið þið nú, sagði Þórður og barði hnef-
anum í borðstokkinn. Hann sneri bátnum þangað, sem styst
var til lands, og innan skamms huldi myrkrið hann augum Eng-
lendinganna, sem búast mátti við að einkis svifust, ef kostur
gæfist á hefndum.
Daginn eftir var botnvörpungurinn horfinn. — Þórður skifti
peningunum milli fátækustu hásetanna í Bótinni. Sjálfum sér
hefir hann að líkindum ætlað ánægjuna, þó að eigi bæri hann
hana eins utan á sér og Gísli sem lék við hvern sinn fingur.
En þegar Þórður er kendur, hefir hann orð á því, að aldrei
hafi hann fyrir hitt lélegri hákarla en þá ensku. — En há-
karlar eru þeir nú samt, helvítin þau arna! bætir hann jafnan við.